Ο Δημήτρης Ήμελλος ενσαρκώνει τον αστυνομικό “Αντώνη Φραγκιαδάκη” στη σειρά Σασμός. Ο έρωτάς του με τη “Μαρίνα” έχει βρει πολλούς υποστηρικτές στα social media, ενώ ως αστυνομικός καλείται μεταξύ άλλων να να βρει τον δολοφόνο του “Στεφανή” που όπως έχει αποκαλυφθεί στο σίριαλ, είναι ο “Μαθιός”.
Ο Δημήτρης Ήμελλος μίλησε στο all4fun.gr για τις εξελίξεις στον Σασμό και αποκάλυψε ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι φόνοι και πώς ο “Αντώνης Φραγκιαδάκης” θα ανακαλύψει τελικά τον “Μαθιό”.
Ας ξεκινήσουμε από τη βράβευσή της ταινίας «Ο ράφτης» σε σκηνοθεσία της Σόνια Λίζα Κέντερμαν πριν από κάποιες μέρες στην Ισπανία. Τι νιώσατε όταν μάθατε ότι βραβεύεται και βραβεύεστε;
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε βραβευτεί και στη Γερμανία πιο πριν, όπου είχε χτυπήσει 600.000 εισιτήρια και είχαμε πάει κιόλας εκεί για να προμοτάρουμε την ταινία, με τη Σόνια και με τη γερμανική παραγωγή η οποία τη φρόντισε πάρα πολύ την ταινία, και πήραμε και εκεί ένα δεύτερο βραβείο Κοινού. Η ταινία επίσης ταξίδεψε στην Ιαπωνία με εξαιρετικές κριτικές και ανταπόκριση από το κοινό. Είναι πολύ ευγενικοί και εκτιμούν τα πράγματα οι εκτός Ελλάδος. Το τελευταίο ήταν στην Ισπανία με πρώτο βραβείο ρόλου για εμένα, για την ταινία και τη μουσική του Νίκου Κηπουργού. Δεν το είδα κάπως διαφορετικά, αυτό που με χαροποιεί περισσότερο είναι, επειδή η ταινία είναι μία διεθνής γλώσσα, που ένα τόσο ελληνικό θέμα και δικό μας υλικό βρήκε τέτοια ανταπόκριση στο εξωτερικό.
Ποιο είναι το ειδικό ενδιαφέρον που έχει;
Έχει σχέση με την ελληνική κρίση, έτσι όπως την πέρασε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας πλανόδιος πωλητής και ράφτης, μία ελληνική εικόνα, ένα πολύ ελληνικό στοιχείο, πολύ δικό μας, που πήρε τα πράγματα στα χέρια του και ξεκίνησε από το μηδέν. Υπό την σκιά του πατέρα του όντας και με αφορμή την ασθένειά του και την απόσυρσή του από τη δουλειά, πήρε στην πλάτη του τη δουλειά αργά μεν ως ηλικία, αλλά με ταχύτητα, και αποσκίρτησε και έφυγε από την πατρική προστασία. Είναι πολύ ελληνικό το θέμα αυτό…
Σας δυσκόλεψε κάτι σε αυτή την ταινία;
Δεν θα έλεγα με δυσκόλεψε, είναι προκλήσεις. Η κάθε δημιουργία είναι μια πρόκληση. Η αιτία που το κάνεις, δεν είναι η ευκολία, αλλά η πρόκληση και ο πήχης που ανεβαίνει. Η ταινία ήταν μία δημιουργία που στη πραγματικότητα δεν στηριζόταν τόσο στο λόγο, αλλά πάρα πολύ στην εικόνα και στη σιωπή του ήρωα. Μάλιστα η Σόνια μου έλεγε ότι είχε στο νου της μια βουβή ταινία, ότι θα έπρεπε να έχει κάτι από τις βουβές ταινίες του παλιού σινεμά και έχει τέτοια στοιχεία. Η πλοκή άλλωστε είναι πάνω σε ένα επάγγελμα που έχει πάρα πολλή σιωπή, πάρα πολλή υπομονή, πάρα πολλή χειρωνακτική εργασία και πάρα πολλή δουλειά. Αυτό που ήταν το δύσκολο, ήταν το επάγγελμα.
