ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
Του Βασίλη Μπουζιώτη
Σκεφτόμουν νωρίς το πρωί πόσο πιο «φτωχοί»θα ήμασταν πολιτιστικά, αν όλο αυτό το «θρίλερ»με το Φεστιβάλ που κινδύνεψε να «ναυαγήσει», μας στερούσε την μέθεξη που βιώσαμε απολαμβάνοντας την γερή «Ορέστεια» του Γιάννη Χουβαρδά στην Επίδαυρο. «Μέθυσαν»τόσο όλες οι αισθήσεις μου απο την παράσταση-πρότασή του, που θέλησα να περάσουν δύο μέρες μέχρι να γράψω για αυτήν…Την «κουβαλώ» από την Παρασκευή το βράδυ και έχω την αίσθηση ότι θα την κουβαλώ για πάντα. Γράφω και νιώθω πως διαβάζοντάς τα όλα αυτά κάποιος,μπορεί να με θεωρήσει υπερβολικό,όπως είχα καιρό να νιώσω τόσο συνερπαρμένος απο μια ανάγνωση τολμηρή και διαφορετική πάνω στο αρχαίο δράμα όπως αυτή του Γιάννη Χουβαρδά…
ΕΝ ΑΡΧΗΝ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ.Ο Χουβαρδάς… πείραξε με ζηλευτό τρόπο την Ορέστεια, μετέφερε την πλοκή της στο ΄40 και το ’50, έκανε ιδιοφυείς επεμβάσεις στο κείμενο,το οποίο μετέφρασε με δεινότητα ο Δημήτρης Δημητριάδης, αλλά δεν το πρόδωσε ούτε στιγμή αντιθέτως υπογράμμισε-ανέδειξε την ουσία του,«φωτίζοντας» και τονίζοντας το πόσο ακριβό και σπουδαίο είναι και το πόσο μας αφορούν πάντα τα μηνύματά του για τον πόλεμο και την ειρήνη,τον έρωτα, την προδοσία,τον πόνο,την εκδίκηση,τη ζωή…Κατέθεσε ιδρώτα σώματος και ψυχής σ’ αυτήν την παράστασή του ο Χουβαρδάς, υπογράφοντας την πιο «προσωπική»του δουλειά,την πιο πλήρη,την πιο ουσιαστική.
ΓΙΑ δυόμιση ώρες παρακολουθούσα με τεράστιο ενδιαφέρον την συναρπαστική ανάγνωσή του,την τολμηρότητά του,την σύλληψή του πάνω στο έργο και στους ήρωές τους.Ιδιοφυείς σκέψεις,που πήραν σάρκα και οστά με μοναδικό τρόπο, χάρη στους πολύτιμους συνεργάτες του.Όλοι τους ακολούθησαν με ζήλο τις οδηγίες του, όλοι τους τόλμησαν μαζί του, όλοι τους ρίσκαραν στην διαφορετική του «ανάγνωση», που ίσως να κατέληγε και εξαιρετικά επικίνδυνη για όλους τους…
ΤΑ ΔΕΙΝΑ των Ατρειδών εξελίσσονταν πια στο ’40 και το’50-ο πόλεμος και οι βλαβερές του συνέπειες σε… πρώτο πλάνο,σε άλλη εποχή-μια και ο πόλεμος και το αίμα δεν έχουν εποχή. Όπως δεν έχουν εποχή και η αλαζονία, η έπαρση, η υψιπέτεια, η μανία της εξουσίας, η αγάπη και η προδοσία, η εκδίκηση και η τιμωρία,οι τύψεις κ.λ.π.
ΚΕΡΔΙΣΕ ένα δύσκολο και απαιτητικό «στοίχημα»ο Χουβαρδάς και οφείλει πολλά στους εκλεκτούς συνοδοιπόρους του: η μετάφραση του Δημητριάδη είναι κέντημα, τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη αριστουργηματικά-με την ντουλάπα … παλάτι, όπου γίνονται οι δολοφονίες και πετιέται το αίμα παντού, να…κλέβει την παράσταση, μαζί με το έπιπλο με το πικάπ απο όπου ακούγονται Βέμπο, Γκρέκα, Μένδρη-. Εξαιρετικά τα κοστούμια της Ιωάννας Τσιάμη, έξοχη η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, θαυμάσια η κίνηση που δίδαξε η Σταυρούλα Σιάμου και καιρίοι οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου…
ΟΣΟ για την διανομή; Η χαρισματική Καρυοφυλλιά Καραμπέτη συναρπάζει και καθηλώνει στην Κλυταιμνήστρα της και «μεθά» το κοινό φωτίζοντας όλες τις πτυχές της ηρωίδας-ένας προσωπικός θρίαμβος μιας ηθοποιού που «δίνεται» ολόψυχα κάθε φορά στην καθοδήγηση του όποιου σκηνοθέτη της. Εδώ η νίκη της είναι νομίζω σημαντικότερη όλων!
Μέγιστη δύναμη στο αρχαίο δράμα και η Στεφανία Γουλιώτη-συνταρακτική στην Ηλέκτρα της,έξοχη στην Αθηνά της. Άσσος μέγιστος της παράστασης ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης-στον Ορέστη μεγαλουργεί. Η σκηνή της αναγνώρισης Ορέστη-και Ηλέκτρας όπου όλα λέγονται με κινήσεις- μέσα απο την νοηματική είναι σπουδαία και ως σύλληψη και ως εκτέλεση απ’το δυνατό δίδυμο. Ο προσοντούχος Νίκος Κουρής αποδεικνύει για άλλη μια φορά την δεινότητά του στο αρχαίο δράμα:ο Αγαμέμνων του είναι δεξιοτεχνικά και συναρπαστικά δουλεμένος και η Τροφός του-έκπληξη. Εξαιρετικός στο διπλό ρόλο Απόλλωνα-Πυλάδη ο καίριος Νίκος Ψαρράς. Η Άλκηστις Πουλοπούλου ήταν συνεπέστατη στην Κασσάνδρα και την Πυθία της. Ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Ιερόνυμος Καλετσάνος εντυπωσίασαν στον Αίγισθο και τον Κήρυκα αντίστοιχα, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις στον Φύλακά του, ενώ αποτελεσματικοί ήταν στο πλάι τους η Σύρμω Κεκέ, η Χριστίνα Μαξούρη και ο Πολύδωρος Βογιατζής. Μην τους χάσετε…
Μην χάσετε την πολλών …καρατίων Ορέστεια του Χουβαρδά και της dream team του!
