Πολύ γνωστός νομικός των Βρυξελλών είναι ο Αντρέ Ριζόπουλος, o δικηγόρος που έχει αναλάβει την υπεράσπιση της Εύας Καϊλή στο Βέλγιo.
Ο ελληνικής καταγωγής Αντρέ Ριζόπουλος, που είναι δικηγόρος από το 1982, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το επιχειρηματικό ποινικό δίκαιο. Η εξειδίκευσή του στον τομέα αυτό ήρθε σταδιακά, καθώς από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξε η ανάγκη για νομικούς με ειδικές γνώσεις σε αυτά τα θέματα.
Όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του, υπερασπίζεται, πάντα με διακριτικότητα, επιχειρηματίες, μάνατζερ, δημόσιους λειτουργούς, σε δίκες που συχνά παίρνουν μεγάλη δημοσιότητα, ενώ παρέχει συμβουλές και σε εταιρείες.
Από το 2004, διδάσκει στο Solvay Brussels School και τακτικά κάνει δημοσιεύσεις σε νομικά περιοδικά. Επίσης, συμμετέχει ως ομιλητής σε πολυάριθμα συνέδρια, κυρίως για το ξέπλυμα χρήματος και το ποινικό φορολογικό δίκαιο.
Ήταν μέλος του Συμβουλίου του Τάγματος στις Βρυξέλλες και για τρία χρόνια άσκησε τα καθήκοντα του διοικητή του Τάγματος των γαλλόφωνων και γερμανόφωνων δικηγόρων, υπεύθυνος για το ποινικό τμήμα, τα δικαιώματα υπεράσπισης και την πρόληψη της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Μιλά τέσσερις γλώσσες: Γαλλικά, Αγγλικά, Ισπανικά και Ολλανδικά.
Ο Αντρέ Ριζόπουλος το 2020 ορίστηκε μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου Δικαιοσύνης. Το CSJ, όπως αποκαλείται, δημιουργήθηκε το 1999 με στόχο να βοηθήσει τη βελγική δικαιοσύνη να λειτουργήσει καλύτερα. Και αυτό το κάνει με τρεις τρόπους: Διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην επιλογή και τον διορισμό των δικαστών, παρακολουθεί τη λειτουργία του δικαστικού σώματος μέσω ελέγχων, ειδικών ερευνών και εξέτασης καταγγελιών και εκδίδει γνωμοδοτήσεις για τη γενική λειτουργία και οργάνωση του δικαστικού σώματος. Το CSJ αποτελείται από 44 μέλη. Διαθέτει δύο όργανα, ένα ολλανδόφωνο κολέγιο και ένα γαλλόφωνο κολέγιο. Το καθένα έχει 22 μέλη, 11 δικαστές και 11 μη δικαστές. Όλα τα μέλη έχουν τετραετή θητεία.
Οι 22 δικαστές εξελέγησαν στις 25 Σεπτεμβρίου 2020 από τους επαγγελματίες δικαστές, ενώ τα άλλα 22 μέλη που δεν είναι δικαστές, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ριζόπουλος, διορίζονται από τη Γερουσία του Βελγίου με πλειοψηφία 2/3 των ψηφισάντων.
Ποιος ήταν ο πατέρας του
Πατέρας του ήταν ο Basile-Jean Risopoulos, επίσης δικηγόρος, που έφυγε από τη ζωή το 1997, σε ηλικία 78 ετών. Εκτός από τη δικηγορία, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, καθώς ήταν μέλος στη Γερουσία από το 1968 έως το 1974. Όπως έγραφε και η Le Soir σε δημοσίευμά της με αφορμή τον θάνατό του, αφιέρωσε τη ζωή του στην υπεράσπιση των συμφερόντων των Γαλλόφωνων.
Ο Basile-Jean Risopoulos γεννήθηκε το 1919 στο Schaarbeek των Βρυξελλών. Ήταν παιδί μιας σχετικά φτωχής οικογένειας. Ο πατέρας του Basile-Jean Risopoulos ήταν Έλληνας και η μητέρα του Βελγίδα. Το 1954 παντρεύτηκε την δικηγόρο Francine Willems, και απέκτησαν δύο παιδιά, την Sylvie, η οποία έγινε Διευθύντρια στη Γαλλική Κοινοτική Επιτροπή, και τον André.