Επισκεφθήκατε ραφτάδικα για να μάθετε τα μυστικά, όπως διάβασα…
Βέβαια και έκανα και μαθήματα σε ράφτη. Βέβαια δεν μπορείς να γίνεις ράφτης μέσα σε δύο μήνες… Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να φέρεις την αίσθηση και να παρατηρήσεις μερικές λεπτομέρειες που κάνουν έναν άνθρωπο να διαφέρει στο επάγγελμά του από άλλους ανθρώπους. Γνώρισα έναν κόσμο ο οποίος στην πραγματικότητα έχει μία μαγεία που είναι πολύ κοντά στη θεατρική μαγεία, γιατί με κουστούμια ασχολείται και εκεί καταλαβαίνεις ότι το κουστούμι που ράβεται για έναν άνθρωπο, στην πραγματικότητα ράβεται για ένα ρόλο, γιατί ο καθένας μας είναι ένας ρόλος μέσα στην κοινωνία και αυτόν το ρόλο ντύνεις. Και είναι πολύ θεατρική η επικοινωνία με τον πελάτη και είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό…
Ακόμη και ο τρόπος που θα ακουμπήσει τον πελάτη θέλει τεχνική…
Τα χέρια παίζουν τεράστια σημασία, στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με το σώμα, και μάλιστα αυτός εδώ ο ράφτης έπρεπε να γυρίσει την πελατεία του στο γυναικείο κοινό και εκεί αντιμετώπισε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα γιατί δεν ήταν εξοικειωμένος με το γυναικείο σώμα. Αυτό είναι και το κωμικό στοιχείο στην ιστορία και έπρεπε πια να βρει τρόπο να τον εμπιστευτεί μία πελατεία η οποία δεν είναι εύκολη…
Και για την ομορφότερη στιγμή της ζωής της…
Βέβαια και για την ομορφότερη στιγμή της ζωής της που ξέρουμε ότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο απαιτητικές και πιο ιδιότροπες.
«Ο Κολοκοτρώνης ήξερε να εμπνέει»
Στο θέατρο θα υποδυθείτε τον Κολοκοτρώνη…
Ναι, το έχω κάνει ήδη, είναι μία δουλειά η οποία ξεκίνησε πέρυσι στο Εθνικό θέατρο με αφορμή την επέτειο των 200ων χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Ο Δημήτρης Τάρλοου σκέφτηκε να ανεβάσει το απίστευτο μυθιστόρημα του Καραγάτση, την τριλογία «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου».
Ο Κολοκοτρώνης υπήρξε μία τραγική φυσιογνωμία της Επανάστασης…
Ο Κολοκοτρώνης στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο, όπως και άλλοι ήρωες της Επανάστασης που εμφανίζονται, υπηρετούν στην πραγματικότητα την ιστορία του Μίχαλου Ρούσση η οποία είναι μία ελεγεία επάνω στο φόβο και πάνω στην συνάντησή μας με το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου, που είναι ο θάνατος. Ο Κολοκοτρώνης εδώ είναι ένας μυθιστορηματικός ήρωας. Μπορεί να έχει ρίζες σε κάτι πραγματικό αλλά παρόλα αυτά πρόκειται για μυθοπλασία, έτσι λοιπόν έπρεπε να δω τον Κολοκοτρώνη μέσα στη λειτουργία που έχει στο μυθιστόρημα, όχι τον Κολοκοτρώνη σκέτα ως πρόσωπο ιστορικό, παρόλο που έπρεπε να έχει και τέτοια αναφορά.
Τι σας ιντρίγκαρε σε αυτό το ρόλο;
Νομίζω… το άπιαστο! Είναι ό,τι πιο προκλητικό υπάρχει για μένα και φοβήθηκα ομολογώ, διότι έχεις να φέρεις στην σκηνή την πιο εμβληματική μορφή στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Και μία από τις πιο τραγικές…
Ναι μην ξεχνάμε το τέλος του… Εκτελέστηκε…
Αυτό έχει να κάνει με την ιστορία, εγώ αναφέρομαι καθαρά στη συνάντηση με το κοινό, που κατευθείαν έχεις χάσει. Πας να υποδυθείς έναν ήρωα με τέτοια εμβληματική σημασία και επειδή το ευκολότερο πράγμα είναι κάποιος να πει «εντάξει εγώ τον έχω αλλιώς τον Κολοκοτρώνη στο μυαλό μου», πρέπει να ανταποκριθείς σε διαφορετικές προσδοκίες…
Μελετώντας τον Κολοκοτρώνη υπήρχε κάτι που μάθατε και σας κέντρισε την προσοχή;
Αυτό που με κέρδισε σε αυτή την ιστορία είναι ότι αυτός ο άνθρωπος πέρα από οτιδήποτε άλλο, ήξερε ένα πράγμα πάρα πολύ καλά, να εμπνέει. Δηλαδή δεν μπορεί να έρχονται άνθρωποι ρισκάροντας τη ζωή τους και τα πάντα, πιστεύοντας στην ικανότητά του. Σαφώς έχει ικανότητα να εμπνέει. Ο λόγος στα Δερβενάκια είναι ένας λόγος που έκανε μια χούφτα ανθρώπους να τα βάλουνε με χιλιάδες, γι’ αυτό έπρεπε να εμπνεύσει και να σηκώσει το αίσθημα για την πίστη αυτή των ανθρώπων σε μία μάχη που τυπικά φαινόταν άνιση. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί εμείς όταν είμαστε έξω από τον πόλεμο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους νόμους του πολέμου και τους βλέπουμε και τους κρίνουμε από την συνθήκη ειρήνης που βιώνουμε. Ο πόλεμος έχει τους δικούς του νόμους.
