Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν φτάνουν στο σημείο κατάρρευσης και το ανακοινώνουν δυνατά. Η εγκατάλειψη του εαυτού μας σπάνια είναι δραματική. Είναι υποδόρια. Κρύβεται στη καθημερινή γλώσσα. Σε φράσεις που λέγονται με την πιο φυσική διάθεση, μερικές φορές και με γέλιο, σαν να μην υπάρχει τίποτα στραβό.
Επαναλαμβάνουν συγκεκριμένες φράσεις, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτές είναι ήσυχα σήματα παραίτησης. Αν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε κάποια από αυτές, μην πανικοβληθείτε.
Πάντα υπάρχει ελπίδα. Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσετε και να προσφέρετε βοήθεια και στήριξη. Ας συζητήσουμε τις φράσεις που συχνά δείχνουν ότι κάποιος έχει σταματήσει να πιστεύει στον εαυτό του, ακόμα κι αν δεν το έχει παραδεχτεί ακόμα.
8 φράσεις που αποκαλύπτουν ότι κάποιος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του:
- “Έτσι είναι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”
- “Έτσι είμαι”
- “Δεν έχει κανένα νόημα”
- “Δεν με νοιάζει”
- “Είμαι άτυχος/ – η”
- “Κουράστηκα να προσπαθώ”
- “Δεν έχει σημασία τι θέλω”
“Έτσι είναι η ζωή”
Αυτή η φράση ακούγεται ήρεμη. Λογική. Ακόμα και σοφή. Αλλά όταν την ακούω να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, συχνά είναι ένδειξη ότι κάποιος έχει αποσυρθεί συναισθηματικά. Γίνεται ένας τρόπος για να σταματήσει η περιέργεια, η προσπάθεια ή η πιθανότητα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν.
Η αποδοχή μπορεί να είναι υγιής. Η παραίτηση όμως δεν είναι. Όταν μια φράση γίνεται ένα τελεσίγραφο, αντί για μια παύση, τότε αξίζει την προσοχή σας. Η φράση «έτσι είναι η ζωή» είναι συχνά μια απόλυτη δήλωση που περιορίζει τη σκέψη και τη δράση. Δηλώνει ότι αποδεχόμαστε την κατάσταση χωρίς περιθώριο για αναθεώρηση ή αλλαγή.
Μπορεί να φαίνεται σοφή ή ρεαλιστική, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει μια βαθιά παραίτηση, μια εγκατάλειψη του εαυτού μας και των επιθυμιών μας. Όταν λέμε «έτσι είναι η ζωή», συχνά σημαίνει ότι έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουμε τις συνθήκες ή τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε.
Αντί να αναζητούμε λύσεις ή να πασχίζουμε για κάτι καλύτερο, αφήνουμε τον εαυτό μας να υποκύψει σε μια αναγκαστική αποδοχή της κακουχίας, σαν να μην έχουμε άλλη επιλογή. Αυτή η στάση μπορεί να οδηγήσει στην εσωτερική ακινησία και στην απομάκρυνση από τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες.
Δεν είναι απλώς μια ρεαλιστική αναγνώριση της κατάστασης, αλλά ένας τρόπος να απαρνηθούμε τη δυνατότητα της αλλαγής. Εξαιτίας αυτής της φράσης, μπορεί να σταματήσουμε να κυνηγάμε τις προσδοκίες μας, νομίζοντας ότι δεν έχουμε τον έλεγχο ή την ικανότητα να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
“Έτσι είναι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”
“Έτσι είμαι” Αυτή η φράση κλειδώνει ήσυχα κάποιον σε μια ταυτότητα που μπορεί να μην έχει επιλέξει συνειδητά. «Απλώς είμαι άτυχος.» «Απλώς δεν τα πάω καλά με τις σχέσεις.» «Δεν έχω αυτοπεποίθηση όπως οι άλλοι.»
Αυτές τις φράσεις τις ακούω συχνά από ανθρώπους που πληγώθηκαν νωρίς, που επικρίθηκαν συχνά ή απέτυχαν σε κάτι που είχε μεγάλη σημασία για αυτούς. Αντί να βλέπουν αυτές τις εμπειρίες ως κεφάλαια, τις μετατρέπουν σε συμπεράσματα.
Όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι θεμελιωδώς ο τύπος του ανθρώπου που δεν έχεφι καλά αποτελέσματα, σταματά να προσπαθεί πριν καν ξεκινήσει. Έτσι νιώθει πιο ασφαλής. Αλλά κανείς δεν γεννιέται «ως ο τύπος του ανθρώπου» που ευδοκιμεί ή αποτυγχάνει. Αυτές οι πεποιθήσεις μαθαίνονται, και ό,τι μάθαμε, μπορούμε να το «ξεμάθουμε».
“Δεν έχει κανένα νόημα”
Αυτή η φράση σπάνια προέρχεται από λογική. Προέρχεται από εξάντληση. Εμφανίζεται μετά από συνεχόμενες απογοητεύσεις. Έπειτα από πολλές προσπάθειες χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Ύστερα από βαθιά τραύματα και την αίσθηση ότι δεν είχε σημασία.
Όταν κάποιος λέει, «Δεν έχει νόημα πια», συχνά θρηνεί για όλη την προσπάθεια που έχει ήδη καταβάλει. Είναι κουρασμένος από την ελπίδα. Αυτό που συνήθως χρειάζονται δεν είναι κίνητρο, αλλά ξεκούραση, επιβεβαίωση και στήριξη.
“Δεν με νοιάζει”
Οι άνθρωποι που πραγματικά δεν ενδιαφέρονται, δεν το δηλώνουν τόσο απερίφραστα. Αυτή η φράση εμφανίζεται συχνά όταν το να νοιάζεσαι έχει γίνει επώδυνο. Όταν οι προσδοκίες οδήγησαν σε απογοήτευση πολλές φορές. Κάποιος λέει ότι δεν τον νοιάζει αν ο σύντροφός του ακούσει, αλλάξει ή εμφανιστεί διαφορετικά.
Όχι γιατί είναι αδιάφορος, αλλά γιατί το να νοιάζεται νιώθει σαν να θέτει τον εαυτό του σε θέση να πληγωθεί ξανά. «Δεν με νοιάζει» είναι συχνά μια συναισθηματική αυτοπροστασία. Ένας τρόπος να μουδιάσει την απογοήτευση πριν αυτή έρθει. Η αδιαφορία μπορεί να φαίνεται ισχυρή από έξω, αλλά συχνά κρύβει θλίψη από κάτω.
“Είμαι άτυχος/ – η”
Αυτή η φράση μετατρέπει τις αναποδιές σε ταυτότητα. Αντί να βλέπουν τις προκλήσεις ως γεγονότα, γίνονται αποδείξεις ενός σταθερού σεναρίου όπου τίποτα ποτέ δεν καταλήγει καλά. Κάποιος μπορεί να την πει μετά από κάθε απογοήτευση. Χαμένες ευκαιρίες. Αποτυχημένα ραντεβού. Οικονομική πίεση. Γιατί να προσπαθήσουμε, αφού το αποτέλεσμα ήταν ήδη αποφασισμένο;
Όταν κάποιος πιστεύει ότι η κακή τύχη καθορίζει τη ζωή του, η προσπάθεια αρχίζει να φαίνεται άχρηστη. Η αίσθηση του ελέγχου σιγά-σιγά εξαφανίζεται. Η ζωή είναι άδικη κάποιες φορές. Αλλά το να πιστεύεις ότι είσαι προορισμένος να χάσεις είναι ένα βαρύ φορτίο, και σταδιακά φθείρει την αυτοεκτίμηση.
“Κουράστηκα να προσπαθώ”
Αυτή η φράση είναι ωμή. Ειλικρινής. Και βαθιά ανθρώπινη. Όταν κάποιος την λέει, δεν είναι τεμπέλης ή χωρίς κίνητρο. Είναι εξαντλημένος. Έχουν πιθανώς προσπαθήσει πολλές φορές, έχουν εμφανιστεί επανειλημμένα και ένιωσαν αόρατοι ή αδικημένοι.
Αυτή τη φράση την ακούω συχνά από ανθρώπους που δίνουν πολλά στους άλλους αλλά δυσκολεύονται να λάβουν την ίδια ενέργεια πίσω. Έχουν βυθιστεί σε σχέσεις, δουλειά ή οικογενειακούς ρόλους, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν.
