Του Γιάννη Παπαμιχαήλ
Αυτές τις ημέρες που οι υποψήφιοι για μία θέση στα ΑΕΙ δίνουν τη δική τους μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων, αξίζει να ειπωθούν κάποιες πικρές αλήθειες. Η επιδίωξη της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων (και θεσμικά ο εκδημοκρατισμός της εκπαίδευσης) δεν αντιστοιχεί μόνο στις ιστορικές εξελίξεις που χαρακτήρισαν τις παραγωγικές ανάγκες και τους τεχνικούς εκσυγχρονισμούς της νεότερης βιομηχανικής δυτικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο του καταμερισμού της εργασίας, είχαν επίσης ένα σημαντικό ιδεολογικό ρόλο ως προς τον ορισμό των κριτηρίων της κοινωνικής ιεραρχίας και του κύρους ή της «αξίας» των διαφόρων επαγγελμάτων.Η υψηλού επιπέδου μόρφωση, η καλλιέργεια, η «Παιδεία», αργότερα η τεχνοεπιστημονική εξειδίκευση, έχαιραν συνεπώς πάντα ενός διόλου ευκαταφρόνητου κοινωνικού γοήτρου. Ήδη από τον 15o αιώνα και την Αναγέννηση, το γόητρο αυτό σαγηνεύει ιδιαίτερα τα ανερχόμενα αστικά στρώματα της εποχής, τα οποία παράλληλα τείνουν να «παραδίδονται στην πολυτέλεια και να επιδιώκουν μια άνετη ζωή εισοδηματία» (VonMartin, Η Κοινωνιολογία της Αναγέννησης σ. 94-95).Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο slpress.gr