Ποιο τελικά ήταν το νόημα;
Στο λόγο του στα Δερβενάκια κατάλαβα ότι μία είναι η λειτουργία του, τη μάχη την κερδίζει αυτός που κάνει τον άλλο να φοβάται. Έπρεπε να κερδηθεί αυτό. Έτσι λοιπόν έπρεπε να κάνει τους Τούρκους να φοβηθούν και αυτό το παιχνίδι του Κολοκοτρώνη σε σχέση με τον Μίχαλο, ο οποίος φοβάται μη χάσει τη ζωή του, είναι το μυστικό της επιτυχίας, δηλαδή για να μη φοβάμαι εγώ, πρέπει να κάνω τον άλλο να φοβάται περισσότερο…
Πότε ξεκινάει η παράσταση;
Η παράσταση ξεκινάει στις 6 Δεκέμβρη στο Θέατρο Πορεία, πρώτα ο θεός και η πανδημία γιατί πια δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα…
Η πανδημία και η δραματική σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας
Μιας και αναφερθήκατε στην πανδημία, οι ηθοποιοί στη διάρκεια του κόβιντ βίωσαν μία πρωτόγνωρη συνθήκη, θέατρο μέσω zoom ή διαδικτυακό. Φυσικά λείπει η διάδραση σε αυτή την περίπτωση. Εσείς πώς το βιώσατε αυτό;
Και για τον ηθοποιό είναι σημαντική η διάδραση γιατί ξαφνικά υπάρχει ένα άδειο θέατρο μέσα στο οποίο πρέπει να ρεύσει μία παράσταση χωρίς το πάρε δώσε με ένα ζωντανό κοινό γιατί αυτό είναι στον πυρήνα της θεατρικής Τέχνης. Δεν έχει καμία άλλη Τέχνη αυτό τον πυρήνα.
Και οι μάσκες βέβαια αφαιρούν κάτι από την επικοινωνία…
Δεν πειράζει όμως γιατί ακούς και νιώθεις, εισπράττεις και το γέλιο και την παύση και την πυκνότητα και την αίσθηση που περνάει, υπάρχει… Όπως και η επικοινωνία στη ζωή και με τις μάσκες εξακολουθεί να υπάρχει γιατί είναι διά ζώσης. Το θέατρο είναι η μόνη Τέχνη η οποία είναι διά ζώσης. Οι άλλες τέχνες όπως η μουσική μπορεί να υπάρξουν μη διά ζώσης. Εδώ όμως δεν γίνεται. Για αυτό το θέατρο επλήγη περισσότερο απ’ όλες τις άλλες Τέχνες. Το καλοκαίρι τον Αύγουστο στην Πάτρα στα πλαίσια της διοργάνωσης Ελλάδα πολιτισμός που κάναμε μία παράσταση βασισμένη σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη Πάνω στο νεκρό ταξιδιώτη, με τον τίτλο «Ξένοι στη ίδια θάλασσα», με τη Δέσποινα Κούρτη σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, και βρεθήκαμε στη Βούντενη και ήρθε ο κόσμος μετά 7-8 μήνες και παραπάνω να ξαναδεί, νιώσαμε όχι μόνο την ανάγκη μας να παίξουμε μπροστά σε κόσμο αλλά και την ανάγκη του κόσμου να βρεθεί μπροστά σε εμάς. Τότε καταλαβαίνεις ότι η δουλειά σου δεν είναι ένα είδος πολυτελείας, αλλά είναι μία ανάγκη του ανθρώπου.
