Λεπταίσθητη και ακατάλυτα γοητευτική σαν κύκνος, με μια αισθαντική και θλιμμένη γοητεία που θρυμμάτιζε καρδιές, πέρασε σαν φωτεινό μετέωρο από την καλλιτεχνική μας δημιουργία και άφησε ερμηνείες που συνιστούν στην κυριολεξία μνημεία τέχνης, η απαράμιλλη Έλλη Λαμπέτη.
Η αριστοκρατική φινέτσα της, που κόμιζε σπέρματα λεπτής χολιγουντιανής ομορφιάς, εν παραλλήλω με το σπάνιο λυρικό της κύτταρο, την είχαν καταστήσει μοναδική και σπουδαία ντίβα των μεγάλων σκηνοθετών μας. Η υποκριτική της δεινότητα τόσο στο παλκοσένικο, όσο και στην μεγάλη οθόνη μας έδωσε την δυνατότητα να απολαύσουμε παραστάσεις και ταινίες όπως : «Γυάλινος κόσμος», «Λεωφορείον ο πόθος», «Κάλπικη λίρα», Κυριακάτικο ξύπνημα», «Το κορίτσι με τα μαύρα», που σημάδεψαν ανεξάλειπτα το σύγχρονο καλλιτεχνικό μας ήθος, αποτελώντας μάλιστα με τον πρίγκιπα του θεάτρου μας Τάκη Χόρν, ένας ασύλληπτης επιτυχίας δίδυμο.
Πάραυτα μοίρα τραγική αυτή η έξοχη μούσα της τέχνης μας, προσβληθείσα από την επάρατη νόσο και μετά από πολύχρονη μάχη, θα εκδημήσει νέα από τη ζωή, αφήνοντάς μας την στυφή γεύση, μιας δυσαναπλήρωτης ηθικής απώλειας.
Η Έλλη Λαμπέτη είδε το φως της ζωής στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια με αρβανίτικη καταγωγή. Το φυσικό της όνομα ήταν Λούκου, αλλά θα το αλλάξει σε «Λαμπέτη» από τους ήρωες του σπουδαίου έργου του μεγάλου μας ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, «Αστραπόγιαννος». Πατέρας της ήταν Κώστας Λούκος που διατηρούσε ταβέρνα και μητέρας της η Αναστασία Σταμάτη. Είχε συνάμα άλλα έξι αδέλφια και ένα δίδυμο αδελφό που έφυγε νεότατος από τη ζωή στα 1941, προσβλημένος από φυματίωση. Το 1928 και προς αναζήτηση καλυτέρας τύχη, η οικογένεια Λαμπέτη ήλθε στην Αθήνα. Και το 1941 η Έλλη Λαμπέτη δίνει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και στην Σχολή Κοτοπούλη και ω της ειρωνείας θα αποτύχει και στις δυο !
Πάραυτα η μεγάλη μας θεατράνθρωπος Μαρίκα Κοτοπούλη διαβλέποντας το ταλέντο της, την κάνει δεκτή στην σχολή της. Και από κεί ξεκινάει η μακρά και εύκρατη περιπέτεια της στην τέχνη. Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1942 στην παράσταση «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο» του Γκέχαρντ Χάουπτμαν. Αλλά μαζί με τα πρωτόλεια θεατρικά της βήματά, γνωρίζει και ένας από τους μεγάλους έρωτες της ζωής της, τον διπλωμάτη και ποιητή Θεόδωρο Σγουρδέλη, που διαβιούσε στην Γαλλία, αλλά είχε επανακάμψει στην Ελλάδα, ένεκα του πολέμου. Μάλιστα σφόδρα ερωτευμένος ο Σγουρδέλης θα γράψει για την μούσα του Έλλη και μια ποιητική συλλογή «Ατέρμονη πορεία προς τον ήλιο». Ωστόσο η σχέση τους δυο χρόνια αργότερα θα διαρραγεί. Ο Σγουρδέλης προσπαθεί να στρέψει την Έλλη στην ζωγραφική και να την απομακρύνει από το θέατρο, αλλά ξαναγυρίζοντας στο Παρίσι η Λαμπέτη δεν τον ακολουθεί, δίνοντας τέλος στον φλογερό έρωτά τους.
