Η «αποκάλυψη» της σεζόν, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου μίλησε για τη ζωή της στην Τασκένδη, τον ερχομό της στην Ελλάδα, αλλά και για το ατύχημα στο θέατρο που την σημάδεψε.
Η αγαπημένη ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή της ΕΡΤ «Στούντιο 4», δίνοντας μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
«Στη Σοβιετική Ένωση μας έλεγαν Έλληνες και στην Ελλάδα Ρώσους. Όταν ήρθα στην Αθήνα με ενθουσίασε το φως της. Είναι ένα δώρο που έχω κληρονομήσει από την οικογένειά μου, νιώθω πολύ πλήρης με ό,τι έχω. Κάθε χρονιά για μένα είναι μια καλή χρονιά, κάτι έχω πάρει».
Το ατύχημα που τη σημάδεψε
«Έπεσα από ένα πολύ μεγάλο ύψος στη διάρκεια της πρόβας. Ανέβηκα να δοκιμάσω κάτι και έπεσα από 4 μέτρα. Διαλύθηκε ο πρώτος οσφυικός μου, μπήκε στον νωτιαίο μυελό και είχα παραλύσει. Έμεινα καθηλωμένη δύο μήνες. Είχα βάλει έναν στόχο να περπατάω χωρίς να νιώθω τα πόδια μου. Το καταφέραμε με κύριο σύμμαχο τον αδελφό μου Οι γιατροί έλεγαν ότι δεν πρέπει να σηκωθώ ακόμα. Οραματιζόμουν την κίνηση έτσι πολύ γρήγορα περπάτησα χωρίς να έχω αίσθηση.
Είμαστε πολλοί άνθρωποι που έχουμε το σύνδρομο του χρόνιου πόνου.
Πονάω 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα. Έτσι θα πάει αλλά μου λένε ότι είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους. Δεν σκέφτομαι τι θα μπορούσα να πάθω ούτε ότι γλίτωσα αλλά πώς θα μπορέσω να συλλειτουργήσω με αυτό.
Πέρασα πρόσφατα μία περίοδο πένθους. Όταν μου συνέβη το ατύχημα λειτουργούσα πολλά χρόνια σε άρνηση. Πριν από 5 χρόνια άρχισα να δυσκολεύομαι πάρα πολύ ψυχολογικά. Γιατί πίστευα ότι θα είμαι όπως πριν. Έκανα μια τεράστια αποδοχή και σιγά σιγά άρχισα να απολαμβάνω να ζω με αυτό.
Για τα κορίτσια μου ήταν πολύ δύσκολο, απαιτητικό ψυχικά και για αυτές και για μένα. Από εκεί που ήμασταν συνέχεια μαζί τις έβλεπα 2 φορές την εβδομάδα και δεν μπορούσα να τις πάρω αγκαλιά. Είμαστε πολύ περήφανες με τα κορίτσια που το βιώσαμε αυτό» είπε για τις ενήλικες σήμερα κόρες της.
«Αυτό που με σώζει είναι ο παιδικός μου ενθουσιασμός» πρόσθεσε.
Όπως μάλιστα εξήγησε, μετά το ατύχημα δεν έπαιξε ξανά στο θέατρο λόγω του ότι ο τραυματισμός της της έχει φέρει κινητικά προβλήματα.
«Κάθε ορατή ή αόρατη αναπηρία είναι ωραία να νιώθουμε ότι είναι ένα κομμάτι ενός σώματος που συνεχίζει να λειτουργεί» είπε πολύ εύστοχα.
