Εκείνη, η κακομαθημένη κόρη ενός δουλοκτήτη, που μεγάλωσε στην Καραϊβική και έτρωγε τόση ζάχαρη που τα δόντια της έγιναν μαύρα. Εκείνος, ο στρατιωτικός με λεπτό πρόσωπο και την εκπληκτική ικανότητα για αγένεια που ξεπερνούσε μόνο η ακλόνητη αλαζονεία του.
Η σχέση τους ήταν τόσο θυελλώδης, δραματική και απροκάλυπτα σεξουαλική που συγκλόνισε και θορύβησε εξίσου την υψηλή κοινωνία της Γαλλία, ενώ τα κατορθώματα του ζευγαριού -στο μπουντουάρ και στο πεδίο της μάχης- έγιναν θρύλος.
Το πλήρες όνομά της ήταν Marie-Josephe-Rose de Tascher de La Pagerie. Αλλά την θυμόμαστε απλά ως Ιωσηφίνα, σύζυγο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και αυτοκράτειρα της Γαλλίας.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η επική βιογραφική ταινία του Ridley Scott που παρακολουθεί τη ζωή του Ναπολέοντα, τον οποίο υποδύεται ο Joaquin Phoenix, και τον γάμο του με τη Ιωσηφίνα, την οποία ενσαρκώνει η Vanessa Kirby, γνωστή από την εξαιρετική ερμηνεία της ως πριγκίπισσα Μαργαρίτα στο «The Crown».
Θα συγκινήσει τους θεατές, με το ζευγάρι να φιγουράρει σε διαφημιστικές πινακίδες σε όλη τη χώρα – μια βασανιστική υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν ο Δούκας του Ουέλινγκτον είχε χάσει από τον αλαζόνα Κορσικανό στο Βατερλό το 1815.
Ο σκηνοθέτης Sir Ridley, στο ενεργητικό του οποίου περιλαμβάνονται οι ταινίες Gladiator και Alien, επισημαίνει ότι έχουν εκδοθεί 10.400 βιβλία για τη ζωή του Ναπολέοντα: «ένα κάθε εβδομάδα από τότε που πέθανε». Αλλά πολύ λιγότερα έχουν γραφτεί για τη μόνη γυναίκα που αγάπησε ποτέ πραγματικά και της οποίας το όνομα θα γέμιζε την τελευταία πνοή του Ναπολέοντα.
Ποια ήταν η Ιωσηφίνα
Η Ιωσηφίνα – γνωστή στην οικογένειά της ως Yeyette – γεννήθηκε στο μικροσκοπικό νησί Μαρτινίκα της Καραϊβικής το 1763. Η άλλοτε εύπορη οικογένειά της βρισκόταν σε παρακμή, ζούσε σε ένα ετοιμόρροπο αρχοντικό στη μέση της φυτείας της, απ’ όπου ο πατέρας της Ιωσηφίνας, ο μεθύστακας τζογαδόρος Γκασπάρ, μπορούσε να βλέπει τους 300 σκλάβους του, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, να μοχθούν στα χωράφια με τα ζαχαροκάλαμα, υπό την επίβλεψη βάναυσων επιστατών.
Στην πραγματικότητα, η Ιωσηφίνα πέρασε τη βρεφική της ηλικία περισσότερο παρέα με σκλάβους παρά με φίλους ή την οικογένεια, και παρακολουθούσε τακτικά το τρομερό θέαμα των Αφρικανών που ανασύρονταν από τα πλοία και μεταφέρονταν στην αγορά, στη συνέχεια σημαδεύονταν, δεσμεύονταν και αναγκάζονταν να δουλέψουν.
Ως 16χρονη, η Ιωσηφίνα παντρεύτηκε τον πλούσιο Vicomte Alexandre de Beauharnais (Αλέξανδρος ντε Μπωαρναί), τρία χρόνια μεγαλύτερός της, αν και δεν υπήρχε καμία στοργή ή έλξη από καμία πλευρά. Ίσως δεν ήταν έκπληξη, αφού μετακόμισε στη Γαλλία και έκανε δύο παιδιά, το ζευγάρι χώρισε όταν η Ιωσηφίνα ήταν μόλις 22 ετών.
Ωστόσο, θα περνούσε άλλη μια δεκαετία πριν ξεκινήσει το ιστορικό ταίριασμά της με τον Ναπολέοντα.