Σημείο καμπής στην θεατρική καριέρα της Έλλης Λαμπέτη, είναι η συνεργασία της την περίοδο 1946-48, με το Θέατρο Τέχνης του μεγάλου δασκάλου Καρόλου Κούν. Θα δώσει με αυτό ερμηνείες υψηλού δραματικού ήθους, που την εμπεδώνουν στο ευρύ κοινό και της εξακτινώνουν το καλλιτεχνικό κύρος.
Παίζει στον «Γυάλινο κόσμο», στην «Αντιγόνη», αλλά και στο παρθενικό ανέβασμα του «Ματωμένου γάμου» στην Ελλάδα, για τον οποίο την μουσική είχε γράψει ο μεγάλος μας βάρδος Μάνος Χατζηδάκης. Έπονται οι θεατρικές συνεργασίες με τα σχήματα της Κατερίνας (1948), αλλά και του Εθνικού Θεάτρου την ίδια επίσης χρονιά. Όμως το καλοκαίρι του 1949 ένας φλογερός έρωτας θα ξαναχτυπήσει πάλι την πόρτα της μεγάλης μας ντίβας. Με τον μεγάλο μας ζεν πρεμιέ Αλέκο Αλεξανδράκη, που θα συμπρωταγωνιστούν και στο θέατρο. Ωστόσο έξι μήνες αργότερα, θα διαρραγεί και αυτή η σχέση. Το 1949 η Έλλη Λαμπέτη θα συνεργαστεί με το θέατρο του Κώστα Μουσούρη και θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία, με τις παραστάσεις «Κληρονόμος» και «Πέγκ καρδούλα μου», έργα που θα ξαναπαίξει και το 1960. Το 1950 η μεγάλη μας στάρ κάνει ένα μεγάλο βήμα στη προσωπική της ζωή, παντρευόμενη τον σπουδαίο θεατρικό μας συγγραφέα και διανοούμενο Μάριο Πλωρίτη, που θα σταθεί σαν φύλακας άγγελός της σε όλην της την ζωή, αλλά μοίρα τραγική, ο γάμος της δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη. Και το 1952 η Έλλη Λαμπέτη πραγματοποιεί ένα μεγάλο της όνειρο. Συγκροτεί μαζί με τους Δημήτρη Χόρν και Γιώργο Παππά, τον δικό της θίασο. Το 1953 χωρίζει με τον Μάριο Πλωρίτη και γίνεται ζευγάρι με τον συμπρωταγωνιστή της Τάκη Χόρν – αυτόν τον αξεπέραστο πρίγκιπα του θεάτρου και του κινηματογράφου μας – με τον οποίο θα βιώσει μια θυελλώδη μακροχρόνια σχέση, ενώ παράλληλα θα σημειώσει μαζί του σαν δίδυμο, τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία. Ανεβάζουν από κοινού σπουδαίες παραστάσεις του παγκόσμιου δραματολογίου και αποθεώνονται, ενώ τους περιβάλλει με την ανεκλάλητη αγάπη και ηθική του θαλπωρή, το θεατρόφιλο κοινό. Αναφέρουμε τις παραστάσεις, «Αριστοκρατικός δρόμος», «Νυφικό κρεβάτι», «Το παιχνίδι της μοναξιάς», ενώ πραγματοποιούν περιοδείες με επίσης μεγάλη επιτυχία στην Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Αλλά και με τον επίσης μεγάλο της έρωτα Τάκη Χόρν, έρχεται το 1959 το τέλος. Κάνει μια νέα αρχή παντρευόμενη τον Aμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν.