Μιας και αναφερθήκατε στην Πάτρα, τι συνέβη με τη δραματική σχολή του ΔΗΠΕΘΕ; Διδάσκετε εκεί;
Δίδασκα…
Διάβασα ότι ανακλήθηκε η απόφαση αυτή…
Η απόφαση ανακλήθηκε για εργασιακούς λόγους και πολιτικούς, όχι για καλλιτεχνικούς. Δηλαδή μας εστάλη ένα mail, το οποίο σαφέστατα έλεγε μέσα ότι «ο λόγος που απομακρυνθήκατε ήταν για να αναβαθμιστεί η σχολή».
Ένας φοιτητής επιλέγει μία σχολή και βάσει του δασκάλου που θα έχει. Πώς μπορεί μία σχολή να αναβαθμιστεί χάνοντας τους ανθρώπους που έχτισαν τη φήμη της;
Αυτό ειπώθηκε. Και μας ειπώθηκε ευθαρσώς με υπογραφή του προέδρου του ΔΣ χωρίς να μας πάρει τηλέφωνο κανένας υπεύθυνος σπουδών ούτε καλλιτεχνικός διευθυντής. Αυτοί εμένα με πήραν τηλέφωνο πριν και μου είπαν για λόγους «περικοπών» δεν μπορείτε να είστε. Όταν ρώτησα ποιο είναι το κριτήριο αυτών των περικοπών, δηλαδή γιατί απομακρύνονται κάποιοι ενώ κάποιοι άλλοι όχι, κατάλαβα ότι επρόκειτο για καλλιτεχνικούς λόγους, ότι δεν ταιριάζουν καλλιτεχνικά τα χνώτα μας. Αυτό το σεβάστηκα και δεν έκανε τίποτα.
Και τι ακολούθησε;
Μετά επειδή υποτίθεται ότι τελευταία στιγμή μας πετάν στο δρόμο, μας στέλνουν ένα mail το οποίο μας έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «σας απομακρύναμε διότι θέλαμε να αναβαθμίσουμε τη σχολή, αλλά επειδή αυτό συγκρούεται με κάποια κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια, για να μη σας αφήσουμε άνεργους τελευταία στιγμή, μπορείτε να έρθετε να διδάξετε». Αυτό δεν είναι ανάκληση, αυτό είναι απόλυτη και κατευθείαν προσβολή που λέει «δεν σε θέλω κανονικά, αλλά για να μη μείνεις ο καημένος άνεργος -λες και θα έμενα άνεργος- σου επιτρέπουμε να έρθεις». Εγώ τους απάντησα με ένα mail και τους είπα εγώ αυτό καταλαβαίνω και αν με θέλετε, εάν ανήκω στις σκέψεις σας της σχολής, τις καλλιτεχνικές και τις εκπαιδευτικές, και πιστεύετε ότι προσφέρω σε αυτό, δεν υπάρχουν λόγοι που με απομακρύνετε δηλαδή, τότε πολύ ευχαρίστως να έρθω. Εάν όχι, τότε ας με πάρει κάποιος τηλέφωνο και δεν με πήρε κανείς μετά. Δεν με πήρε κανείς, αφέθηκε έωλο..
Υπήρξε κάποια άλλη αντίδραση από την πλευρά της διοίκησης;
Δεν είπαν στα παιδιά τίποτα, τα άφησαν να κάνουν την εγγραφή, θεωρώ ότι πρόκειται για ένα χάος.
Είναι όμως κριτήριο επιλογής όταν γράφεσαι σε μία σχολή το ποιος θα είναι ο καθηγητής…
Απόλυτα. Και από τότε που τελείωσε η ιστορία η προηγούμενη που ήταν ο Αμπαζής που την ίδρυσε, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις που συνέχισε τη δουλειά του κανονικά, δούλευε η σχολή με απόλυτη κανονικότητα και έτσι αύξανε και τον πληθυσμό της. Κάποια στιγμή ο επόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής αποφάσισε να απομακρύνει τον Γκραουζίνις και ενώ οι μαθητές είχαν δηλώσει συμμετοχή στην Πάτρα πιστεύοντας ότι θα είναι ο Γκραουζίνις διευθυντής, κάνουν εισαγωγικές εξετάσεις με τον Σωτήρη Χατζάκη, ο οποίος έφυγε και ήρθε μετά ο Περικλής Μουστάκης, δηλαδή για άλλον πήγαν, με άλλον έγιναν οι εξετάσεις και με άλλον κατέληξαν. Γίνεται ένας τέτοιος αχταρμάς διότι κανένας δεν ενδιαφέρεται πώς λειτουργεί μία σχολή, αλλά κοιτάζουν τα προσωπικά τους. Και το επόμενο βήμα είναι να απομακρυνθούν όλοι οι παλαιότεροι…
Υπάρχουν και παιδαγωγικοί λόγοι που μία ξαφνική αποχώρηση ενός καθηγητή δημιουργεί ταραχή στο μαθητή…
Έχουν ταραχθεί όλοι εκεί πέρα, φυσικά. Και είναι ανέντιμο απέναντι σε όλους. Ύπουλο και παρασκηνιακό. Δεν έχει να κάνει με καθαρές κουβέντες, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξέρουν να κάνουν καθαρές κουβέντες προφανώς.