Με τον καιρό, η εξάντληση χτυπάει την πόρτα. Ο κίνδυνος έρχεται όταν η κούραση μετατρέπεται σε εγκατάλειψη του εαυτού σας. Το να προσπαθείτε δεν σημαίνει πάντα να πιέζεστε πιο σκληρά. Μερικές φορές σημαίνει να σταματάτε, να αλλάζετε κατεύθυνση ή να ζητάτε βοήθεια.
“Δεν έχει σημασία τι θέλω”
Αυτή η φράση λέγεται ακούσια , ειδικά κατά τη διάρκεια συζητήσεων για μεγάλες αποφάσεις. Που να ζήσετε. Ποια δουλειά να κρατήσετε. Τι είδους σχέση να αποδεχτείτε. Όταν κάποιος την λέει, συχνά δίνει προτεραιότητα στην αρμονία, την ασφάλεια ή την επιβίωση αντί για την αυθεντικότητα. Μπορεί να έχει μάθει από νωρίς ότι η έκφραση αναγκών προκαλούσε σύγκρουση ή απογοήτευση.
Με το πέρασμα του χρόνου, η ελαχιστοποίηση των επιθυμιών σας γίνεται συνήθεια. Και αυτή η συνήθεια σας διδάσκει σιγά-σιγά ότι οι επιθυμίες σας είναι αδιάφορες. Αλλά η αγνόηση αυτού που θέλετε δεν το κάνει να εξαφανιστεί. Απλώς μετατρέπεται σε δυσαρέσκεια, θλίψη ή συναισθηματική μούδιασμα αργότερα. Οι επιθυμίες σας δεν είναι εγωιστικές. Είναι σημάδια που πρέπει να προσέξετε.
“Έτσι είναι η ζωή”
Υπάρχει διαφορά μεταξύ του να αποδεχόμαστε ότι η ζωή έχει δυσκολίες και του να αποφασίζουμε ότι τίποτα ουσιαστικό δεν μπορεί να αλλάξει. Όταν κάποιος σταματά να φαντάζεται ένα διαφορετικό μέλλον, η ελπίδα σιγά-σιγά ξεθωριάζει. Η ζωή έχει όρια. Έχει όμως και εποχές. Κεφάλαια. Στροφές που δεν μπορούμε πάντα να προβλέψουμε από εκεί που στεκόμαστε.
Αν ανακαλύψετε ότι χρησιμοποιείτε αυτή τη φράση συχνά, αναρωτηθείτε αν αντικατοπτρίζει σοφία ή αν είναι απλά ένας τρόπος για να σταματήσετε να θέλετε κάτι περισσότερο. Ίσως να έχετε διαβάσει την ανάρτησή μου για τις αυτοκαταστροφικές συνήθειες, και αυτό συνδέεται στενά με το θέμα.
Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε διαμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, και με τον καιρό, επηρεάζει αυτό που πιστεύουμε ότι είναι δυνατό.
Tips
Αν κάποια από αυτές τις φράσεις σας φάνηκε άβολα οικεία, πάρτε μια ανάσα. Το να τις λέτε δεν σημαίνει ότι είστε σπασμένοι. Δεν σημαίνει ότι έχετε αποτύχει. Δεν σημαίνει ότι δεν έχετε άλλες επιλογές. Συνήθως σημαίνει ότι είστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι ή κουβαλάτε απογοήτευση που δεν έχει πάρει αρκετό χώρο για να εκφραστεί.
Οι άνθρωποι σπάνια τα παρατούν αμέσως. Συμβαίνει αργά, μέσα από γλώσσα που ακούγεται φυσιολογική επιφανειακά, αλλά κρύβει ήττα από κάτω. Ξεκινήστε ακούγοντας πώς μιλάτε για τη ζωή σας. Με ευγένεια. Χωρίς κριτική. Και αν διαπιστώσετε ότι κολλάτε σε αυτές τις συνήθειες, παρακαλώ, μην τις κουβαλάτε μόνοι σας.
Μιλήστε σε κάποιον που εμπιστεύεστε. Έναν σύμβουλο. Έναν θεραπευτή. Έναν φίλο που μπορεί να ακούσει χωρίς να βιαστεί να σας “διορθώσει”. Δεν έχετε τελειώσει ακόμα, ακόμα κι αν ένα μέρος σας νιώθει ότι το έχετε κάνει. Μερικές φορές το πιο σημαντικό βήμα μπροστά είναι να παραδεχτείτε ότι χρειάζεστε υποστήριξη προτού εξαφανιστείτε εντελώς από τη δική σας ζωή.