Στην δεκαετία του 1960 που θα ακολουθήσει, η μεγάλη μας θεατρική ντίβα, σημειώνει μια εκτυφλωτική επιτυχία με την επική της παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος», για την οποία ο πρωτόθρονος, οικουμενικός μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, της αποστέλλει και συγχαρητήρια επιστολή, αλλά και με το «Πέπσι», που πραγματοποιεί 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για τα τότε δεδομένα. Όμως οι μοίρες ζηλεύουν την χάρη και την λάμψη αυτού του μονάκριβου αστεριού μας, της «θλιμμένης μας πριγκίπισσας», που από πολλούς χαρακτη-ρίζονταν η «Γκρέτα Γκάρμπο» της Ελλάδος. Στα 1969 διαγνώσκεται ότι πάσχει από καρκίνο και από εδώ και πέρα, ξεκινά η μαρτυρική της πορεία…. Να σημειώσουμε εδώ ότι από την επάρατη νόσο η Έλη Λαμπέτη είχε χάσει όλες τις αδελφές της !!! εκτός από την αδελφή της Αντιγόνη, που έζησε αρκετά και μετά την εκδημία της Έλλης. Φεύγει έτσι για την Αμερική στην οποία υποβάλλεται σε ολική μαστεκτομή και επιστρέφοντας προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και να αντιπαρέλθει το πρόβλημα. Αλλά παρόλη την τραγωδία της υγείας της, ανασυντάσσεται και ξεκινά την δεκαετία του ΄70, μια νεά παραγωγική και επιτυχημένη θεατρική και κινηματογραφική πορεία. Ανεβάζει με μεγάλη αποδοχή από το κοινό το μιούζικαλ «Ίρμα» (1972) και άλλες παραστάσεις, απολήγοντας το (1974) στον «Βυσσινόκηπο» του Άντων Τσέχωφ, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Αλλά ενώ με πίστη και ανεξάντλητες δυνάμεις ξεπερνάει ψυχικά το πρόβλημα και «γυρίζει την παρτίδα», έρχεται και ένα ακόμα ηθικά οδυνηρό περιστατικό για την μεγάλη μας μούσα, που συνιστά τη χαριστική βολή. Έχει υιοθετήσει με τον σύζυγό της Γουέικμαν μια μικρή κοπέλα την Ελίζα, που της νοηματοδοτεί τη ζωή όσο τίποτα άλλο – αποκτώντας το παιδί που πάντα της έλλειπε – και ως κεραυνός εν αιθρία τέσσερα χρόνια μετά την υιοθεσία, έρχεται μια δικαστική απόφαση που διατάσσει την Έλλη Λαμπέτη να επιστρέψει το παιδί που τόσο είχε αγαπήσει στους φυσικούς του γονείς … Η γή υποχωρεί κάτω από τα πόδια της και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την κατάρρευση…
Στα 1976 και ενώ έχει μεσολαβήσει η χρόνια ουσιαστική διάσταση, χωρίζει και με τον δεύτερο σύζυγό της Φρέντερικ Γουέικμαν. Μια σημαντική ηθική αναλαμπή εδώ, που πήγε και πάλι να σηκώσει την Έλλη Λαμπέτη και να της ξαναδώσει την πίστη στη ζωή, ήταν η γνωριμία της, με τον ηθοποιό Κώστα Καρρά. Τον αγάπησε και προσέβλεπε σε ένα τρίτο στεφάνι και στην δημιουργία μιας νέας ευτυχισμένης οικογένειας. Αλλά παρόλη την ηθική θέρμη που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, δεν θα προχωρήσουν σε οικογένεια. Αλλά και μέσα στα μύρια όσα δύσκολα και ανυπέρβλητα της έχουν συμβεί, η ανεπανάληπτη ηθοποιός μας, πραγματώνει μια Τρίτη καλλιτεχνική άνοιξη. Στα 1977 επιχειρεί μια θεατρική συνερ-γασία, με τον δάσκαλο του θεάτρου Μάνο Κατράκη, που τους συνέδεε και στη ζωή αδιάρ-ρηκτη φιλία. Ανεβάζουν την «Φθινοπωρινή ιστορία» που κάνει πάταγο. Συνεχίζει επίσης με σπουδαίες δραματικές ερμηνείες η ‘Έλλη Λαμπέτη, στις παραστάσεις «Φιλουμένα Μαρτου-ράνο», «Δεσποινίς Μαργαρίτα», αλλά και σε μονόπρακτα, που συνεγείρουν το θεατρόφιλο κοινό και τεκμηριώνουν αδιάσειστα την θεόρατη δραματική της κλάση. Κύκνεια θεατρική της παρουσία, θα αποτελέσει η παράσταση «Σάρα τα παιδιά ενός κατώτερου θεού» το 1981, όπου και υποδύεται αριστουργηματικά, την κωφάλαλη Σάρα.
