“Έχω κάνει λίφτινγκ μία φορά στη ζωή μου. Επίσης κάνω τα μποτοξάκια μου, δεν έχω κάνει κάτι ακραίο. Τόσο, όσο… να κοιτάζω στον καθρέφτη μου και να μην στεναχωριέμαι. Αν αργότερα χρειαστώ κάτι παραπάνω, γιατί όχι; Κάνουμε και ένα επάγγελμα που ο κόσμος δεν μας το πολυσυγχωρεί να αφήνουμε τον εαυτό μας. Δεν δέχονται τον καλλιτέχνη να μεγαλώνει. Λένε κοίτα πώς έγινε αυτός ή αυτή έτσι. Κοιτάνε και τη φωνή, αλλά και την εμφάνιση” περιέγραψε η Μπέσσυ Αργυράκη, μιλώντας στην ONTIME.
“Για τα κιλά μου έκανα πολλά. Το 2007 με τον “δακτύλιο” που έβαλα για να αδυνατίσω και τον κράτησα τέσσερα χρόνια στο στομάχι μου και τα έκανα θάλασσα. Έφτασα στον θάνατο και γύρισα. Έπρεπε να τρώω λίγο και εγώ έτρωγα περισσότερο. Έτσι είχε γλιστρήσει και άρχισε να δημιουργεί σε ένα σημείο στο στομάχι σήψη. Πήγα με φριχτούς πόνους στο νοσοκομείο. Έκανα 2,5 ώρες χειρουργείο για να το αφαιρέσουν. Αν ξαναγύριζα τον χρόνο πίσω το μόνο που δεν θα έκανα, θα ήταν αυτή η επέμβαση που παραλίγο να με στείλει στον άλλον κόσμο. Ευτυχώς όμως έχω έναν φύλακα άγγελο που τον νιώθω πολύ έντονα δίπλα μου να με προστατεύει” τόνισε.
Το 1977 ήρθε το «Μάθημα Σολφέζ». Αργότερα άλλες προσωπικές επιτυχίες σου. Τότε που ήσουν στις μεγάλες σου δόξες θυμάσαι κάποια ακραία εκδήλωση θαυμασμού;
Ναι θυμάμαι όταν τραγουδούσα στην Αυστραλία, ένας θαυμαστής μου, που ποτέ δεν εμφανίστηκε, μου έστειλε στο καμαρίνι μου ένα περιδέραιο το οποίο ήταν φτιαγμένο από μεγάλα μπριγιάν. Ένα πανάκριβο κόσμημα! Επειδή όμως εγώ δεν έδινα σημασία σε αυτά, το έβαλα μέσα σε ένα τσαντάκι με τα υπόλοιπα κοσμήματα μου και το γυρόφερνα. Και κάποια στιγμή που μπήκα σε ένα ταξί και μάλιστα ο ταξιτζής μας έλεγε ότι έχει τέσσερα παιδιά και δεν μπορεί να τα θρέψει, κατέβηκα και ξέχασα το τσαντάκι. Δεν ξέρω πόσο εύκολα μεγάλωσε μετά τα παιδιά του με αυτό το τσαντάκι – θησαυρό που έχασα. Δεν έδινα έμφαση και σημασία στα υλικά αγαθά! Αλλά είμαι και πολύ αφηρημένη ως χαρακτήρας και τώρα με το Youtube δυστυχώς η κόρη μου το έχει βγάλει προς τα έξω! Φαντάσου, μια φορά ήταν να φύγω στην Κορέα με τον ραδιοφωνικό παραγωγό Γιάννη Πετρίδη για να πάω να τραγουδήσω στο Φεστιβάλ κι εγώ νόμιζα ότι ήταν να ταξιδέψουμε μαζί την επόμενη μέρα. Κι ενώ κοιμόμουν χτυπάει το τηλέφωνο και τρέψει η αδελφούλα μου και μου λέει, «Σε περιμένει ο Πετρίδης στο αεροδρόμιο. Πήγα και όντως κέρδισα το βραβείο.
Με την αδελφή σου ήσουν πολύ δεμένη…
Ναι, Η αδελφούλα μου, η Καιτούλα μου, ο μπαμπάς μου Φαίδων και η μανούλα μου η Αμαλία «έφυγαν» όλοι σχετικά νέοι. Ο μπαμπάς μου «έφυγε» στα 60 του χρόνια, η μαμά μου στα 61 και η αδελφούλα μου στα 42 της χρόνια. Τους έχασα όλους μέσα σε έξι χρόνια.
Είναι μια πληγή μέσα σου αυτά που έζησες;
Ναι, είναι μια πληγή. Δυστυχώς αυτές οι απώλειες μένουν μέσα σου σαν πληγές μέχρι που να «φύγεις» κι εσύ. Η ζωη μου είχε πολύ χαρά αλλά και πάρα πολλή λύπη. Εγω από τη μια είχα χάσει τους γονείς μου και την αδελφή μου κι από την άλλη, όταν γύριζα και έβλεπα την οικογένεια που έχω δημιουργήσει, έπαιρνα τα πάνω μου και έλεγα «πρέπει να ζήσω, να προχωρήσω, να μην πέσω ψυχολογικά γιατί με χρειάζεται η νέα μου οικογένεια». Ίσως και το ότι δραστηριοποιήθηκα σε τόσα πολλά πράγματα, είναι γιατί θέλω να απασχολώ το μυαλό μου να μη γυρνάει σε αυτά που έζησα στο παρελθόν. Για ένα διάστημα, τότε, άφησα το τραγούδι και έριξα το βάρος μου στην ενασχόληση μου ως ασφαλιστικός σύμβουλος. Κι αυτό γιατί στο σπίτι μας και ο πατέρας μου και η αδελφή μου έκαναν αυτή τη δουλειά.
