Μήπως ο φόβος είναι η μοναξιά;
Όταν είμαστε εξαρτημένοι πιστεύουμε ότι όποιο είδος αγάπης και αν παίρνουμε εξαρτάται από εκείνο που εμείς μπορούμε να κάνουμε ώστε το πρόσωπο που μας την προσφέρει να είναι ευτυχισμένο. Επομένως αφού δεν βλέπουμε ότι ο εαυτός μας είναι αξιαγάπητος και αξίζει τη φροντίδα και το ενδιαφέρον των άλλων βιώνουμε τον συνεχή κίνδυνο της εγκατάλειψης και τον φόβο της μοναξιάς.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής Carolyn M. Ball
Συχνά, αυτός ο φόβος βασίζεται στην πιθανότητα να μας είχαν εγκαταλείψει όταν ήμασταν παιδιά. Μερικές φορές η εγκατάλειψη συνέβη στην κυριολεξία όπως στην περίπτωση διαζυγίου. Συχνά, αυτός ο φόβος βασίζεται στην πιθανότητα να μας είχαν εγκαταλείψει όταν ήμασταν παιδιά. Άλλες φορές όμως μας εγκατέλειψαν συναισθηματικά.
Αν οι γονείς ήταν συνέχεια απασχολημένοι με τα δικά τους προβλήματα η ανάγκη του παιδιού για αγάπη και υποστήριξη πιθανόν να η βρήκε ανταπόκριση. Είτε οι μεγαλύτεροι κάνουν κριτική στα παιδιά είτε τα κακοποιούν είτε τους δίνουν να πιστέψουν πως τα συναισθήματά τους δε μετρούν το καθαρό αποτέλεσμα ίσως είναι τα παιδιά να αντιμετωπίζουν πολλές από τις κυριότερες κρίσεις της παιδικής ηλικίας, μόνα τους.
Συχνά είναι τρομακτικό αν είμαστε εξαρτημένα άτομα να είμαστε μόνοι. Επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μας. Αν δεν καλύψουμε το χρόνο μας με εργασία τροφή, αλκοόλ ή φαντασιώσεις, αφηνόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας το νου και την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε. Αφού δεν πιστεύουμε ότι είμαστε αξιαγάπητοι ή άξιοι σεβασμού δεν αγαπάμε ούτε σεβόμαστε τον εαυτό μας.
Οι ώρες της μοναξιάς καταναλώνονται συχνά σε αυτοκριτική που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη. Έτσι οι ώρες της μοναξιάς μπορούν να γίνουν διπλά καταστροφικές αν καταναλώνονται σε αρνητική νοητική συζήτηση γιατί
– Ίσως νομίσουμε ότι επιβεβαιώνεται πως δε μας θέλουν οι άλλοι.
– Ίσως επίσης τις καταναλώνουμε για να ακούμε τις ίδιες μας τις κρίσεις για τον εαυτό μας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