Το 1794, η Ιωσηφίνα, που τότε ήταν γύρω στα 30, βρισκόταν στη φυλακή και αντιμετώπιζε την εκτέλεση. Αυτή ήταν η περίοδος που αργότερα θα ονομαζόταν “Βασιλεία της Τρομοκρατίας” – μια περίοδος της Γαλλικής Επανάστασης κατά την οποία οι αριστοκράτες και οι γαιοκτήμονες αντιμετώπιζαν βίαιες διώξεις.
Ο εν διαστάσει σύζυγός της, Alexandre, είχε αποκεφαλιστεί με γκιλοτίνα. Η ίδια επιβίωνε στο κελί της με αποφάγια, ενώ το σκυλάκι της, ο Fortuné, είχε εκπαιδευτεί να μεταφέρει μηνύματα από και προς τα παιδιά της στον εξωτερικό χώρο. Λίγο πριν βρεθεί αντιμέτωπη με την γκιλοτίνα, η Ιωσηφίνα σώθηκε όταν ο Ροβεσπιέρος, ο αρχιτέκτονας της Επανάστασης, καθαιρέθηκε.
Η φυλάκισή της την είχε σημαδέψει άσχημα: η νεανική της ομορφιά είχε λεηλατηθεί, τα δόντια της είχαν καταστραφεί περαιτέρω και δεν ήταν σε θέση να γεννήσει άλλα παιδιά.
Ωστόσο, το γεγονός ότι είχε υποφέρει κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας της προσέδωσε ένα ορισμένο κοινωνικό κύρος. Όπως σχολίασε ένας παρατηρητής, ήταν «το αποκορύφωμα των καλών τρόπων να καταστρέφεται κανείς, να είναι ύποπτος, διωκόμενος και κυρίως φυλακισμένος».
Το τέλος της «Βασιλείας της Τρομοκρατίας» είδε μια άνθηση της άγριας εγκατάλειψης μεταξύ της παρισινής ελίτ. Οι γυναίκες ήταν πολύ περισσότερες από τους άνδρες και η Ιωσηφίνα μετατράπηκε από παρακατιανή σε κοσμική προσωπικότητα σχεδόν σε μία νύχτα. Γρήγορα την προσέλαβε ένας μεγαλύτερος άντρας, ο Paul Barras, διοικητής της Στρατιάς των Εσωτερικών.
Αν και ήταν εραστές, η σχέση τους ήταν έντονα ρεαλιστική. Και οι δύο γνώριζαν ότι οι πολιτικοί άνεμοι θα μπορούσαν να αλλάξουν και πάλι γρήγορα, και ο Barras προετοίμαζε έναν προστατευόμενο για την εξουσία, έναν νεαρό άνδρα που θα μπορούσε να γίνει ο προστάτης του.
Η συνάντηση με τον Ναπολέοντα
Το όνομά του ήταν Ναπολέων Βοναπάρτης. Ο Ναπολέων σημείωνε θεαματική άνοδο στις τάξεις του. Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε διοικήσει ένα απόσπασμα πυροβολικού που εκδίωξε τον βρετανικό στρατό από την Τουλόν. Ο Barras σύστησε αυτόν τον φιλόδοξο στρατιώτη στην ερωμένη του σε ένα πάρτι, προτρέποντάς την να τον γοητεύσει.
Αφελής και άπειρος με το αντίθετο φύλο, ο Ναπολέων δεν φαντάστηκε ούτε στιγμή ότι αυτή η απίστευτα γοητευτική γυναίκα, έξι χρόνια μεγαλύτερή του, τον περιέπαιζε. Δήλωσε ότι τον θαύμαζε και εκείνος το πίστεψε χωρίς αμφιβολία.
Ποτέ δεν είχε συναντήσει γυναίκα σαν κι αυτήν: οι περισσότερες από τις προηγούμενες συναντήσεις του ήταν αδέξιες περιπτύξεις με κυρίες της νύχτας. Έχασε την παρθενιά του σε έναν οίκο ανοχής στο Παρίσι, στην τέταρτη προσπάθειά του.
