Το φως της δημοσιότητας βλέπει η σοκαριστική μαρτυρία ενός 76χρονου από το Βατόλακκο Χανίων για τις εφιλατικές εμπειρίες που έζησε στο γηροκομείο “κολαστήριο” στον Νεροκούρο, όπου φιλοξενήθηκε για διάστημα τριών μηνών.
Τα όσα περιέγραψε στην ιστοσελίδα neakriti.gr κόβουν την ανάσα. Ο λόγος για τον κ. Χρήστο Δερμιτζάκη, αλλά και τη σύζυγο του Ελένη, οι οποίοι μίλησαν για υποσιτισμό, βασανιστήρια, άθλιες συνθήκες υγιεινής, για φέρετρα στο υπόγειο, γέροντες, αλλά και για γερόντισσες που καλούσαν απεγνωσμένα σε βοήθεια. Οι περιγραφές τους, είναι γροθιά στο στομάχι. «Νεκροταφείο» αποκαλούσαν οι ίδιοι το γηροκομείο στο οποίο είχαν την ατυχία να μπουν, ως φιλοξενούμενος ο πρώτος και ως επισκέπτρια η δεύτερη.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Βατόλακκο, ένα χωριό του δήμου Πλατανιά, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα Χανιά, ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης κάνει σήμερα τον σταυρό του που κατάφερε να επιβιώσει από το κολαστήριο, όπως ο ίδιος λέει.
Τα όσα αποκάλυψαν, ανοίγοντας το σπίτι τους στους δημοσιογράφους της ιστοσελίδας, -εν έτη 2022- προκαλούν τουλάχιστον ανατριχίλα.
“Έτρωγα πολύ ξύλο – Με χτυπούσαν αλύπητα”
«Ξύλο, έτρωγα πολύ ξύλο. Στον πισινό. Με χτυπούσαν αλύπητα» ανέφερε ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης.
Είχε την ατυχία να μπει στη δομή, ωστόσο προσωρινά, λόγω της απαραίτητης υποβολής της συζύγου του σε εγχείριση σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Τα παιδιά του, εργαζόμενα, με βαρύ πρόγραμμα, ήταν δύσκολο να τον κρατήσουν κοντά τους για να τον φροντίσουν κι έτσι αποφάσισαν από κοινού να φιλοξενηθεί στην εν λόγω μονάδα. Κατέβαλαν όλη τη σύνταξη του 76χρονου, συνολικά 800 ευρώ, ενώ πλήρωναν από την τσέπη τους και τα φάρμακα του, το κόστος των οποίων ανερχόταν στα περίπου διακόσια ευρώ.
Το σκηνικό του τρόμου δεν άργησε να αποκαλυφθεί
Ο κ. Χρήστος κάθε τόσο τηλεφωνούσε στη σύζυγο του: “Ελένη, έλα να με πάρεις. Πάρε τηλέφωνο. Λερώθηκα και δεν έρχονται να με αλλάξουν”.
Η κ. Ελένη , όσο διάστημα προετοιμαζόταν για την επέμβαση, δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα στις εκκλήσεις του συζύγου της. Τηλεφωνούσε όμως στη διεύθυνση της μονάδας και επέμενε να φροντίσουν τον άνθρωπο της.
Οι οδυνηρές μνήμες φέρνουν δάκρυα θλίψης και οργής για τα βασανιστήρια, την κακομεταχείριση, τον υποσιτισμό, τις άθλιες συνθήκες υγιεινής: “Δίπλα στην είσοδο με είχαν κάτσει και με είχαν δέσει για να μην κουνιέμαι”, είπε ο κ. Χρήστος .
“Έτρωγα κρεμμύδια από την πείνα μου”
Στα 76 του χρόνια, τα όσα βίωσε το εφιαλτικό εκείνο τρίμηνο θα τον ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής του: «Έτρωγα κρεμμύδια από την πείνα μου. Κι όταν τους έλεγα ότι πεινάω μου απαντούσαν «αυτά είναι, δεν έχουμε άλλο».
Μια μέρα που η σύζυγος του τον επισκέφθηκε, αφού πια είχε εγχειριστεί και πριν τον πάρει ξανά κοντά της, διαπίστωσε ιδίοις όμασι την απάνθρωπη μεταχείριση, όχι μόνο προς τον άντρα της, αλλά προς όλους τους ηλικιωμένους.
Όπως είπε η κ. Ελένη: «Έφεραν φακές μέσα σε ένα μικρό μπολάκι σαν αυτό που ταΐζω τα γατιά και μισό αυγό! Όταν ρώτησα πού είναι το άλλο μισό αυγό, μου είπαν πως θα το δώσουν σε άλλο τρόφιμο”.
Μπήκε στην μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων ενενήντα κιλά και βγήκε πενήντα
Ο κύριος Χρήστος ήταν ενενήντα κιλά όταν μπήκε στη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, με μόλυνση από τις ακαθαρσίες, είχε μείνει πενήντα κιλά.
Οι φωνές των ηλικιωμένων αντηχούν ακόμη στα αυτιά του ζευγαριού. «Βοήθεια, παιδί μου, γιέ μου, φώναζαν οι γυναίκες» είπε η κ. Ελένη. «Εκεί μέσα είναι κολαστήριο δεν είναι ίδρυμα” ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Δερμιτζάκης.
Άνθρωποι ρυτιδιασμένοι και αδύναμοι, πλην όμως αξιοπρεπείς, πήγαν ελπίζοντας πως θα τύχουν της φροντίδας που τους πρέπει. Πολλοί έσβησαν αβοήθητοι και οι πιο τυχεροί απομακρύνθηκαν εγκαίρως. Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες για τον ιδιωτικό οίκο ευγηρίας δεν έχουν τέλος.
