Πιθανή θεωρεί το Economist μια συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές, καθώς η πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ ασκεί πίεση.
Η απόφαση της Ελλάδας να μην πληρώσει την δόση της Παρασκευής στο ΔΝΤ και να ζητήσει ενοποίηση τις δόσεις Ιουνίου, δεν σημαίνει απαραίτητα ρήξη και διαφωνία, εξηγεί το περιοδικό Economist. Αντίθετα, σημειώνει, μπορεί να φέρει τη συμφωνία πιο κοντά.
Κι αυτό διότι αυξάνονται οι πιέσεις προς τις δύο πλευρές για την επίτευξη συμφωνίας αφού ούτε οι Έλληνες θέλουν να βγουν από το ευρώ, ούτε η υπόλοιπη Ευρωζώνη θέλει να δεχθεί τέτοιο πλήγμα.
Περιγράφει τις δυο διαφορετικές προτάσεις για τα πρωτογενή πλεονάσματα, που δεν διαφέρουν στο τελικό στόχο.
Οι πιστωτές θέλουν πρωτογενή πλεονάσματα 1% του ΑΕΠ το 2015, 2% το 2016, 3% το 2017 και 3,5% το 2018. Η ελληνική μεριά θέλει 0,6%, 1,5%, 2,5% και 3,5%. Σε κάθε περίπτωση ο μακροπρόθεσμος στόχος του 3,5% δεν είναι και τόσο χαμηλότερος από το 4,2% που είχε αποδεχθεί η προηγούμενη κυβέρνηση, του Αντώνη Σαμαρά της Νέας Δημοκρατίας, αναφέρει ο Economist.
Τα σχέδια των προτάσεων των δύο πλευρών δείχνουν πως η Ελλάδα έκανε σημαντικά βήματα ως το κρίσιμο ζήτημα του πρωτογενούς πλεονάσματος, όπως και στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, τονίζει το ρεπορτάζ, που σημειώνει πάντως πως οι «κόκκινες γραμμές» του κυρίου Τσίπρα σε ασφαλιστικό και εργασιακά παραμένουν – αν και με την «υποχώρηση» ως προς τις πρόωρες συντάξεις.
Για τον Economist η κρίσιμη μάχη είναι στη δυνατότητα του Α. Τσίπρα να πείσει το κόμμα του ότι η Ελλάδα πρέπει να κάνει περαιτέρω συμβιβασμούς με τους πιστωτές:
«Κατά μία έννοια, αυτό είναι το ζήτημα όλο το διάστημα. Η απόφαση μη καταβολής της δόσης στο ΔΝΤ πρέπει να εξεταστεί υπό αυτό το πρίσμα. Αν ο κύριος Τσίπρας πρόκειται να επικρατήσει και να πείσει πως η σωστή πορεία είναι αυτή των πραγματιστών, τότε πρέπει να αποδείξει πως δεν παρασύρεται απλά από τους πιστωτές της Ελλάδας. Έτσι, η προσωρινή αναβολή μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμα, αν και το γεγονός πως μια τόσο ριψοκίνδυνη κίνηση δείχνει πόσο δύσκολο είναι ένα τέτοιο εγχείρημα».
Δείτε επίσης
