Κλαίω συνέχεια, μήπως έχω κατάθλιψη;
Παρόλο που όλο και περισσότερα πράγματα γράφονται και ακούγονται για την κατάθλιψη, κάποιες λανθασμένες αντιλήψεις παραμένουν και συμβάλλουν συχνά στη δημιουργία στίγματος αλλά και αισθήματος ντροπής στον άνθρωπο που βιώνει τα καταθλιπτικά συναισθήματα.
Άλλες φορές τα στερεότυπα γύρω από την κατάθλιψη και τη θεραπεία της δυσκολεύουν την κατανόηση του καταθλιπτικού ατόμου από το περιβάλλον του κι αποτρέπουν από την αναζήτηση θεραπείας .
Γράφει η Ψυχολόγος Ευφροσύνη Μήτσιου (Εξειδίκευση στη Μη Κατευθυντκή Εμψύχωση Ομάδων,Msc. Σχολική – Εξελικτική Α.Π.Θ.Master Practitioner στις Διατροφικές Διαταραχές και στην Παχυσαρκία)
Μύθος:
Η κατάθλιψη είναι μεμψιμοιρία. Άν έχεις θέληση, την ξεπερνάς.
Αλήθεια:
Η κουλτούρα μας εξυψώνει την ψυχολογική αντοχή και σκληρότητα με αποτέλεσμα συχνά να στιγματίζει τον άνθρωπο που υποφέρει από κατάθλιψη ως αδύναμο, γκρινιάρη ή μίζερο. Υπάρχει μάλιστα η πεποίθηση ότι εάν έχει κανείς τη θέληση, μπορεί να σύρει τον αυτό έξω από τη θλίψη και να γίνει καλά. Δυστυχώς όμως, το να ξεπεράσει κανείς την κατάθλιψη δεν απλώς θέμα θέλησης. Πλέον μέσα από έρευνες γνωρίζουμε πως η κατάθλιψη επηρεάζει τη βιοχημεία του εγκεφάλου, διαψεύδοντας όσους την θεωρούν μεμψιμοιρία ή ψυχολογική αδυναμία.
Από την άλλη, η κατάθλιψη δεν είναι μια ασθένεια όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα ή ο διαβήτης. Είναι μια πολύπλοκη διαταραχή με ψυχολογικές ,κοινωνικές και βιολογικές ρίζες. Η θεραπεία της δεν μπορεί να επικεντρωθεί μόνο στις βιοχημικές πλευρές της (μέσω φαρμάκων) για να είναι επιτυχής και ανθεκτική στο χρόνο. Αντίθετα, είναι πιο αποτελεσματική όταν συνδυάζεται με ψυχοθεραπεία.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο boro.gr
