F1:Το ξεχωριστό GP του Μονακό
Το Grand Prix του Μονακό αποτελεί μέλος της “Αγίας Τριάδας” του μηχανοκίνητου αθλητισμού μαζί με τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης και τις 24 ώρες του Les Mans. Οι αγώνες στο Μόντε Κάρλο ξεκίνησαν το 1929, αλλά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 μπήκε το 1950 από την πρώτη χρονιά του θεσμού.
Οι στενοί δρόμοι με τις μπαριέρες να καιροφυλακτούν δίπλα στα μονοθέσια στο χιλιοστό δίνουν αίγλη και κύρος στον αγώνα και ειδικά στον οδηγό που θα καταφέρει να βγει νικητής μέσα από αυτήν την πολύ δύσκολη διαδρομή, η οποία αποτελείται από του δημόσιους δρόμους του Πριγκιπάτου, που περνούν δίπλα από τη θάλασσα με το κοσμοπολίτικο λιμάνι και τα υπερπολυτελή, γεμάτα ιστορία ξενοδοχεία.
Το Grand Prix του Μόντε Κάρλο διοργανώνεται κάθε χρόνο από την ACM (Automobile Club de Monaco), η οποία ιδρύθηκε από τον Alexandre Noghes, το 1925. Σε αντίθεση όλα τα υπόλοιπα Grand Prix της χρονιάς, οι πρώτες ελεύθερες δοκιμές γίνονται την Πέμπτη, έτσι ώστε να επιτρέπεται η χρήση των δημόσιων δρόμων την Παρασκευή.
Η ACM δουλεύει για 6 βδομάδες για το στήσιμο του Grand Prix και για 3 βδομάδες μετά τη λήξη του αγώνα ώστε να επαναφέρει την περιοχή στην αρχική της κατάσταση. Άλλη μια ιδιομορφία του αγώνα στο Πριγκιπάτο είναι πως δεν υπάρχει βάθρο αλλά οι οδηγοί ανεβαίνουν στο χώρο των επισήμων, ο οποίος βρίσκεται δίπλα στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού, για να παραλάβουν το τρόπαιό τους από τον ίδιο τον Πρίγκιπα Αλβέρτο.
Η διαδρομή έχει κρατηθεί σχεδόν αναλλοίωτη με το πέρασμα των χρόνων, με ελάχιστες τροποποιήσεις.
Τo σιρκουί έχει μήκος 3,34 χιλιόμετρα, ενώ η συνολική απόσταση που διανύουν οι οδηγοί είναι 260,520 χιλιόμετρα σε 78 γύρους, με αποτέλεσμα το GP Μονακό να είναι ο πιο μικρός σε απόσταση αγώνας του Πρωταθλήματος.
Οι μεγάλες αλλαγές στις κλίσεις και οι πολύ κλειστές στροφές είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη διαδρομή κάνοντάς την πίστα την πλέον δύσκολη και απαιτητική του πρωταθλήματος.
Άλλο ένα κομμάτι της πίστας που προκαλεί δέος είναι η είσοδος και η έξοδος από το τούνελ, καθώς η μεγάλη διαφορά του φωτισμού δεν επιτρέπει στιγμιαία στους οδηγούς να βλέπουν την ώρα που κινούνται με πολύ μεγάλη ταχύτητα.
Η στροφή του τούνελ είναι το ταχύτερο σημείο της πίστας, καθώς τα μονοθέσια στην έξοδό τους πριν από τα φρένα για το chicane του λιμανιού αγγίζουν τα 290 χλμ/ώρα, με αποτέλεσμα να την καθιστούν την πιο γρήγορη στροφή του πρωταθλήματος.
Οι οδηγοί μένουν με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα στο 45% του γύρου για 8 δευτερόλεπτα και για 510 μέτρα.
Η διαδρομή στους δρόμους του Μονακό απαιτεί ένα μοναδικό set-up του μονοθεσίου. Καθώς βρισκόμαστε σε σιρκουί πόλης, το μονοθέσιο χρειάζεται υψηλές κλίσεις στις πτέρυγες και μαλακά ελαστικά, ώστε να μπορέσει ο οδηγός να εξισορροπήσει τη μειωμένη πρόσφυση του δρόμου, ειδικά τις πρώτες μέρες που η πίστα δεν έχει στρωθεί από λάστιχο και έχει αρκετή σκόνη.
Οι πολύ κλειστές στροφές και οι ανωμαλίες του δρόμου απαιτούν τέλεια μηχανική και αεροδυναμική ισορροπία, η οποία είναι το κλειδί για έναν καλό γύρο ο οποίος αποτελείται από 12 δεξιές στροφές και 7 αριστερές στροφές.
Το κιβώτιο ταχυτήτων δουλεύει υπερωρίες καθώς μέσα σε ένα μόνο γύρο οι οδηγοί πρέπει να κάνουν 54 αλλαγές ταχυτήτων, κάτι που μεταφράζεται σε 4.212 αλλαγές ταχυτήτων σε έναν ολόκληρο αγώνα, περίπου 500 αλλαγές παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο Grand Prix.
Οι πολύ αργές στροφές καταπονούν έντονα το κιβώτιο ταχυτήτων καθώς πρέπει να μπει η 1η ή 2η τουλάχιστον σε τρεις στροφές όπως η Loews, η Rascasse και το chicane του λιμανιού. Επίσης μεγάλη καταπόνηση δέχονται και τα φρένα των μονοθεσίων καθώς οι πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ των στροφών αλλά και τα πολύ έντονα φρεναρίσματα που απαιτεί η διαδρομή δεν τους επιτρέπουν να απάγουν επαρκώς τη θερμοκρασία που αναπτύσσουν.
Εκτός από την ταχύτερη στροφή του πρωταθλήματος, το Μόντε Κάρλο έχει και την πιο αργή.
Στη στροφή Loews, οι οδηγοί βάζουν πρώτη σχέση και περνούν σαν σταματημένοι με 45 χλμ/ώρα, κάτι που απαιτεί πολύ καλή μηχανική πρόσφυση για να βγει το μονοθέσιο από τη στροφή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, καθώς είναι ένα σημείο που παίζει καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη ενός γρήγορου γύρου.
Η δύσκολη διαδρομή απαιτεί τέλεια αυτοσυγκέντρωση από τους οδηγούς, καθώς το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο με τις μπαριέρες σε απόσταση αναπνοής.
Ο ταχύτερος γύρος του αγώνα έγινε το 2004 από τον Michael Schumacher με 1:14.439.
Οι ιδιαιτερότητες της πίστας και του αγώνα εν γένει κάνουν ουσιαστικά αδύνατη την πρόβλεψη για το GP Μονακό. Πόσο μάλλον σε μια χρονιά σαν τη φετινή, που ακόμα και οι «στρωτοί» αγώνες αποδείχτηκαν εξαιρετικά απρόβλεπτοι.
Στο Μόντε Κάρλο, άλλωστε, μπαίνουν περισσότεροι παράγοντες στην εξίσωση, καθώς η οδηγική ικανότητα μπορεί να αντισταθμίσει πιθανά μειονεκτήματα του μονοθεσίου. Αυτός είναι ο λόγος που οι οδηγοί τραβούν πάνω τους τα βλέμματα, ανεξάρτητα από τη δυναμικότητα των μονοθεσίων τους.
ΠΗΓΗ: msfree.gr
