Οι νευροεπιστήμονες εμβάθυναν στους μηχανισμούς πίσω από τις αληθινές και τις ψεύτικες αναμνήσεις. Η μελέτη τους αποκαλύπτει ότι τα ηλεκτρικά σήματα στον ιππόκαμπο μπορούν να διαφοροποιήσουν την επικείμενη ανάκληση αυθεντικών και κατασκευασμένων αναμνήσεων.
Παρακολουθώντας τη νευρική δραστηριότητα σε ασθενείς με επιληψία, η ομάδα εντόπισε διαφορετικά μοτίβα πριν από μια σωστή ή ψευδή ανάκληση. Αυτά τα ευρήματα όχι μόνο προσφέρουν πληροφορίες για την ανάκτηση μνήμης, αλλά μπορεί επίσης να ανοίξουν το δρόμο για νέες θεραπευτικές παρεμβάσεις για διαταραχές όπως το PTSD.
Βασικά στοιχεία:
- Τα ηλεκτρικά σήματα στον ιππόκαμπο διαφέρουν αμέσως πριν από την ανάμνηση αληθινών και ψευδών αναμνήσεων.
- Σε σύγκριση με τις αληθινές ανακλήσεις, ο εγκέφαλος εμφανίζει χαμηλότερες ταλαντώσεις θήτα και υψηλής συχνότητας και υψηλότερες ταλαντώσεις άλφα/βήτα πριν από ψεύτικες αναμνήσεις.
- Ο βαθμός της δραστηριότητας του ιππόκαμπου μπορεί να αντανακλά την ομοιότητα μεταξύ σωστής και ψευδούς μνήμης, είτε βασίζεται στην πηγή είτε στο σημασιολογικό πλαίσιο.
Σε μια εργασία που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences , νευροεπιστήμονες του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια δείχνουν για πρώτη φορά ότι τα ηλεκτρικά σήματα στον ανθρώπινο ιππόκαμπο διαφέρουν αμέσως πριν από την ανάμνηση αληθινών και ψευδών αναμνήσεων. Βρήκαν επίσης ότι η δραστηριότητα χαμηλής συχνότητας στον ιππόκαμπο μειώνεται ως συνάρτηση της ομοιότητας των συμφραζομένων μεταξύ μιας λέξης που ανακαλείται λανθασμένα και της λέξης στόχου.
«Ενώ προηγούμενες μελέτες κατέδειξαν τον ρόλο του ιππόκαμπου στη μνήμη γεγονότων, δεν γνωρίζαμε ότι τα ηλεκτρικά σήματα που παράγονται σε αυτήν την περιοχή θα ξεχώριζαν την επικείμενη ανάκληση αληθινών από ψεύτικες αναμνήσεις», λέει ο καθηγητής ψυχολογίας Michael Jacob Kahana, διευθυντής του Computational Memory Lab και ανώτερος συγγραφέας της μελέτης. Λέει ότι αυτό δείχνει ότι ο ιππόκαμπος αποθηκεύει πληροφορίες για ένα αντικείμενο με το πλαίσιο στο οποίο παρουσιάστηκε.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι, σε σχέση με τις σωστές ανακλήσεις, ο εγκέφαλος εμφάνιζε χαμηλότερες ταλαντώσεις θήτα και υψηλής συχνότητας και υψηλότερες ταλαντώσεις άλφα/βήτα πριν από τις ψευδείς αναμνήσεις. Τα ευρήματα προέκυψαν από την καταγραφή της νευρικής δραστηριότητας σε ασθενείς με επιληψία που υποβάλλονταν ήδη σε επεμβατική παρακολούθηση για τον εντοπισμό της πηγής των κρίσεων τους.
Ο Noa Herz, επικεφαλής συγγραφέας και μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο εργαστήριο του Kahana την εποχή της έρευνας, εξηγεί ότι η παρακολούθηση γινόταν μέσω ενδοκρανιακών ηλεκτροδίων, που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν οι ερευνητές μεθοδολογίας για αυτήν τη μελέτη. Λέει ότι, σε σύγκριση με τα ηλεκτρόδια του τριχωτού της κεφαλής, αυτή η μέθοδος «μας επέτρεψε να μετρήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια και άμεσα τα νευρικά σήματα που παρήχθησαν στις βαθιές δομές του εγκεφάλου, οπότε η δραστηριότητα που λαμβάνουμε είναι πολύ πιο εντοπισμένη».
Τα άτομα μελέτησαν μια λίστα άσχετων λέξεων και απέσπασαν την προσοχή τους προτού τους ζητηθεί να θυμηθούν λέξεις, λέει ο Herz. Οι ερευνητές ανέλυσαν μοτίβα ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται στον ιππόκαμπο, καταγράφοντας την εγκεφαλική δραστηριότητα που οδηγεί σε σωστή ή ψευδή ανάκληση.
Πέρα από τη διάκριση μεταξύ αληθινών και ψευδών αναμνήσεων, οι ερευνητές προέβλεψαν ότι η δραστηριότητα στον ιππόκαμπο θα αντανακλά τον βαθμό ομοιότητας μεταξύ της σωστής και της ψευδούς μνήμης. Πράγματι, ανακάλυψαν ότι μια αξιοσημείωτη μείωση στη δραστηριότητα χαμηλής συχνότητας συσχετίστηκε με μεγαλύτερη ομοιότητα μεταξύ των πλαισίων στα οποία μαθεύτηκαν ψευδή και σωστά στοιχεία.
Ο Herz λέει ότι τα συνολικά ευρήματα εμβαθύνουν την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος επιτρέπει την ανάκτηση της μνήμης και οι συγγραφείς σημειώνουν ότι η πρόβλεψη ψευδών αναμνήσεων σε επίπεδο μεμονωμένου υποκειμένου είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν οι ψευδείς ανακλήσεις προκαλούν δυσφορία.
«Τα άτομα που υποφέρουν από ψυχοπαθολογία που σχετίζεται με το άγχος, όπως η διαταραχή μετατραυματικού στρες, συχνά βιώνουν εισβολές στη μνήμη των τραυματικών τους εμπειριών σε περιβάλλοντα που είναι ασφαλή και ανόμοια με το τραυματικό περιστατικό. Οι στοχευμένες παρεμβάσεις που διαταράσσουν την ανάκτηση παρεμβατικών αναμνήσεων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες θεραπείες για τέτοιες κλινικές καταστάσεις», γράφουν οι ερευνητές.
