Η Μαρία Κηλαηδόνη, η δεύτερη κόρη του αείμνηστου Λουκιανού παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, κατά τη διάρκεια της οποίας αποκάλυψε μεταξύ άλλων πώς διαχειρίστηκε την απώλεια του πατέρα της.
Συγκεκριμένα, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και αναφέρθηκε επίσης στα παιδικά της χρόνια, στην κατάσταση που βίωνε με την αδελφή της, έχοντας για γονείς δύο τόσο σπουδαίες προσωπικότητες.
Είσαι η δεύτερη κόρη του αείμνηστου Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά
Ναι, η δεύτερη κόρη, γιατί ο κόσμος μάς μπερδεύει- ποια είναι η μικρή και ποια η μεγάλη, τί κάνει η μία και τί κάνει η άλλη. Υπάρχει και η αίσθηση ότι μόνο η μια κόρη υπάρχει στον καλλιτεχνικό χώρο.
Μίλησέ μου για σένα…
Η αλήθεια είναι πως, σε σχέση με τη Γιασεμή, την αδελφή μου, άργησα να μπω στον χώρο αυτόν. Εκείνη, τελειώνοντας το σχολείο, είπε ότι θα πάει να σπουδάσει σε δραματική σχολή, το έκανε και ξεκίνησε να εργάζεται ως ηθοποιός, να παίζει, κι έχει σχεδόν 25χρόνια στο χώρο. Εγώ, έκανα ένα πιο «μακρύ ταξίδι» μέχρι να καταλήξω στην τέχνη. Τα τελευταία εννέα χρόνια σταμάτησα ό,τι έκανα και είπα ότι θα αφιερωθώ αποκλειστικά στη μουσική.
Πριν με τι ασχολιόσουν;
Σπούδασα στην Κρήτη κοινωνική λειτουργός και δούλεψα, ενώ έκανα μετεκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία. Στην πορεία, μέσα από τη δική μου θεραπεία, παραδέχτηκα ότι η αγάπη μου είναι η μουσική, κι έτσι είπα να το τολμήσω. Πλέον, με ξεχωρίζουν από την αδελφή μου, εγώ είμαι μουσικός, η αδελφή μου είναι ηθοποιός. Βέβαια, φέτος παίζω κι εγώ σε μια θεατρική παράσταση οπότε μπήκα στα θεατρικά τους «λημέρια«, εννοώ της μαμάς μου και της Γιασεμής.
Ο φόβος της σύγκρισης με τους γονείς σου σε κράτησε μακριά τόσα χρόνια από τον χώρο που αγαπούσες;
Κι’ αυτό που σπούδασα μου άρεσε, ήταν σπουδαίο. Βρήκα τρόπο να νιώθω καλά και να προσφέρω, αλλά παραδέχτηκα ότι δεν είναι το νούμερο ένα πράγμα που ήθελα να κάνω.
Αναφερόμενη στους γονείς σου, λες: «Ο Λουκιανός και η Άννα» κι’ όχι «η μαμά και ο μπαμπάς».
Τον Λουκιανό έτσι τον λέμε πάντα… Όταν ζούσε, τον έλεγα «μπαμπά», αλλά στους άλλους τον αναφέρω πάντα «Λουκιανό«. Είχε μια νεανικότητα μέχρι τέλος, ήταν φίλος μας με την αδελφή μου, υπήρχε η σχέση της παρέας.
Ήσασταν και παραμένετε μια δεμένη οικογένεια.
Πολύ, δεμένη οικογένεια και σ’ αυτόν το χώρο, που συμβαίνουν πολλά στις οικογένειες δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί αυτό.
Οι γονείς σου ήταν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος;
Ναι, πολύ, με τσακωμούς και εντάσεις, βέβαια δεν γίνεται αλλιώς.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγαλώνοντας κατάλαβα τη σπουδαιότητα των γονιών μου. Καταλάβαινα ότι ήταν γνωστοί , άλλα όχι σε ποιο βαθμό ήταν, πόσο σωστοί ήταν με ήθος και αξίες. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν παιδιά αυτών των δύο ανθρώπων, μεγαλώσαμε με φυσιολογικά πρότυπα, σε ένα σπίτι όπου δεν ήθελαν οι γονείς μας να ξεχωρίζουμε. Πήγαμε σε δημόσια σχολεία, δεν προσπάθησαν να μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστές επειδή ήμασταν παιδιά τους, πολύ προσγειωμένες στην πραγματικότητα και οι δυο μας. Αυτό φαίνεται και μας τι λένε…
Ποιο ήταν το θέμα που δημιουργούσε αναταράξεις μεταξύ των γονιών σου;
Δύο έντονες προσωπικότητες, όπως ο Λουκιανός και η Άννα, συγκρούονταν σε πάρα πολλά πράγματα, αλλά στη βάση είχαν κοινή οπτική και μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλο. Τσακώνονταν με πολλές φωνές, η μάνα μου φώναζε πολύ, ο Λουκιανός μούτρωνε και δεν μιλούσε…Ευτυχώς υπήρχε σεβασμός στην προσωπικότητα του ενός προς τον άλλο, ελευθερία στις κινήσεις τους, όπως και προσωπικός χώρος. Αυτός ήταν ο λόγος που κατάφεραν να ζήσουν και να επιβιώσουν μέχρι το τέλος μαζί.
Πέρασες δύσκολα με την απώλεια του πατέρα σου.
Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου η απώλεια του Λουκιανού και ό,τι προηγήθηκε, γιατί ήταν άρρωστος για κάποιο διάστημα, πριν «φύγει». Αυτό μας προετοίμασε για εκείνο που ήρθε. Είχαμε καιρό να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε και ήμασταν μαζί μέχρι το τέλος. Υπήρχε στην καθημερινότητα μου ο Λουκιανός, μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ήμασταν κοντά. Όταν «έφυγε», εκτός από τον μπαμπά μου, έχασα έναν φίλο, κάναμε παρέα. Δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά μου.
Δεν είδε τα εγγόνια του πριν φύγει από τη ζωή;
Όχι, μόνο για πέντε μήνες την κόρη της αδελφής μου, τη Μαρίνα, που είναι επτά χρόνων. Ο Λουκιανός έγινε για λίγο παππούς, πριν «φύγει». Είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τα εγγόνια του, αλλά είναι κρίμα και για τα παιδιά μου που δεν τον είδαν. Θα τρελαινόταν, ήταν τρυφερός και γλυκός μπαμπάς, οπότε με τα εγγόνια του θα ήταν δέκα φορές περισσότερο. Τώρα τον μαθαίνουν μέσα από τη μουσική του. Βάζουμε τραγούδια στο σπίτι για να ακούν τον παππού τους.
Μιλάς στα παιδιά σου για εκείνον;
Πολύ. Τα παιδιά μου με βοήθησαν να ξανακούσω τη μουσική του. Όταν «έφυγε», για πολύ καιρό δεν ήθελα καθόλου να ακούω τη φωνή του. Τώρα ακούμε τα τραγούδια του στο σπίτι. Αυτό που δεν μπορώ ακόμα να κάνω είναι να βλέπω συνεντεύξεις του, με στενοχωρεί όταν τον βλέπω να κινείται, το πρόσωπο του. Κι ας έχει «φύγει» επτά χρόνια.