Αλλά αντίστοιχα με το παλκοσένικο και στην μεγάλη μας οθόνη, η έξοχη Έλλη Λαμπέτη, ξεδιπλώνει το ατέλευτο λυρικό της τάλαντο, που μαζί με τον Τάκη Χόρν, παίζουν σε μνημειώδεις ταινίες του ασπρόμαυρου και μας χαρίζουν μερικά από τα διαμάντια του ελληνικού κινηματοτογράφου. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις ταινίες «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954), «Ιστορία μιας κάλπικης λίρας» (1955), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και το «Τελευταίο ψέμα», που ήδη καταγράφονται στο πάνθεον της ασπρόμαυρης κινημα-τογραφίας μας. Για την συμμετοχή της μάλιστα στο «Τελευταίο ψέμα», ήταν υποψήφια για το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου, από την Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Όμως όλες αυτές οι ηθικές ταλαιπωρίες, εν παραλλήλω με την προσβολή της από την επάρατη νόσο, έχουν θραύσει ζωτικά την υγεία της, που πλέον καταπέφτει με γεωμετρική πρόοδο. Το 1980 ο καρκίνος της επανεμφανίζεται οξύτατα και κάνει αλλεπάλληλες μεταστάσεις! Συνακόλου-θα από τις χημειοθεραπείες στις οποίες υποβάλλεται, θα απολέσει την φωνή της, κάτι που την συνθλίβει και ψυχολογικά ! Το καλοκαίρι του 1983 φεύγει εσπευσμένα για το νοσοκο-μείο «Mount Sinai Hospital» διεκδικώντας την υστάτη ελπίδα… Και στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, η μεγάλη μας ντίβα αφήνει την τελευταία της πνοή, συγκινώντας την ελληνική κοινωνία, που με άφατη αγάπη, συνέπασχε στο δράμα της. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και την επόμενη μέρα, σε κλίμα πάνδημης θλίψης, όδευσε στην τελευταία της κατοικία στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, κηδευόμενη δημοσία δαπάνη.
Ένα σπάνιο λυρικό κύτταρο, εκθαμβωτική φυσική ομορφιά, θεσπέσια φωνή – τραγούδησε εξάλλου και σπουδαία τραγούδια η Έλλη – μοναδική αρμονία στην κίνηση, παράλληλα με την πλατιά θεατρική και δραματουργική της παιδεία, ήταν τα στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε στην πολύπλαγκτη και εύκρατη καλλιτεχνική της σταδιοδρομία, η έξοχη μούσα Έλη Λαμπέτη, χαρίζοντάς μας ερμηνείες, που ήδη έχουν περάσει στην φαντασμαγορία της σύγχρονης καλλιτεχνικής μας δημιουργίας. Ήταν αξεπέραστο, αυτό το μοναδικό «θλιμμένο κορίτσι με τα μαύρα», που δόνησε όσο ελάχιστες ηθοποιοί τις καρδιές μας. Και άσβεστη θα μείνει από την ηθική μνήμη μας για πάντα !
