Ο Νίκος Πολυδερόπουλος, που έγινε γνωστός μέσα από τη συμμετοχή του στις σειρές του Ανδρέα Γεωργίου, Μπρούσκο και 8 Λέξεις, μίλησε στο Secret των Παραπολιτικών για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει στον χώρο.
“Είχα πολλά ψυχοσωματικά, θέμα με το στομάχι μου κι είχα πει στην Βάνα Δημητρίου πως και να πήγαινε τρίτη χρονιά, δεν θα συνέχιζα” σημείωσε ο ηθοποιός.
“Με ενοχλεί να είναι οι θεατές με μάσκα και να μην βλέπω τις εκφράσεις τους. Να μη βλέπω αν γελάνε, είναι ηα νταμοιβή μου αυτή. Κατανοώ τα μέτρα, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει ο διαχωρισμός με τα μπουζούκια” σχολίασε.
“Λόγω της δυσλεξίας και μιας ελλειμματικής συμπεριφοράς δεν μπορούσα να ενταχθώ σε μια ομάδα και όσοι καθηγητές μπόρεσαν να το κατανοήσουν είδαν την εξέλιξή μου, όσοι δεν μπόρεσαν είχαν πρόβλημα” περιέγραψε σχετικά με τις δυσκολίες.
Ο ρόλος του Ορφέα στο Μπρούσκο ήταν ένας ρόλος που δεν ήθελε.
“Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν στην Αμερική, όπου τραγουδούσα μαντινάδες από το «Μπρούσκο» και ο Ανδρέας μου είπε: «Τι θα έλεγες για την ανατροπή; Εγώ δεν ήθελα να με βρίζουν, να χαλάσω το προφίλ μου. Με πίεσε πολύ. Προοριζόμουν για άλλον ρόλο κι ήρθε μια μέρα και μου είπε να κάνουν έναν κακό, ένα δολοφόνο. Ούτε ο serial killer ήταν στο πρόγραμμα. Έλεγα συνέχεια όχι. Πίεση στην πίεση, είπα τελικά το ναι και τότε ορκίστηκα πως αυτόν τον ρόλο, ακόμα κι ο χειρότερος να είναι στον πλανήτη, εγώ θα κάνω να τον αγαπήσουν” τονίζει.
Και συνεχίζει “Είχα πει σε όλους να με φωνάζουν «Ορφέα» δύο χρόνια για να μπαίνω στο πετσί του ρόλου. Τη γυναίκα που έκανε τη μητέρα μου την πονούσα όταν την έπιανα και της ζητούσα χίλια συγγνώμη, γιατί μου έβγαινε πάνω στο ρόλο το μίσος για εκείνη. Είχα πολλά ψυχοσωματικά, θέμα με το στομάχι μου κι είχα πει στην Βάνα Δημητρίου πως και να πήγαινε τρίτη χρονιά, δεν θα συνέχιζα. Τους φόνους μπορεί να μην τους έκανα για εσάς όλους αλλά εγώ στο μυαλό μου τους έκανα. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό έτσι όπως το είχα χτίσει. Έδωσα το παραπάνω κι έγινε η ανατροπή, αφού έγινα ο πρωταγωνιστής, ενώ δεν ήμουν”.
Για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου: “θα σου σχολιάσω με Σαίξπηρ: “όσο κι αν το κακό το κρύβει ολάκερη η γη, έρχεται πάντα η ώρα που το φανερώνει στα μάτια των ανθρώπων”. Εγώ απλά ρωτάω όλους αυτούς που ξέρανε, τους μεγαλύτερους, και δουλεύανε μαζί τους: γιατί δεν προστάτευαν τον αδύναμο; Αυτό με ενοχλεί εμένα. Το ποιος φταίει θα το πει η δικαιοσύνη. Δεν θα κρίνω εγώ ούτε κλωτσάω τον πεσμένο στο πάτωμα. Εγώ κλωτσάω την πόρτα και φεύγω! Τα έχω με αυτούς που δεν καλύπτουν τους αδύναμους. Κάθονταν άπραγοι και τώρα κλωτσάνε τους πεσμένους”.