Λίγο μετά την γνωριμία τους, ο 26χρονος Ναπολέων ερωτεύτηκε απελπιστικά τη χήρα με τα δύο παιδιά. Έτσι ξεκίνησε το ηφαιστειακό ειδύλλιο που θα ωθούσε τον Ναπολέοντα σε όλη την Ευρώπη, θα τον έριχνε σε κρίσεις αχαλίνωτης οργής και θα τον περιέπλεκε σε έναν γάμο ασίγαστης λαγνείας.
Την πρώτη φορά που έκαναν έρωτα το 1795, της έγραψε, χρονολογώντας το σημείωμα «επτά το πρωί»: «Ξύπνησα γεμάτος από εσένα. Η ανάμνηση της χθεσινής μεθυστικής βραδιάς δεν άφησε τις αισθήσεις μου να ησυχάσουν. Γλυκιά και απαράμιλλη Ιωσηφίνα… Αντλώ από τα χείλη και την καρδιά σου μια φλόγα που με καίει. Σε τρεις ώρες θα σε δω. Μέχρι τότε, mio dolce amore [γλυκιά μου αγάπη], χιλιάδες φιλιά, αλλά μη με φιλήσεις, γιατί τα φιλιά σου βάζουν φωτιά στην ψυχή μου».
Έκαναν έρωτα, τσακωνόντουσαν, διαφωνούσαν, και μετά έκαναν ξανά έρωτα. Ο Ναπολέων τη μετονόμασε σε Ιωσηφίνα -μία δημιουργία από το πλήρες όνομά της Marie-Josephe-Rose- και της έγραψε: «Ποια είναι η παράξενη δύναμή σου, ασύγκριτη Ιωσηφίνα; Σου δίνω τρία φιλιά, ένα στην καρδιά σου, ένα στα χείλη σου, ένα στα μάτια σου».
Παρά τους ενδοιασμούς της – η Ιωσηφίνα είχε πει στον Barras ότι πίστευε ότι θα μπορούσε να βρει κάποιον καλύτερο από τον Βοναπάρτη – παντρεύτηκαν σε μια χαμηλών τόνων τελετή, δύο ημέρες πριν ο Ναπολέων αναχωρήσει για την κατάκτηση της Ιταλίας τον Μάρτιο του 1796.
Τα ζιγκ-ζαγκ της Ιωσηφίνας και το… μόριο του Ναπολέοντα
Ο Ναπολέων έγραφε συνεχώς ερωτικές επιστολές όσο έλειπε, οι οποίες είναι πονετικά καυτές. «Πάω για ύπνο με την καρδιά μου γεμάτη από την αξιολάτρευτη εικόνα σου. Θα ήμουν τόσο ευτυχής αν μπορούσα να σε βοηθήσω να γδυθείς, μικρός ώμος, μικρό λευκό στήθος, εύπλαστο, πολύ σφιχτό. Ξέρεις ότι πάντα θυμάμαι τις μικρές επισκέψεις… Το μικρό μαύρο δάσος. Φιλιά παντού!».
Το «μικρό μαύρο δάσος» είναι σίγουρα ευφημισμός, όπως και η συνήθεια του Ναπολέοντα να αναφέρεται στα γεννητικά της όργανα με το παράξενο όνομα “Baron de Kepen”.
Υπάρχει επίσης η διαβόητη υπόνοια ότι ο Ναπολέων προτιμούσε η σύζυγός του να είναι “άπλυτη” πριν κάνει έρωτα. Παρόλο που αυτό έχει αναφερθεί ευρέως, είναι πιθανώς μια προσβολή που επινόησαν οι Βρετανοί ως προπαγάνδα. Αν ήταν αλήθεια, θα ήταν πιο πιθανό ότι ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν είχε σχέσεις πίσω από την πλάτη του.
Τον γοήτευσε επίσης μια σεξουαλική τεχνική που έκανε στο κρεβάτι η Ιωσηφίνα, την οποία ονόμασε “τα ζιγκ-ζαγκ”, αν και δεν είναι σαφές τι ακριβώς συνεπαγόταν.
Είναι τέτοια η γοητεία της ερωτικής ζωής του Ναπολέοντα, που είχε ειπωθεί ότι ο γιατρός που πραγματοποίησε τη νεκροψία του αφαίρεσε το μόριό του και το πούλησε στον ιερέα που του έκανε την τελευταία ιεροτελεστία.
