Ο Δήμος Αναστασιάδης αποκάλυψε σε συνέντευξη του ποιο τραγούδι αποφεύγει να ερμηνεύει.
Ο γνωστός καλλιτέχνης μίλησε στο περιοδικό ΟΚ! για τα παιδικά του χρόνια, την μουσική και το τραγούδι, ενώ εξομολογήθηκε πως ανάμεσα στις αφίσες που είχε στο δωμάτιό του, μικρός, ήταν και μια της Ελένης Μενεγάκη.
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο Δήμος Αναστασιάδης
Από μικρός ήσουν ένα πιο κλειστό παιδί;
Ήμουν από μικρός έτσι, ναι. Μου άρεσε να κλείνομαι στο δωμάτιό μου. Πλέον, όμως, θα είμαι κλειστός μόνο όταν βρίσκομαι σε μια παρέα ανθρώπων που δεν γνωρίζω. Εκεί χρειάζομαι λίγο χρόνο. Αλλά με τους φίλους μου και τους ανθρώπους που νιώθω οικειότητα είμαι πολύ εξωστρεφής, σε σημείο να γίνομαι ο «κλόουν» της παρέας.
Πού μεγάλωσες;
Στην Κατερίνη, στο κέντρο της πόλης. Είμαι ο μικρότερος από τα δύο μου αδέλφια – επίσης αγόρια. Όλοι αγαπούσαμε τη μουσική. Το χόμπι μας ήταν να πηγαίνουμε στο δισκοπωλείο και να διαλέγουμε βινύλια για να τα ακούσουμε στο σπίτι. Επίσης, στο σχολείο είχα μια μπάντα, τους Δύτες του Χρόνου, και παίζαμε κυρίως ροκ. Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Nirvana, Παύλο Σιδηρόπουλο και διάφορα τέτοια τραγούδια.
Είχες το όνειρο να γίνεις ροκ σταρ;
Ναι, το είχα! Με θυμάμαι δηλαδή να βλέπω τα βιντεοκλίπ του ΜΤV από την τηλεόραση που είχαν οι γονείς μου στο υπνοδωμάτιό τους, να ανεβαίνω πάνω στο κρεβάτι με την ηλεκτρική κιθάρα και να φαντασιώνομαι ότι παίζω και τραγουδάω μπροστά σε κοινό.
Τι αφίσες είχες στο δωμάτιό σου;
Το δωμάτιό μου ήταν λίγο περίεργο επειδή άκουγα από ροκ και παραδοσιακά μέχρι κλασική μουσική. Η κλασική μουσική προέκυψε λόγω του ότι ξεκίνησα 4 χρόνων να μαθαίνω πιάνο στο ωδείο. Συνεπώς, ως παιδί είχα αφίσα από τους Nirvana και τον Μάικλ Τζάκσον μέχρι τον Βασίλη Τσιτσάνη και την Ελένη Μενεγάκη.
Η Ελένη Μενεγάκη το ξέρει αυτό;
Δεν έχει τύχει να πάω ποτέ καλεσμένος για να της το πω! (Γελάει.)
Και πώς προέκυψε το τραγούδι;
Όλα ξεκίνησαν από τη γιαγιά και τον παππού μου. Είχαν και οι δύο πολύ καλή φωνή και τραγουδούσαν πολύ ωραία. Όχι επαγγελματικά, για την παρέα τραγουδούσαν σε γιορτές και γλέντια, κάθε φορά που μαζευόμασταν όλοι μαζί. Αυτοί οι δύο άνθρωποι με επηρέασαν πάρα πολύ και στα παραδοσιακά ακούσματα που έχω, τα δημοτικά τραγούδια και τα θρακιώτικα. Ξεκίνησα γιατί ήθελα να τραγουδήσει η γιαγιά μου έναν αμανέ και την έβαλα να ηχογραφήσουμε μαζί ένα δημοτικό τραγούδι, που το ονομάσαμε Α, από το όνομα του παππού μου –Αντώνης–, γιατί τη στιγμή που το δημιουργούσαμε έφυγε από τη ζωή. Όταν τελικά βγήκε αυτό το κομμάτι, το έζησα μόνος μου. Η γιαγιά μου είχε πάθει στο μεταξύ γεροντική άνοια και δεν θυμόταν τίποτα…
Είναι ένα κομμάτι που θα πεις στα live σου;
Είναι ένα πολύ θλιβερό τραγούδι που αναφέρεται στη ζωή του παππού μου, οπότε αποφεύγω να το λέω γιατί με βάζει και μένα σε μια διαδικασία συγκίνησης. Νομίζω ότι θα το τραγουδήσω μόνο σε κάποια πολύ ιδιαίτερη στιγμή και συνθήκη. Εκεί, ναι!
Είχε κάτι ιδιαίτερο η ζωή του παππού σου και την έκανες τραγούδι;
Τίποτα ιδιαίτερο, απλά ήταν ένας άνθρωπος που παραήταν ευχάριστος, καλός, φιλότιμος, δοτικός με όλους και δίκαιος. Και όταν στο τέλος της διαδρομής κάνεις τη «σούμα», νιώθεις πως ίσως τελικά αυτό είναι το ζητούμενο: να νικά η καλοσύνη. Μπορεί ο παππούς μου να μην έκανε τη μεγάλη ζωή, μπορεί να μην πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, ήταν όμως ένας καλός άνθρωπος. Βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο και είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει για όλους. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σπάνιο είναι αυτό… Με τα παραμύθια του μεγάλωσα. Θυμάμαι να μου λέει ιστορίες και έτσι να μου μαθαίνει τον κόσμο. Δεν ξέρω αν αυτές οι ιστορίες ήταν αληθινές ή μυθοπλαστικές αλλά ως παιδί μού διέγειραν τη φαντασία. Το ίδιο φροντίζω σήμερα να κάνω και εγώ με τον γιο μου.