Θεατρογραφία :
Θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη 1942 Ιανουάριος: «Το ταξίδι του γάμου» του Κάρλο Ντε Φρις
Φεβρουάριος: «Αλάτι και πιπέρι» του Ρενέ Μορέλ, Νοέμβριος: «Η Χάνελε πάει στον παράδεισο» του Γκέοργκ Χάουπτμαν, 1944 Μάρτιος: «Ο ψεύτης και η καλόγρια» του Κουρτ Γκετς, Απρίλιος: «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρης Μπόγρη, Θιάσος Μιράντας Μυράτ – Κώστα Μουσούρη, 1944 Αύγουστος: «Σκάνδαλο σε γυμνάσιο θηλέων» ή («Τόπο στα νειάτα»} του Λαντισλάς Φοντόρ, Οκτώβριος: «Χάιλ Χίτλερ»» των Δ. Ευαγγελίδη- Αλ. Σακελ-λάριου, 1945 Ιανουάριος: «Η μεγάλη στιγμή» του Αλέκου Λιδωρίκη, Φεβρουάριος: «Οι έμποροι της δόξας» των Μαρσέλ Πανιόλ-Πολ Νιβουά, Μάρτιος: «Η κυρία προέδρου» των Μωρίς Ενεκέν-Πολ Βεμπέρ, Νοέμβριος: «Μποέμ» του Ρενάτο Μόρντο, Θέατρο Τέχνης 1946 «Εμείς κι ο χρόνος» του Τζων Πρίσλεϊ, Νοέμβριος: «Γυάλινος Κόσμος» του Τένεσι Ουίλιαμς, 1947 Ιανουάριος: «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, Απρίλιος: «Ο γάμος της Μπάρμπαρα» του Τζέιμς Μπάρι, – «Αίτηση γάμου» του Άντον Τσέχωφ, – «Στις θάλασσες του Βορρά» του Ευγένιου Ο’ Νηλ, Μάιος: «Το φιόρο του Λεβάντε» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, Δεκέμβριος: «Ζωή με τον πατέρα» των Χάουαρντ Λίντσεϊ- Ράσσελ Κρουζ,Οκτώβριος: «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ, 1948, Ιανουάριος: «Ο ανακριτής έρχεται» του Τζων Πρίσλεϊ, Απρίλιος: «Ο Ματωμένος Γάμος» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα Θίασος Κατερίνας, 1948 Ιούνιος: «Ο Απόλλων του Μπελάκ» του Ζαν Ζιρωντού Ιούλιος: «Χρυσή μου Ρουθ» του Νόρμαν Κράσνα, Εθνικό θέατρο 1948 Νοέμβριος: «Ο κουρέας της Σεβίλλης» του Μπωμα-ρσαί, 1949 Φεβρουάριος: «Οι Φοιτητές» του Γρηγόριου Ξενόπουλου, Θίασος Μουσούρη 1949 Οκτώβριος: «Η κληρονόμος» των Ρουθ και Αύγουστου Γκετς, 1950 Ιανουάριος: «Ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ, Απρίλιος: «Ένας αξιοθαύμαστος υπηρέτης» του Τζέιμς Μπάρι, Δεκέμβριος: «Πεγκ, καρδούλα μου» του Τζ. Χάρτλεϊ Μάνερς, 1951 Νοέμβριος: «Χαμένοι στο σκοτάδι» του Πωλ-Βίνσεντ Κάρολ, Δεκέμβριος: «Το κουρέλι» του Ντάριο Νικοντέμι, Θίασος Γ. Παππά – Ελ. Λαμπέτη – Δημ. Χορν, 1952 Οκτώβριος: «Βαθειά, γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράττιγκαν, Δεκέμβριος: «Ξενοδοχείο Η ευτυχία» του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν, 1953 Φεβρουάριος: «Νόρα (Το σπίτι της Κούκλας)» του Ερρίκου Ίψεν, Μάρτιος: «Αγαπούλα» του Άρτουρ Σνίτσλερ, Οκτώβριος: «Τρεις άγγελοι» του Αλμπέρ Υσόν, Δεκέμβριος: «Γαλάζιο