Ακόμη και πριν ο Τιτανικός αποπλεύσει από το Σαουθχάμπτον στις 14 Απριλίου 1912, στο παρθενικό του ταξίδι, το πολυτελές υπερωκεάνιο με προορισμό τη Νέα Υόρκη με 2.240 επιβάτες και πλήρωμα φαινόταν να είναι καταδικασμένο.
Καθώς έβγαινε από το λιμάνι, το πλοίο παραλίγο να συγκρουστεί με το SS New York. Νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της κατασκευής της στο Μπέλφαστ, είχε ξεσπάσει φωτιά στα ανθρακωρυχεία.
Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους κακούς οιωνούς που περιβάλλουν το πλοίο πριν χτυπήσει ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό και βυθιστεί, σύμφωνα με το «The Titanic Disaster: Omens, Mysteries & Misfortunes of the Doomed Liner» (Frontline Books) του Βρετανού συγγραφέα Τζέιμς Μπάνκροφτ, που είναι το δεύτερο βιβλίο του για το τραγικό ναυάγιο.
Το RMS Titanic ήταν το μεγαλύτερο και πιο πολυτελές σκάφος στον κόσμο εκείνη την εποχή, ένα πραγματικό πλωτό παλάτι αξίας 7,5 εκατομμυρίων δολαρίων το 1912.
Όμως, σύμφωνα με τον Μπάνκροφτ, μια αίσθηση κατήφειας κρέμονταν από πάνω του. Φημολογείται ότι στο πλοίο υπήρχε το καπάκι του φέρετρου μιας καταραμένης αιγυπτιακής μούμιας.
«Υπάρχουν περισσότερα περίεργα γεγονότα σχετικά με το RMS Titanic από οποιοδήποτε άλλο πλοίο στην ιστορία και τα συναισθήματα του προαισθήματος και των κακών οιωνών που συνδέονται με αυτό υποδηλώνουν ότι η μοίρα το είχε καταδικάσει σε έναν υδάτινο τάφο», γράφει ο συγγραφέας.
«Το παγόβουνο [ήταν απλώς] το “όπλο” που το έστειλε εκεί».
Καθώς ο Τιτανικός ήταν έτοιμος να αποπλεύσει, περίπου 50 επιβάτες είχαν τόσο έντονα προαισθήματα που αρνήθηκαν να επιβιβαστούν την τελευταία στιγμή, πρόθυμοι να χάσουν το υψηλό κόστος του εισιτηρίου.
Δεκατέσσερα χρόνια πριν από το παρθενικό ταξίδι, είχε δημοσιευτεί ένα απόκοσμο διήγημα του Αμερικανού συγγραφέα Μόργκαν Άντριου Ρόμπερσον, που περιγράφει λεπτομερώς τη βύθιση ενός φανταστικού υπερωκεάνιου πλοίου, του Τιτάνα, έπειτα από πρόσκρουση σε παγόβουνο περίπου 400 ναυτικά μίλια από τη Νέα Γη, περίπου στην ίδια τοποθεσία όπου ο Τιτανικός τελικά βυθίστηκε.
Όπως και με τον Τιτανικό, ο φανταστικός Τιτάνας δεν είχε αρκετές σωσίβιες λέμβους. Δύο αλμανάκ, το Old Moore και το Zadkiel’s, ανέφεραν ότι «Οι ναυτιλιακές υποθέσεις θα διαταραχθούν… Αυτή η χώρα απειλείται με καταστροφή», ύστερα από μια ολική έκλειψη ηλίου 53 ετών που επρόκειτο να συμβεί στο Ηνωμένο Βασίλειο — κατά το πρώτο ταξίδι του Τιτανικού.
Όταν ο Έντουαρντ Σμιθ έγινε καπετάνιος του Τιτανικού την 1η Απριλίου, είχε ήδη εμπλακεί σε πέντε μεγάλα περιστατικά — το πιο πρόσφατο που αφορούσε το αδελφό πλοίο του Τιτανικού, The Olympia. Είχε επίσης προσαράξει πολλά πλοία, χτύπησε ένα ρυμουλκό στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και εμβολίστηκε από το πολεμικό πλοίο HMS Hawke.
Σύμφωνα με πληροφορίες, κάποιοι στρατιώτες που υπηρέτησαν στο Olympia υπό τον Σμιθ αρνήθηκαν να υπηρετήσουν ξανά υπό τον ίδιο καπετάνιο στον Τιτανικό.
Οι επιβάτες συμβουλεύτηκαν μέντιουμ, που προειδοποίησαν να μην κάνουν το ταξίδι με το πλοίο. Ο Ιρλανδός αστρολόγος Count Louis Hamon (γνωστός ως Cheiro), προειδοποίησε τον εκδότη της βρετανικής εφημερίδας WT Stead να μην ταξιδέψει με τον Τιτανικό.
«Βλέπω περισσότερους από χίλιους ανθρώπους, ανάμεσά τους και εσάς, να παλεύετε απελπισμένα στο νερό. Ουρλιάζουν για βοήθεια και παλεύουν για τη ζωή τους. Αλλά σε κανέναν από αυτούς δεν κάνει καλό…συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου», του είπε ο Cheiro.
Ο Stead επιβιβάστηκε τελικά στον Τιτανικό, για να μιλήσει σε ένα παγκόσμιο συνέδριο ειρήνης στο Carnegie Hall έπειτα από πρόσκληση του Προέδρου William Howard Taft.
Τελευταία φορά εθεάθη να διαβάζει ένα βιβλίο στο δωμάτιο καπνιστών πρώτης κατηγορίας καθώς το χάος εκτυλισσόταν γύρω του. Υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο σε αυτόν στην Πέμπτη Λεωφόρο κοντά στο Central Park.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής 14 Απριλίου 1912, ο Τιτανικός χτύπησε ένα παγόβουνο. «Το πλοίο που χρειάστηκε τρία χρόνια για να κατασκευαστεί χρειάστηκε λιγότερο από τρεις ώρες για να βυθιστεί», γράφει ο συγγραφέας.
«Κανένα ανθρώπινο μάτι δεν θα το έβλεπε ξανά για πάνω από 70 χρόνια».
Με μόνο 16 σωσίβιες λέμβους και τέσσερις πτυσσόμενες λέμβους επί του σκάφους, δύο στους τρεις ανθρώπους χάθηκαν στα παγωμένα νερά. Μία από τις πιο θανατηφόρες θαλάσσιες καταστροφές εν καιρώ ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία, καθώς περισσότερα από 300 πτώματα ανασύρθηκαν αργότερα.
