ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΚΑΤΡΙΤΣΗ
«Πληγωμένα χρόνια»
Εκπομπή 7η (Νέος κύκλος)
Κυριακή 12 Ιουλίου, στις 16.00, ΕΡΤ1
Συγκλονιστικές ιστορίες ζωής ξεδιπλώνονται μέσα από τα λόγια ανθρώπων που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα. Βρέφη που εγκαταλείφθηκαν στον δρόμο και στα σκαλιά των βρεφοκομείων και πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία. Τα τυχερά, δόθηκαν για υιοθεσία. Κάποια από αυτά, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταυτότητα, δίχως κάποιο στοιχείο να τα συνδέει με το παρελθόν.
Κάποια άλλα, δόθηκαν από την ίδια τους την οικογένεια, χέρι με χέρι. Κι όλα, βρέθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους αντιμέτωπα με την σοκαριστική αλήθεια.
Άνθρωποι που αναζητούν τις ρίζες τους κι άλλοι που δεν θέλουν τίποτα που να τους συνδέει με αυτές. Άλλοι που συγχώρεσαν κι άλλοι που αρνούνται να το κάνουν. Σήμερα, μιλούν για όσα τους πλήγωσαν και μοιράζονται μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα. Με την ευχή και την ελπίδα να μη μεγαλώσουν άλλα παιδιά μέσα στο ψέμα.
Χρύσα Ρώπα, ηθοποιός
“Δεν ρώτησα ποτέ ‘γιατί’. Ούτε και αυτοί με διεκδίκησαν ποτέ. Είχαν μια περίεργη περηφάνια, δεν θα ζητούσαν πίσω το παιδί που έδωσαν. Είχαν μια αξιοπρέπεια; Δεν ξέρω πώς να το πω. Πάντως… ‘αυτό το παιδί το δώσαμε. Τελείωσε’…”. “Δεν έπρεπε να κλάψω. Δεν έπρεπε να στεναχωρηθώ. Δεν μπορούσαν να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς αυτό το ψέμα. Ήταν από τα ζωτικά τους ψέματα αλλά κι εγώ, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ήμουν 13 χρονών παιδί. Δεν μου εξήγησε κανείς. Δεν δικαιολόγησε κανείς τον σεισμό που έπαθα ψυχολογικά. Δεν υπήρχε καμιά κατανόηση πάνω σε αυτό.”. “Δεν είναι θυμός αυτό που νιώθω. Είναι το γεγονός ότι αναγκάζεσαι 13 χρονών να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση που δεν μπορείς ούτε στα 43 να διαχειριστείς. Αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις εκείνη τη στιγμή. Να το διαχειριστείς σαν να ήσουν μεγάλος, έμπειρος, με σοφία”. “Καταλαβαίνω ότι είμαι μια ξένη. Εκτός από το παιδί μου, που μπορώ να ζητήσω έναν δεσμό, δεν έχω. Δεν έκανα πουθενά ρίζες”. “Είναι μερικά πράγματα που μαθαίνεις να τα απαγορεύεις στον εαυτό σου. Απαγορεύεται να κάνεις μερικά όνειρα, απαγορεύεται να έχεις κάποιες απαιτήσεις. Από τον εαυτό σου, όχι από τους άλλους”.
Αργύρης Ολοκτσίδης, χημικός, συγγραφέας
“Αναρωτιέμαι γιατί δεν εναντιώθηκα τότε. Γιατί δεν είπα πως δεν ήθελα να φύγω, πως δεν ήθελα να πάω στο ορφανοτροφείο. Γιατί υποτάχτηκα; Γιατί θυσιάστηκα; Ξέρω γιατί. Γιατί έβαλα τη μητέρα μου πάνω από τη δική μου ζωή”. “Καταλαβαίνω τη μητέρα μου, με τη λογική και τον νου. Κατανοώ την πολύ δύσκολη θέση της, τη συμπονώ πάρα πολύ αλλά η καρδιά μου δεν τη συγχωρεί. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια μάνα μπορεί να δώσει το παιδί της”. “Απορώ πώς αντέχουν τα παιδιά σε τέτοιες συνθήκες. Αντέχουν θανατώνοντας μέρη του εαυτού τους. Νεκρώνουν την ευαισθησία τους για να αντέξουν την σκληρότητα που συναντούν στο περιβάλλον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος”. “Δεν ξεφεύγει ποτέ κανείς από τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας. Μόνο απωθεί. Έτσι γράφεται η μοίρα μας. Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας καθορίζουν τη ζωή μας.
-Ποιον τίτλο θα δίνατε στο κομμάτι της ζωής σας που περάσατε στο ορφανοτροφείο;
-Πληγωμένα χρόνια… Ή χρόνια γεμάτα πληγές”.
Μιχάλης Βαλαβάνης, πρόεδρος συνδέσμου αποφοίτων και φίλων Ζαννείου Πειραιά.
“Μου είπαν ‘Μιχάλη θα έρθουν δύο κυρίες σήμερα και αν δε ρωτήσουν που είναι ο μπαμπάς σου θα πεις πως δεν ξέρεις’. Ήταν καλοκαίρι. Με πήρε ο θείος μου από το χέρι. Βρεθήκαμε στον σταθμό Λαρίσης και από εκεί στη Λαμία όπου με άφησε στο ορφανοτροφείο”. “Θα έλεγα ότι πήγαμε στον στρατό πολύ νωρίς… Μόνο που δεν είχαμε όπλα. Πρόγραμμα και πειθαρχία. Όσοι δεν έστρωναν καλά τα κρεβάτια τους, μετά το βραδινό φαγητό, έτρωγαν καμία με την βέργα”.
Μαίρη Θεοδωροπούλου, συγγραφέας, εκπρόσωπος του Κέντρου Ερευνών “Ρίζες”
“Είμαι το 43668. Αγνώστων γονέων, με δοτό όνομα Μαρία. Ένα βρέφος 3 ημερών, ένας αστυνομικός που με πήγε στο βρεφοκομείο, οι θετοί γονείς που με πήραν και μία νονά. Αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η ζωή μου. Ένα άδειο φύλλο”. “Την περίοδο ‘50-’60 πολλά παιδιά εστάλησαν στην Αμερική με ένα διαβατήριο μονής κατεύθυνσης. Ένα διαβατήριο μόνο για να ταξιδέψουν και όχι για να επιστρέψουν”.
Χρήστος Γιαννάκης, χειρουργός οδοντίατρος, μέλος του Δ.Σ. του Ζαννείου Ιδρύματος Πειραιώς και Εκάλης
“Η μάνα μου ήταν μια ηρωίδα. Έχασε τον άνδρα της νέα και είχε την ευθύνη πέντε παιδιών. Αναγκάστηκε να με βάλει στο ορφανοτροφείο. Κατακριθήκαν οι μανάδες γιατί έδωσαν τα παιδιά τους. Η μάνα μου, όμως, μετρούσε με τα χέρια τις μέρες, πότε θα έρθει το Πάσχα για να πάρω άδεια από το ίδρυμα, να πάω στο χωριό”.
Σοφία Κουμέντη, πρώην διευθύντρια διοικητικών και οικονομικών υπηρεσιών στο Δημοτικό βρεφοκομείο Αθηνών
“Δένεσαι με το παιδί. Πόσω δε μάλλον όταν ξέρεις ότι είναι μακριά από τη βιολογική του μητέρα. Εξαρτάται από την αγάπη που θα του δώσεις. Θα πρέπει από μικρό να του πεις: Εσύ δεν είσαι παιδί της κοιλιάς, είσαι παιδί της καρδιάς”.