Φεγγάρι» του Χιου Χέρμπερτ, 1954 Απρίλιος: «Ο άνθρωπος με την ομπρέλα» των Ντάινερ-Μόρουμ, 1954 Νοέμβριος έως 1955 Φεβρουάριος, Περιοδεία στον Ελληνισμό του εξωτερικού, Θίασος Μουσούρη 1955, Οκτώβριος: «Πρόσκληση στον πύργο» του Ζαν Ανούιγ, 1956 Φεβρουάριος: «Το τελευταίο βαλς» του Σόμερσετ Μομ, Απρίλιος: «Νυχτερινή επίσκεψη» του Ζίγκφριντ Γκέγιερ, Θίασος Ε. Λαμπέτη – Δημ. Χορν 1956, Οκτώβριος: «Αριστοκρατικός δρόμος» του Τζέιμς Μπάρι, Νοέμβριος: «Βροχοποιός» του Ρίτσαρντ Νας, 1957 Φεβρούαριος: «Ζιζή» της Αννίτα Λους, Οκτώβριος: «Το νυφικό κρεβάτι» του Γιαν ντε Νάρτογκ, 1958 Μάρτιος: «Ένα ζευγάρι παπούτσια» του Κλωντ Μανιέ, Οκτώβριος: «Το παιχνίδι της μοναξιάς» του Ουίλιαμ Γκίμπσον, Νοέμβριος: «Ο Βαβάς» του Αντρέ Ρουσσέν, 1959 Φεβρουάριος: «Η κυρία με τις καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά, Απρίλιος: «Εραστής από χαρτόνι» του Ζακ Ντεβάλ, Θίασος Έλλης Λαμπέτη 1961 Οκτώβριος: «Το θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν» του Ουίλλιαμ Γκίμπσον, Δεκέμβριος: «Πεγκ, καρδούλα μου» του Τζ. Χάρτλευ Μάννερς, 1962 Μάρτιος: «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ. Συμπρωταγωνιστεί ο Νίκος Κούρκουλος, Απρίλιος: «Ανοιξιάτικο τραγούδι» του Τζων Βαν Ντρούτεν, Νοέμβριος: «Οντίν» του Ζαν Ζιρωντού, 1962 Δεκέμβριος: «Η κληρονόμος» του Ρουθ Αυγούστου Γκετς, 1963 Φεβρουάριος: «Σαμπρίνα» του Σάμιουελ Τέηλορ. Συμπρωτα-γωνιστεί ο Νίκος Κούρκουλος, 1964 Μάρτιος: «Ατλαζένιο γοβάκι» του Πωλ Κλωντέλ – συμμετοχή στο Εθνικό θέατρο, Οκτώβριος: «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νηλ Σάιμον. Συμπρωταγωνιστεί ο Κώστας Καρράς, 1965 Φεβρουάριος: «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, συμπρωταγωνιστεί ο Κώστας Καρράς, 1966 Οκτώβριος: «Αγία Ιωάννα» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, Νοέμβριος: «Μαμζέλ Πέπσυ» της Πιερρέτ Μπρυνό, Δεκέμβριος: «Θυμήσου τον Σεπτέμβρη» του Νόελ Κάουαρντ, 1968-1969 «Σαράντα καράτια» του Πιερ Μπαριγιέ – Ζαν Πιερ Γκρεντύ, 1969 Δεκέμβριος: «Φράνκυ» του Μαρκ Κάρσον, σκηνοθεσία δική της, 1970 Φεβρουάριος: «Το άνθος του κάκτου» των Πιερ Μπαριγιέ-Ζαν Πιερ Γκρεντύ, Θίασος Ελ. Λαμπέτη – Λ. Κωνσταντάρα 1970 Οκτώβριος: «Τσιν τσιν» της Φρανσουά Μπιγιε-ντού, Νοέμβριος: «Μια λαίδη στο σφυρί» του Σώμερσετ Μωμ, Θίασος Ελ. Λαμπέτη 1971 Οκτώβριος: «Πέντε μονόπρακτα: Ζαν Κοκτώ «Η ψεύτρα»»-«Την έχασα»-«Ανθρώπινη φωνή», Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Η πιο δυνατή», Κάθριν Μάνσφηλντ «Μις Μπριλ», Δημο-τικό θέατρο Πειραιώς Αύγουστος: «Ο λογαριασμός» της