Καλεσμένη στην εκπομπή The 2Night Show βρέθηκε η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, η οποία μίλησε ανοιχτά για τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη, τις σπουδές της στις Σέρρες και την απόφαση που άλλαξε τη ζωή της: να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής.
«Ήμουν πάντα δυναμική, αλλά δεν το έδειχνα. Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με την τέχνη – όλοι ήταν στον χώρο της εκπαίδευσης. Πολλές φορές έλεγα πως θα ήθελα να είχα γεννηθεί άντρας. Έχω πιο “αγορίστικο” χαρακτήρα, έτσι συμπεριφέρομαι. Λατρεύω τις γυναίκες, αλλά πιστεύω πως τα πράγματα είναι πιο απλά για τους άντρες. Δεν θα με ζάλιζαν, θα είχα περισσότερη ελευθερία. Εμείς οι γυναίκες πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουμε, να παρακαλάμε, μας κοιτούν με το μικροσκόπιο», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Σχολιάζοντας τις ανισότητες στον καλλιτεχνικό χώρο, τόνισε: «Στην υποκριτική οι άντρες είναι λιγότεροι από τις γυναίκες, κι εμείς το ψάχνουμε πιο πολύ. Δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν πως αν ήμουν άντρας, δεν θα μου φέρονταν έτσι. Ήθελα απλώς να με αφήνουν στην ησυχία μου. Για να γίνω ηθοποιός, έπρεπε να κάνω επανάσταση».
Αναφερόμενη στα πρώτα της βήματα, αποκάλυψε ότι σπούδασε πληροφορική στις Σέρρες, για να ικανοποιήσει τους γονείς της. Όταν, όμως, τους ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, εκείνοι αντέδρασαν: «Μου είπαν “όχι”».
Παραδέχθηκε ότι πάντα αισθανόταν outsider: «Ποτέ δεν ένιωσα σέξι. Όταν μπήκα στο Εθνικό, με αντιμετώπιζαν σαν την “όμορφη Θεσσαλονικιά με τα λούσα”, ενώ εγώ κυκλοφορούσα σαν “παρτάλι”. Δεν ήμασταν καλλιτεχνική οικογένεια. Το μόνο που άκουγα από τους γονείς μου ήταν “καλό παιδί να είσαι”. Όταν ήρθα στην Αθήνα και το άκουσα ξανά, μου έκανε τεράστια εντύπωση».
Το 2005, η Κοτσαηλίδου πέρασε στο Εθνικό Θέατρο, γεγονός που άλλαξε τη στάση των γονιών της, οι οποίοι από τότε τη στήριξαν απόλυτα. Αρχικά έζησε στα Πετράλωνα και έπειτα στο Παγκράτι, όπου και έμεινε μόνιμα: «Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αγαπήσω την Αθήνα. Πίστευα πως θα μείνω για πάντα στη Θεσσαλονίκη ή θα φύγω στο εξωτερικό. Είχα τάσεις φυγής και ήθελα να κάνω τα πάντα μόνη μου. Δεν είχα φανταστεί ότι η Αθήνα θα γίνει η πόλη μου, αλλά συνέδεσα αυτόν τον τόπο με αυτό που αγαπάω. Έγιναν όλα όπως τα ονειρεύτηκα».
Περιέγραψε και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε βγαίνοντας από τη σχολή: «Δεν υπήρχαν δουλειές, αλλά δεν με ένοιαζε. Ποτέ δεν με απασχόλησε αν τα πράγματα είναι δύσκολα. Η ανεργία, η απουσία των δικών σου ανθρώπων… όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Κάθε χρόνο μοιράζεται η τράπουλα ξανά».
Όσο για την τηλεόραση, ήταν από την αρχή επιφυλακτική: «Αγαπάω το θέατρο, γι’ αυτό και έγινα ηθοποιός. Η τηλεόραση μου φαινόταν αδυσώπητη. Χαίρομαι που άργησα να κάνω τηλεόραση, γιατί έτσι πάτησα πιο γερά».
Κλείνοντας, ξεκαθάρισε τη στάση της απέναντι στις «ταμπέλες»: «Δεν ήθελα να μου βάλει κανείς την ταμπέλα της τηλεοπτικής ή της θεατρικής ηθοποιού», κατέληξε.
