Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή το 1992 ο Ορέστης Λάσκος και η Finos Film ετοίμασε ένα αφιέρωμα με σκηνές από ταινίες του.
«Οραματιστής, πληθωρικός και με έντονο πάθος να δημιουργεί, ο Ορέστης Λάσκος ήταν ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, σεναριογράφος αλλά και ποιητής. Μάλιστα, τα δύο μεγάλα του πάθη συγκρούονταν κατά καιρούς, αφού όταν καταπιανόταν με τον κινηματογράφο, παραμελούσε την ποίηση και το αντίστροφο. Στενός φίλος και κουμπάρος του Φιλοποίμενα Φίνου, συνεργάστηκαν μαζί σε τέσσερις ταινίες, από τις οποίες οι δύο σε δικό του σενάριο («Γκόλφω», 1955 και «Η Άγνωστος», 1956). Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1992, σε ηλικία 85 ετών και τον θυμόμαστε μέσα από χαρακτηριστικά πλάνα των τεσσάρων ταινιών που σκηνοθέτησε για την Φίνος Φιλμ» αναφέρει χαρακτηριστικά η ανάρτηση στον λογαριασμό της Finos Film στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ποιος ήταν ο Ορέστης Λάσκος
Ο Ορέστης Λάσκος γεννήθηκε στην Ελευσίνα. Η οικογένειά του ήταν πλούσιοι κτηματίες. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο, ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε για λίγο στην Ιατρική Σχολή. Κατόπιν, θέλοντας προς στιγμήν να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα, πήγε στη Σχολή Ευελπίδων, απ’ όπου έφυγε -ως λέγεται- “πηδώντας” από το μπαλκόνι -κατ’ άλλους από το παράθυρο- για να καταλήξει τραγουδιστής και ηθοποιός. Ωστόσο, γύρω στο 1930 μεταπήδησε, “από τα σανίδια του βαριετέ και του φιλολογικού καφέ Μπάγκειον της Οµόνοιας, στο σινεµά”.
Μαζί με άλλους νεαρούς κινηματογραφόφιλους συνέστησε την εταιρία παραγωγής “Άστρο Φιλμ”. Υπήρξε από τους πρωτοπόρους του ελληνικού βωβού κινηματογράφου: γύρισε το 1931 μια από τις πρώτες αξιόλογες ταινίες στα χρονικά του ελληνικού κινηματογράφου, την Δάφνις και Χλόη, που χαρακτηρίστηκε πρωτοποριακή για τις γυμνές σκηνές και την ποιητικότητά της.
Η ποσοτικά τεράστια (και άνιση) κινηματογραφική παραγωγή του, επισκίασε άλλες πλευρές του δημιουργικού ταλέντου του Λάσκου και, ιδιαίτερα, την ποίησή του. Ποίηση και κινηματογράφος βρίσκονταν σε σύγκρουση στον Λάσκο: όταν καταπιανόταν με το ένα, κατά κανόνα παραμελούσε το άλλο, όπως φαίνεται και από τις χρονολογίες της κινηματογραφικής παραγωγής του, σε σύγκριση με εκείνες των ποιητικών εκδόσεών του. Κατά βάθος ήταν, όπως είχε παρατηρήσει ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ένας ποιητής “που κρυβόταν θεληματικά πίσω από τον θεατρίνο”. Ασχολήθηκε με τη σύνθεση ποιημάτων από τα εφηβικά κιόλας χρόνια του. Την εποχή που ήταν ηθοποιός στο ελαφρύ θέατρο, συνήθιζε να απαγγέλλει τα έργα του στο κοινό “με τη βροντώδη φωνή του”. Φαίνεται πως αυτήν την πρακτική τη διατήρησε κι αργότερα και, πιθανότατα, η δημόσια απαγγελία ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Λάσκου ως ποιητή. Εξέδωσε αρκετές ποιητικές συλλογές σε μια περίοδο διάρκειας 40 ετών, από το 1934 έως το 1974.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Λάσκος διατηρούσε την αίθουσα βαριετέ “Αλκαζάρ”, πλησίον του Σταθμού Λαρίσης. Μέχρι το 1951, που έκλεισε, είχαν εμφανιστεί εκεί σημαντικοί ηθοποιοί και τραγουδιστές όπως οι Κώστας Χατζηχρήστος, Μαρίκα Νέζερ, Δανάη Στρατηγοπούλου, Μάγια Μελάγια, Καίτη Ντιριντάουα κ.ά.
Το 1942 παντρεύτηκε την τραγουδίστρια Στέλλα Γκρέκα με την οποία χώρισε το 1947. Δεύτερη σύζυγός του, από το 1960 έως το θάνατό του, υπήρξε η ηθοποιός Μπεάτα Ασημακοπούλου με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Βασίλη.