Φρανσουάζ Ντορέν, 1972 Ιανουά-ριος: «Γλυκιά Ίρμα» των Αλεξάντερ Μπρεφόρ-Μαργκερίτ Μονό, συμπρωταγωνιστεί ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Η Λαμπέτη τραγουδάει ζωντανά για μοναδική φορά στη καριέρα της, Οκτώβριος: «Η τυφλόμυγα» του Λ. Λίκμπορν, συμπρωταγωνιστεί η Κατερίνα Ανδρεάδη, 1973 Ιανουάριος: «Μικρές αλεπούδες» της Λίλιαν Χέλμαν, συμπρωταγωνιστεί η Κατερίνα Ανδρεάδη – η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο, 1974 Νοέμβριος: «Ο Βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχοφ – συνεργασία με Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 1975 Οκτώβριος: «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Αλτάιντε, 1977 Νοέμβριος: «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζοφ – συμπρωταγωνιστεί ο Μάνος Κατράκης, 1978 Απρίλιος: «Έξι μονό-πρακτα: Μπέρτολτ Μπρεχτ – «Η εβραία» (από το «Τρόμος και Αθλιότητα στο Γ’ Ράιχ), Αύγουστου Στρίντμπεργκ – «Η Πιο Δυνατή», Τσέχοφ – «Μια Ψυχούλα», Ζαν Κοκτώ – «Η ανθρώπινη φωνή», «Η ψεύτρα», «Ο Πιερότος («Την έχασα»)», 1978-1979 Οκτώβριος: «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, συμπρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, 1980 Ιανουάριος: «Ντόλλυ» του Θόρντον Ουάιλντερ, συμπρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, 1981 -1982 «Σάρα, Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» του Μαρκ Μέντοφ, συμπρωταγωνιστεί ο Λευτέρης Βογιατζής
Φιλμογραφία :
1946 «Αδούλωτοι σκλάβοι», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Βίωνα Παπαμιχάλη, 1947 «Παιδιά της Αθήνας» ή «Οι σαλταδόροι», σε σενάριο Ίωνα Νταϊφά – Τίμου Μωραϊτίνη και σκηνοθεσία Τάκη Μπακόπουλου, 1949 «Διαγωγή μηδέν» ή «Σκάνδαλα στο Παρθεναγω-γείο», σε σενάριο του Δημήτρη Γιαννουκάκη και σκηνοθεσία Γιάννη Φιλίππου και Μιχάλη Γαζιάδη, 1951 «Ματωμένα Χριστούγεννα», σε σενάριο Γιώργου Ασημακόπουλου και σκηνο-θεσία Γιώργου Ζερβού, 1953 «Κυριακάτικο ξύπνημα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, 1954 «Η κάλπικη λίρα», σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα, 1956 «Το κορίτσι με τα μαύρα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, 1958 «Το τελευ-ταίο ψέμα», σενάριο και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, 1961 «Χαμένο κορμί» (The Wastrel), σενάριο Μιχάλη Κακογιάννη – Φρέντερικ Γουέηκμαν, σκηνοθεσία Μιχάλη Κακο-γιάννη, 1968 «Μια μέρα, ο πατέρας μου» («One Day, My Daddy»), σενάριο και σκηνοθεσία Φρέντερικ Γουέηκ.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.gr