Θα διδάξετε κάπου αλλού;
Διδάσκω ούτως ή άλλως και αλλού, δεν είναι η Πάτρα το μοναδικό μου κομμάτι…
Τι σας ελκύει στη διδασκαλία;
Εμένα δεν μου αρέσει η διδασκαλία, μου αρέσει η μαθητεία. Αυτό με γοητεύει. Στο κομμάτι του θεάτρου, είμαστε όλοι μαθητές. Αυτό που μου αρέσει είναι να κάθομαι στο θρανίο του μαθητή, γιατί όταν φεύγεις από το θρανίο του μαθητή αρχίζει μία ιστορία της ευκολίας και χρειάζεται ο ηθοποιός κατά τη γνώμη μου να επιστρέψει στη βάση της δημιουργίας και της πνοής που έχει η αρχή των πραγμάτων για να μην την ξεχνά…
Ο Αντώνης Φραγκιαδάκης
Ας περάσουμε και στην τηλεοπτική επιτυχία, τη σειρά Σασμός, όπου σας γνωρίζουμε ως Αντώνη Φραγκιαδάκη. Τον βλέπουμε να ζει έναν έρωτα που από την πλευρά του είναι ειλικρινής, αν και λίγο εμμονικός…
Γιατί εμμονικός;
Γιατί είναι πολλά τα χρόνια που περιμένει…
Ναι αλλά δεν τον περίμενε τον έρωτα μόνος, είχε και άλλες σχέσεις. Περίμενε γιατί αυτός είναι ο έρωτάς του, για όλους μας ένας έρωτας αντιστοιχεί στη ζωή μεγάλος. Δεν είναι ο Μαθιός, δεν τον περιμένει, απλώς γι’ αυτόν αυτός είναι ο έρωτάς του. Από εκεί και πέρα έχει τη δουλειά του, έχει πολλά στη ζωή του…
Θα τον ζήσει όμως αυτό τον έρωτα; Γιατί τώρα είναι ακόμη σε αρχικό στάδιο…
Τον έζησε και τον ζει αυτό τον έρωτα.
Ναι, όμως η Μαρίνα είναι μία γυναίκα που έχει σε προτεραιότητα το καθήκον…
Όπως και ο Φραγκιαδάκης… Δεν μπλέκει τη δουλειά του με τα προσωπικά του.
Η Μαρίνα του δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι και δημόσια μαζί…
Ξέρεις αυτά είναι τα λόγια των ανθρώπων, αλλά το κομμάτι της φαντασίας, ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να βρεθούν και να ξαναζήσουν ένα κομμάτι αυτού του έρωτα, ο οποίος δεν είχε το έδαφος για άλλες συνθήκες να γίνει, υπάρχει μέσα στη ζωή τους. Έτσι και αλλιώς ο έρωτας στη φαντασία μας απευθύνεται.
Το λέει και το τραγούδι άλλωστε…
Ακριβώς. Εκεί βρίσκει το χωράφι για να φυτρώσει. Και νομίζω ότι είναι ίσως και ο πιο υγιής έρωτας, με την έννοια του ότι δεν έχει μέσα του τη φθορά που μπορεί να έχει μία κανονικότητα, έχει και μία αγνότητα, έχει μία παιδικότητα η οποία κρατάει τους ανθρώπους ζωντανούς. Από εκεί και πέρα, μέσα σε αυτό το σίριαλ δεν υπάρχει έρωτας χωρίς εμπόδια…
Η άλλη του ιδιότητα είναι ότι λειτουργεί ως εξισορροπιστής. Δεν πλησιάζει απειλητικά τους γύρω του, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο. Είδαμε πώς χειρίστηκε τον Μανώλη μιλώντας του εσωτερικά, χωρίς να τον φοβίσει ή άλλους ανθρώπους που εμπλέκονται σε εγκλήματα… Κρατάει μυστικά… Θα παραμείνει αλώβητος;
Δεν νομίζω ότι ζητούμενό του είναι να παραμείνει αλώβητος, νομίζω ότι είναι ένας φιλόσοφος της δουλειάς. Πίσω από το επάγγελμα που κάνει, έχει μία φιλοσοφία, δεν είναι μία ξερή εκτέλεση. Τον ενδιαφέρει η πρόληψη.