Σπούδασε στο Université libre de Bruxelles, ιστορία και νομική. Από νωρίς άρχισε να ενδιαφέρεται για την πολιτική. Έτσι εντάχθηκε στο Κόμμα των Φιλελευθέρων και έγινε πρόεδρος της νεολαίας του κόμματος στο Schaerbeek σε ηλικία 19 ετών.
Από το 1940 έως το 1942, εργάστηκε ως καθηγητής Ιστορίας και Γεωγραφίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε το πτυχίο του στην ιστορία και ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στη Νομική. Ωστόσο δεν άρχισε αμέσως να εργάζεται ως δικηγόρος. Το 1942 εντάχθηκε στον Μυστικό Στρατό πριν συλληφθεί από τις γερμανικές Αρχές. Πέρασε επτά μήνες στις φυλακές Saint-Giles, εκεί δηλαδή όπου οδηγήθηκε αρχικά και η Εύα Καϊλή, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη φυλακή Merksplas, απ’ όπου δραπέτευσε.
Προς το τέλος του πολέμου, ο Ριζόπουλος μετέβη στη Σκωτία, όπου εκπαιδεύτηκε για να γίνει Κομάντο στον Βρετανικό Στρατό. Το 1945, συμμετείχε στην επιχείρηση της Βαλτικής και στην απελευθέρωση πολλών ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ύστερα από πέντε μήνες στη Γερμανία, ο Ριζόπουλος εργάστηκε ως ασκούμενος στον δικηγορικό σύλλογο των Βρυξελλών και στη συνέχεια στο Υπουργείο Ανασυγκρότησης, όπου ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος. Διετέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Νέων από το 1961 έως το 1962 και γραμματέας του Δικηγορικού Συλλόγου του Βελγίου από το 1963 έως το 1965.
Η καριέρα στην πολιτική
Ο Ριζόπουλος συνέχισε να εργάζεται ως δικηγόρος και παράλληλα ασχολήθηκε με την πολιτική. Απέναντι στο φλαμανδικό εθνικιστικό κίνημα, ο Ριζόπουλος υπερασπίστηκε τη διγλωσσία και τα δικαιώματα των Γαλλόφωνων στη Φλάνδρα.
Το 1968, η υπόθεση “Walen buiten” στο Πανεπιστήμιο της Λουβέν οδήγησε στο τέλος της κυβέρνησης συνασπισμού PSC/PLP και προκάλεσε πολιτικό διχασμό σχετικά με τις γλωσσικές διαφορές στη χώρα. Εξαιτίας αυτού, ο Ριζόπουλος εντάχθηκε στην «Ομάδα των 28» που προετοίμαζε την ομοσπονδιοποίηση του Βελγίου.
Από το 1968 έως το 1974, υπηρέτησε στη Γερουσία ως μέλος της επαρχίας της Μπραμπάντ. Από το 1974 έως το 1976 ήταν πρόεδρος του τμήματος του Κόμματος των Φιλελεύθερων στις Βρυξέλλες και συμμετείχε στις συζητήσεις της Γερουσίας για τον βελγικό φεντεραλισμό μέχρι το 1977. Αργότερα εξελέγη στην Βουλή των Αντιπροσώπων, όπου υπηρέτησε από το 1977 έως το 1985. Επίσης ίδρυσε, με άλλα τέσσερα άτομα, την ΜΚΟ Rassemblement bruxellois με στόχο την υπεράσπιση και την προστασία των δικαιωμάτων των γαλλόφωνων στην περιοχή των Βρυξελλών.
Το 1978, ο Ριζόπουλος εντάχθηκε στο DéFI (Δημοκρατικοί Φεντεραλιστές Ανεξάρτητοι) επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, τα άλλα κόμματα δεν είχαν κάνει αρκετά για να αποτρέψουν την άνοδο των Φλαμανδικών Εθνικιστικών κινημάτων.
Από το 1986 έως το 1989, υπηρέτησε ως πρόεδρος του πρώτου Περιφερειακού Συμβουλίου των Βρυξελλών, καθώς και ως Αντιπρόεδρος της Γαλλικής Κοινοτικής Επιτροπής και βουλευτής της πόλης των Βρυξελλών. Από το 1994 έως το 1997 ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση, ως δημοτικός σύμβουλος στην περιοχή Ixelles.
