Πρέπει να στριμωχτείτε ανάμεσα σε 2 γυμνούς ανθρώπους για να μπείτε σε αυτή την έκθεση τέχνης

Οι επισκέπτες μιας νέας έκθεσης της Βασιλικής Ακαδημίας πρέπει να στριμωχθούν ανάμεσα σε δύο γυμνά μοντέλα για να εισέλθουν. 

Η ασυνήθιστη εγκατάσταση είναι μέρος μιας έκθεσης της Σέρβας καλλιτέχνιδας, Μαρίνας Αμπράμοβιτς. Υπάρχει ξεχωριστή είσοδος για όσους νιώθουν άβολα να περάσουν ανάμεσα από τους γυμνούς καλλιτέχνες.

Κατά τα άλλα η έκθεση έλαβε και θετικές και αρνητικές κριτικές. Ο Guardian την χαρακτήρισε «αναζωογονητική», αλλά οι Times είπαν ότι δεν ήταν «ευχάριστη».

Η είσοδος μεταξύ των δύο γυμνών ερμηνευτών αναγκάζει όσους έχουν εισιτήρια σε μια «αντιπαράθεση μεταξύ της γύμνιας και του φύλου, της σεξουαλικότητας, της επιθυμίας», δήλωσε ο επικεφαλής εκθέσεων της Βασιλικής Ακαδημίας, Αντρέα Ταρσία.

Το ασυνήθιστο κομμάτι στήθηκε για πρώτη φορά το 1977 από την Αμπράμοβιτς και τον τότε Γερμανό σύντροφό της, Ulay. Το ζευγάρι στεκόταν κοντά σε μια πόρτα, αναγκάζοντας τους επισκέπτες να περάσουν ανάμεσά τους.

«Δεν χρειάζεται να περάσετε από τις γυμνές πύλες. Υπάρχει μια παράκαμψη», ανέφερε η Laura Freeman των Times. «Στριμώχθηκα, ρουφώντας το στομάχι μου, προσπαθώντας να μην πατήσω τα δάχτυλα των ποδιών κανενός ή να ακουμπήσω τίποτα» περιέγραψε.

Η έκθεση κάνει αναδρομή στη μισή καριέρα της Αμπράμοβιτς. Είναι η πρώτη γυναίκα καλλιτέχνης που έχει ατομική έκθεση στις κύριες γκαλερί της Βασιλικής Ακαδημίας στα 255 χρόνια ιστορίας της.

Ο Ben Luke της Evening Standard απένειμε στην έκθεση τέσσερα αστέρια, γράφοντας: “Για μια φορά, αυτό δεν είναι διαφημιστική εκστρατεία. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εμφάνιση, ειδικά δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του υπάρχει ως τεκμηρίωση παραστάσεων. Η σκηνοθεσία αυτού του υλικού σε φιλμ και φωτογραφίες είναι υποδειγματική και υποστηρίζεται από τέσσερα ζωντανά κομμάτια από διαφορετικές στιγμές της καριέρας της Αμπράμοβιτς, τα οποία επαναλαμβάνονται από καλλιτέχνες εγκεκριμένους από την Μαρίνα».

Αλλά υπήρχε λιγότερος ενθουσιασμός από τον Sooke της Telegraph. Σε μια κριτική δύο αστέρων είπε: «Το θέμα είναι το έργο. Υπάρχει πιο κραυγαλέα περίπτωση ένας καλλιτέχνης, μέσα στις δεκαετίες, να χάσει τον δρόμο του; Αυτές οι παραστάσεις από τις δεκαετίες του 1970 και του 80 – πολλές από τις οποίες είναι συνεργασίες με τον τότε σύντροφό της, τον Γερμανό καλλιτέχνη Ulay – εξακολουθούν να φαίνονται ριζοσπαστικές και θαρραλέες, με κάτι επείγον να πούμε, για παράδειγμα, όσον αφορά τις περίπλοκες σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών ή ρόλους των φύλων που η κοινωνία μας αναγκάζει να παίξουμε».

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