Θέλει όμως να αποδώσει δικαιοσύνη…
Υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται πρόληψη και αφορά πριν πάρει «φωτιά» η κατάσταση. Αυτό το κομμάτι της πρόληψης πριν τα πράγματα φτάσουν στα όρια, είναι η φιλοσοφία του. Και αυτό τον κρατάει ζωντανό. Έχει μία ανθρωπιστική ματιά στα πράγματα που τον κάνει συμπαθή.
Είδαμε ότι ο Μαθιός για να ζήσει τον έρωτα φτάνει στα άκρα, κάνει μία δολοφονία. Θα δούμε τον Αντώνη Φραγκιαδάκη να κάνει κάτι ακραίο;
Ακραίες πράξεις μπορεί να κάνεις, αλλά τα άκρα του καθενός δεν μπορούν να προσπεράσουν τα όρια του άλλου για τον Φραγκιαδάκη. Ο Μαθιός πήρε το νόμο στα χέρια του, ο Φραγκιαδάκης δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Πιστεύει στο νόμο. Δεν νομίζω ότι θα κάνει κάτι ακραίο απ΄ όσο θυμάμαι και από το βιβλίο, γιατί το σίριαλ θα έχει αλλαγές στην πλοκή, δεν θα έκανε κάτι παράνομο. Ενώ ο Μαθιός το έκανε. Και η βεντέτα στην Κρήτη είναι μία σύγκρουση ανάμεσα στο ιδιωτικό δίκαιο και το δημόσιο. Ο νόμος στα χέρια μου και εκείνος της Πολιτείας. Ο Φραγκιαδάκης είναι μόνος του σε αυτό και υπερασπίζεται το δίκαιο της πόλης.
Δώστε μας μία γεύση από κάτι που θα δούμε στο μέλλον;
Θα γίνουν και άλλα φονικά και το πράγμα μπλέκεται ακόμη περισσότερο. Προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες και να εξιχνιάσει πράγματα μέσα σε μία κλειστή κοινωνία με κλειστά στόματα και είναι πολύ πιο δύσκολο. Αυτό που ξέρω και μπορώ να πω είναι ότι θα ανακαλύψει τον Μαθιό και θα πρέπει να βρει τον τρόπο να τον αποκαλύψει. Γιατί το να ανακαλύψεις ποιος είναι ο ένοχος δεν σημαίνει ότι έχεις και τα στοιχεία για να το τεκμηριώσεις.
Σασμό με τον εαυτό σας σε ποιο θέμα χρειάστηκε να κάνετε;
Δεν υπάρχει στιγμή που να μην πρέπει να κάνω σασμό με τον εαυτό μου. Μονίμως, ειδικά μέσα σε αυτή τη δουλειά, η οποία είναι μία ματιά πάνω στη ανθρώπινη μοίρα και τη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι ένα συνονθύλευμα συγκρούσεων καθημερινά, σε μία συνεχή μάχη. Ο σασμός έρχεται όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Πώς μπορείς να τα δεις απέξω για να μπορείς να έχεις την όλη εικόνα, συνήθως έχουμε την εικόνα μερικώς, τη δική μας ο καθένας, είμαστε τμήματα της γενικής εικόνας. Αυτό το πράγμα κάνει το θέατρο, το θέατρο βλέπει το όλον γι’ αυτό είναι χρήσιμο στην κοινωνία γιατί λειτουργεί και συνδράμει για να δούμε την όλη εικόνα, για να γίνει αυτό που λέει ο Αριστοτέλης, κάθαρση. Τότε μόνο, όταν δούμε την όλη εικόνα, μπορούμε να καταλάβουμε. Πώς το λέει ο Πίτερ Μπρουκ; «Δεν είμαστε θεοί αλλά αυτό που κάνουμε το υπονοεί».