Αργότερα αυτό φέρεται να πωλήθηκε σε έναν Αμερικανό συλλέκτη, αν και η προέλευση δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ. Το συρρικνωμένο λείψανο βρίσκεται τώρα στο σπίτι μιας γυναίκας από το Νιου Τζέρσεϊ, της Evan Lattimer, της οποίας ο ουρολόγος πατέρας, εκλεκτός συλλέκτης, το αγόρασε το 1977.
Η Ιωσηφίνα έστελνε λιτές απαντήσεις στις επιστολές του, οι οποίες τον έκαναν να τρελαίνεται από απογοήτευση. Επίσης είχε έναν εραστή, έναν 23χρονο υπολοχαγό των Οσάρων ονόματι Hippolyte Charles – εξαιρετικά όμορφος, με σμιλεμένο πρόσωπο, ωραία μπλε μάτια και σκούρα μαλλιά. «Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο που να δένει το γραβάτα του με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση», έγραψε.
Έπειτα από μήνες διαφωνίας, η Ιωσηφίνα συμφώνησε να ενωθεί με τον σύζυγό της στην εκστρατεία στην Ιταλία τον Ιούνιο του 1796. Πήρε τον Ιππολύτη μαζί της ως σωματοφύλακά της, ένα πρόσχημα που ξεγέλασε μόνο τον Ναπολέοντα.
Μόλις δύο χρόνια αργότερα, όταν ο Ναπολέων εισέβαλε στην Αίγυπτο, οι στρατηγοί του κατάφεραν να τον πείσουν ότι η Ιωσηφίνα ήταν άπιστη. Έξαλλος απείλησε όταν θα την χωρίσει. Εκείνη ζήτησε συγχώρεση και εκείνος ξεπλήρωσε τα χρέη της που ανήλθαν σε εκατομμύρια λίρες με τις σημερινές αξίες, αλλά η ισορροπία δυνάμεων στον γάμο τους άλλαξε για πάντα.
Τώρα ήταν ο Ναπολέων που έπαιρνε ερωμένες, ενώ η Ιωσηφίνα αναγκάστηκε να είναι πιστή που μπορεί να είχε τη δική της ερωτική αξία γι ‘αυτόν. Είχε δεκάδες γυναίκες κατά τη διάρκεια της εκστρατείας και στο Παρίσι – ηθοποιούς, αυλικούς, κυρίες σε αναμονή, χορεύτριες και γυναίκες της μόδας.
Ο Ναπολέων απαιτούσε να μην φορούν άρωμα και να τον περιμένουν γυμνές, ώστε να γίνεται γρήγορα η πράξη. Είχε επίσης την τάση να χάνει το ενδιαφέρον του μόλις τις έκανε δικιές τους .
Η Ιωσηφίνα αποκλείονταν από τα δωμάτιά του, αλλά ο Ναπολέων πήγαινε και της έλεγε τις σκέψεις του για τις “επιδόσεις” των κυριών με -όπως είπε μια φίλη της «την πιο απρεπή ειλικρίνεια». Περιέγραφε επίσης τις «σωματικές ατέλειες και τις ανατομικές ιδιαιτερότητές τους» τόσο στην Ιωσηφίνα όσο και στους άνδρες αυλικούς του.
Το τέλος του γάμου
Τελικά, η αδυναμία της Ιωσηφίνα να γεννήσει τα παιδιά του ήταν αυτή που έδωσε τέλος στον γάμο τους. Απελπισμένος για έναν διάδοχο και πληγωμένος από την κοροϊδία της οικογένειάς του (που ποτέ δεν συμπαθούσε τη Ιωσηφίνα), απέκτησε έναν γιο με μια νέα παντρεμένη Πολωνή, τη Marie Walewska.
Αυτό τον παρακίνησε και, αφού κανόνισε να ακυρωθεί ο γάμος του με την Ιωσηφίνα, οργάνωσε άλλον έναν αρραβώνα με την 18χρονη αρχιδούκισσα Μαρία-Λουίζα της Αυστρίας. «Παντρεύομαι μια μήτρα», είπε με θλίψη. Αυτός ο καυστικός μισογυνισμός ήταν χαρακτηριστικός. Κάποτε είπε σε μια γυναίκα ότι έμοιαζε σαν να είχε μόλις γεννήσει, και επίσης φέρεται να είπε ότι «μια γυναίκα που γελάει είναι μια γυναίκα που κατακτήθηκε».
