Στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή «Στιγμές» βρέθηκε καλεσμένη η Μπέττυ Σάιας Μαγρίζου.
Η συγγραφέας του βιβλίου «Το βραχιόλι της φωτιάς» που μεταφέρθηκε άψογα στη μικρή οθόνη μέσω του ΕΡΤFLIX, με αφορμή και τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, που ήταν το περασμένο Σάββατο 27 Ιανουαρίου αναφέρθηκε στα όσα βίωσε ο πατέρας της στο Άουσβιτς.
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και σε ένα συγκλονιστικό γεγονός, όπου ο Γιόζεφ Μένγκελε, ιατρός, γνωστός για τα απάνθρωπα πειράματά του σε παιδιά, χρησιμοποίησε τον πατέρα της ως «πειραματόζωο», επιλέγοντας τον για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας την οποία μάλιστα του την έκαναν χωρίς αναισθητικό.
«Ο μπαμπάς μου ήταν ένα 16χρονο παιδί, όταν τους μάζεψαν οι Γερμανοί. Ευτυχώς είχε φύγει η μητέρα του και δεν πρόλαβε να δει τα όσα τους έκαναν», είπε αρχικά.
Και συνέχισε: «Φορτώθηκαν στα τρένα ο μπαμπάς μου, με τα αδέρφια του και τον πατέρα του. Μάλιστα, ο ένας του ο αδερφός ήταν παντρεμένος κι είχε κι ένα μωράκι. Φεύγοντας στα τρένα, μου περιέγραφε ο μπαμπάς τις εφιαλτικές στιγμές εκεί, όπου μέσα στο βαγόνι πέθαιναν άνθρωποι, όπου η αξιοπρέπεια τους εκμηδενιζόταν μ’ αυτά τα βαρέλια -το ένα ήταν για νερό το άλλο, δίπλα ακριβώς, για τις ακαθαρσίες- όπου έβλεπε τις γιαγιάδες να τις κρατάνε επάνω στο βαρέλι με τα βρακιά τους κάτω κι έλεγε “δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό” και με τη βοήθεια δύο νεαρών προσπάθησε να καλύψουν αυτό το βαγόνι.
Φτάνοντας στο Άουσβιτς, από τη μία μεριά ήταν ο πατέρας του με τη νύφη του και το μωράκι και ο ίδιος έτρεξε προς τον πατέρα. Ο πατέρας του τον έσπρωξε και του είπε “πήγαινε με τα αδέρφια σου” κι έτσι τον έσωσε, γιατί πήγε με τους ικανούς για δουλειά.
Τους πήγαν κατευθείαν στα κρεματόρια, πράγμα που ο μπαμπάς μου δεν το ήξερε τότε. Ρωτούσαν και οι παλιοί όμηροι τους έλεγαν ότι “βλέπετε αυτή τη στάχτη. Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας. Βέβαια, εκεί μου λέει “σα να είχαμε πετρώσει και δεν μπορούσαμε να κλάψουμε τους νεκρούς μας, γιατί έπρεπε να ζήσουμε”.
Επιβίωσαν κάπως, με τη «Selection». Τη διαλογή του εσύ ζεις, εσύ πέθανες, εσύ ζεις εσύ πέθανες… Τον διαλέγουν και τον παν’ κάπου. Δεν ήξερε ο μπαμπάς μου για που… Μέχρι που είδε ότι ήταν κάτι σαν χειρουργείο… Ο Μένγκελε τον είχε επιλέξει για πειραματόζωο. Ήταν 16χρονο παιδί κι έκανε πειράματα εκείνη την ημέρα σε 16χρονα παιδιά, το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς νάρκωση εγχειρήσεις αχρείαστες. Ο μπαμπάς μου ήταν τυχερός έκανε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Δίπλα του ακριβώς σε ένα άλλο παλικαράκι του εγχείρησαν τα νεφρά, παραδίπλα την καρδιά… Χωρίς αναισθησία. Ο ίδιος μου είπε “πονούσα φρικτά. Επικαλέστηκα τη μάνα μου, έκλεισα τα μάτια μου και τελείωσε”. Όποτε ένιωθε δυσκολία ο μπαμπάς μου στη ζωή του επικαλούνταν τη μάνα του. Έμεινε ξύπνιος σε όλη τη επέμβαση. Εντάξει μου έλεγε ότι λιποθυμούσε σε κάποιες στιγμές. Φανταστείτε ότι πολύ σύντομα τον έστειλαν ξανά στη δουλειά. Πέρασαν πάρα πολύ δύσκολα, όμως μου έλεγε ο πατέρας μου ότι “εγώ δεν θα τους το κάνω. Δεν θα το κάνω το χατίρι στο χίτλερ”».
