Στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή, «Στιγμές», βρέθηκε καλεσμένος ο Θανάσης Λάλας, το βράδυ της Δευτέρας 8 Ιανουαρίου.
Ο γνωστός δημοσιογράφος αναφέρθηκε σε ιστορίες και παρασκήνια γύρω από τις συνεντεύξεις που έχει κάνει καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ενώ μίλησε και για τα παιδικά του χρόνια, για τις αντιπαραθέσεις που είχαν σε πολλά θέματα με τον πατέρα του, ενώ εξήγησε γιατί τον θεωρούσε «άχρηστο».
«Η μαμά αριστερή και ο μπαμπάς δεξιός. Κατέληξε ο μπαμπάς αριστερός και η μαμά αριστερή. Η μαμά μου χρόνια, εντάξει και με τις εξορίες και όλα αυτά τα έχει ζήσει και ο αδελφός της. Εγώ μεγαλώνω σε ένα τέτοιο σπίτι. Ο μπαμπάς μου πάρα πολύ σιωπηλός άνθρωπος… Εντάξει, εγώ μεγάλες αντιθέσεις με τον μπαμπά, χωρίς ο μπαμπάς να είναι ένας αυταρχικός άνθρωπος. Απλώς εγώ ένας ανήσυχος άνθρωπος που τους έκανα τη ζωή πατίνι. Τους την τάραζα πάρα πολύ και οι άνθρωποι έφτασαν πολλές φορές σε αδιέξοδο του στυλ “τι θα γίνει με αυτό το παιδί”.», είπε αρχικά ο Θανάσης Λάλας.
«Το αποτύπωμα της παιδικής μου ζωής ήταν καλό. Αν υποθέσει κανείς ότι και τα κακά πράγματα… έμαθα από μικρό παιδί από τη μητέρα μου, αλλά και στη συνέχεια από αυτό που συνέβη μέσα στην οικογένεια, γιατί κάποια στιγμή διαχώρισα τη θέση από την οικογένεια, κατάλαβα ότι όταν σου ανοίγει κάποιος την πόρτα και τραβάς έναν δρόμο, ο οποίος είναι ένας δρόμος διαφορετικός από αυτόν που σου προμηνύει για σένα η ίδια η κοινωνία και το όλο σύστημα, μπορεί πραγματικά να καταλήξει στο μέσον της διαδρομής ότι κρατάς στα χέρια σου διαμάντια από το να κρατάς κάκτο», τόνισε στη συνέχεια.
Πήρα απόσταση από την οικογένεια. Κι έγραψα και αυτό το βιβλίο το οποίο είναι «Η χρησιμότητα του άχρηστου» που ουσιαστικά αυτό το βιβλίο που έγραψα, το έβγαλα για να το δώσω στα παιδιά που είναι στις φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα για να μην τους δώσω χαρτιά και είναι ένα γράμμα στον πατέρα μου και είναι ένα πράγμα πώς ακριβώς αντιμετωπίζει κάποιος τη ζωή όταν η ζωή είναι δύσκολη.
Ο πατέρας μου έλεγε ότι ουσιαστικά “ο δρόμος που τραβάς”… γιατί εμένα ο δρόμος μου ήταν να πάω στο Πολυτεχνείο, κατά την άποψη του πατέρα μου, γιατί ήμουν “μαθηματικό μυαλό” εκείνη την εποχή. Να πάω εκεί να σπουδάσω. Εγώ τράβηξα τελείως διαφορετικό δρόμο. Αλλά κάποια στιγμή ο δρόμος που τράβαγα, όταν συνειδητοποίησε ότι πήγαινε καλά και άρχισα να βγάζω περιοδικά, είχε αρχίσει να τον πανικοβάλει αυτή η συμπεριφορά και μου έλεγε θα ήθελα να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος. “Τι κάνεις δηλαδή;” “Τι πάει να πει πάω και βγάζω περιοδικά; Τι πάει να πει πάω και κάνω ραδιόφωνο;” Όλα αυτά ήταν λιγάκι “κουφά” για ένα παιδί που ήταν το μέλλον της οικογένειας. Ο ίδιος είναι μηχανικός».