Και όμως, η σκέψη του χωρισμού από την Ιωσηφίνα τον αρρώσταινε σωματικά. Σε μια τελετή διαζυγίου που πραγματοποιήθηκε στην αυλή τον Δεκέμβριο του 1809, έτρεμε τόσο ανεξέλεγκτα που οι υπουργοί του φοβήθηκαν ότι μπορεί να λιποθυμήσει.
Η Ιωσηφίνα έφτασε με ένα απλό, λευκό φόρεμα, υποκλινόμενη σε κάθε αυλικό που της πρόσφερε συλλυπητήρια. «Αμφιβάλλω αν κάποια γυναίκα θα μπορούσε να ενεργήσει με τέτοια τέλεια χάρη και διακριτικότητα» είπε κάποιος.
Ο Ναπολέων διακήρυξε το διαζύγιο, λέγοντας: «Μόνο ο Θεός ξέρει τι κόστισε στην καρδιά μου αυτή η απόφαση. Αλλά δεν υπάρχει θυσία πέρα από το θάρρος μου, αν είναι προς το συμφέρον της Γαλλίας. Έχω μόνο ευγνωμοσύνη να εκφράσω για την αφοσίωση και την τρυφερότητα της πολυαγαπημένης μου συζύγου». Τότε έκλαψε.
«Ο Αυτοκράτορας θα είναι πάντα η πιο αγαπημένη μου αγάπη. Ξέρω πόσο πολύ αυτή η πράξη, που απαιτήθηκε από την πολιτική και τα ευρύτερα συμφέροντα, έχει συντρίψει την καρδιά του» απάντησε η Ιωσηφίνα.
Τη νύχτα της τελετής του διαζυγίου, πήγε σε εκείνον στην κρεβατοκάμαρά του και προσπάθησε απεγνωσμένα να τον αποπλανήσει. Αντ’ αυτού, εκείνος την αγκάλιασε και έκλαψε. Οι φήμες γι’ αυτόν τον θλιβερό χωρισμό και για το πώς ο Ναπολέων είχε απορρίψει την τελευταία πρόταση της πρώην συζύγου του, έγιναν μέρος του θρύλου τους.
Όταν, στις αρχές του 20ού αιώνα, γράφτηκε ένα δημοφιλές music-hall τραγούδι – «Not tonight, Josephine» (Όχι απόψε, Ιωσηφίνα) – γρήγορα έγινε μέρος του υποτιθέμενου θρύλου του ζευγαριού, αν και το αρχικό τραγούδι μπορεί να μην αφορούσε καθόλου το ζευγάρι.
Η Ιωσηφίνα ονομάστηκε δούκισσα της Ναβάρας, της επετράπη να διατηρήσει τον αγαπημένο της πύργο έξω από το Παρίσι και παρέμεινε σε καλές σχέσεις με τον πρώην σύζυγό της.
Η αντικατάστασή της μπορεί να του χάρισε έναν κληρονόμο, αλλά όταν ο Ναπολέων -που τότε βρισκόταν για πρώτη φορά στην εξορία, στο μεσογειακό νησί Έλβα- έμαθε για τον θάνατο της Ιωσηφίνας, πιθανότατα από πνευμονία το 1814, κλειδώθηκε στο δωμάτιό του για δύο ημέρες και αρνήθηκε να δει οποιονδήποτε.
Αργότερα είπε σε έναν φίλο του με θλίψη: «Αγάπησα πραγματικά την Ιωσηφίνα μου, αλλά δεν την σεβάστηκα».
Ο Ναπολέων πέθανε, πιθανότατα από καρκίνο του στομάχου, στις 5 Μαΐου 1821, ενώ βρισκόταν εξόριστος στο νησί της Αγίας Ελένης, στις ακτές της Αφρικής. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «La France, l’armée, tête d’armée, Joséphine» (“Γαλλία, στρατός, αρχηγός του στρατού, Ιωσηφίνα).
Μια ταιριαστή αφιέρωση σε μια μεγάλη μοιραία γυναίκα και στη μόνη γυναίκα που ο πιο διψασμένος για εξουσία άνδρας στην Ευρώπη είχε αγαπήσει πραγματικά.
Πηγή: FOXreport.gr
Cyber Monday: Συμβουλές για ασφαλείς ηλεκτρονικές συναλλαγές
