ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Του Βασίλη Μπουζιώτη
Αυτή κι αν είναι σημαντική είδηση! Θυμάσαι που σου είχα αποκαλύψει ότι η έμπειρη Πέμη Ζούνη «πολιορκεί» ένα σπουδαίο,βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη να την καθοδηγήσει στο νέο θεατρικό της «στοίχημα», χωρίς να σου αποκαλύψω όνομα;
Ε, τώρα ήρθε η ώρα να το κάνω,αφού ο «πολύς» Ανγκ Λι που είναι απ’τους αξιολογότερους σκηνοθέτες διεθνώς και έχει κατακτήσει με το σπαθί του Όσκαρ, Χρυσούς Λέοντες κλπ, ήρθε στην Ελλάδα και έκλεισαν με την καταξιωμένη ηθοποιό για να την σκηνοθετήσει στον γερό μονόλογο του Άκη Δήμου «Και Ιουλιέτα», το οποίο σκοπεύουν να παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη το Δεκέμβριο.
Ο Λι που έχει υπογράψει κάποιες ταινίες- διαμάντια όπως το «Γαμήλιο πάρτι»,το «Μυστικό του Brokeback Mountain»,το “Τίγρης και Δράκος”, το «Η ζωή του Πι» κλπ. Η ταινία του “Το μυστικό του Brokeback Mountain κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και ονομάστηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς από τους κριτικούς του Λος Άντζελες, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και τηςΒοστόνης, ενώ ο ίδιος βραβεύτηκε με Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Το 2007, άλλη μια ταινία του Λι κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, η ταινία «Προσοχή, Πόθος» κάνοντας τον Λι τον δεύτερο σκηνοθέτη που έχει κερδίσει το εν λόγω βραβείο δύο φορές.
Το 2012 γύρισε την ταινία “Η Ζωή του Πι” (The Life of Pi) και έλαβε και δεύτερο Όσκαρ σκηνοθεσίας. Η Ζούνη έκλεισε τον Λι και μάλιστα τον έφερε στη χώρα μας για να συζητήσουν εκτενέστερα την συνεργασία που θέλει να κάνουν, πηγαίνοντάς τον και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Πάμε και στο «…και Ιουλιέτα»του Άκ Δήμου που αν όλα πάνε καλά θα έρθουν κοντά εκείνη και εκείνος!Η Ιουλιέτα γύρω απ’ τον κόσμο: αποσυναρμολογείται σταδιακά, αυτοδιαλύεται. Κατεδαφίζει η ίδια τα υλικά της συμβολοποίησής της. Αδειάζει απ’ όλα τα ίχνη της σαιξπηρικής φιγούρας. Καθαρίζεται. Να τι σημειώνει ο ίδιος ο Δήμου για τον δοκιμασμένο μονολόγό του.
«Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο: υπάρχει ανάμεσα στις γραμμές ένα θρόισμα θανάτου, ο αδιάκοπος παφλασμός ενός αναπόφευκτου, επερχόμενου κι επιθυμητού κινδύνου, ένας βόμβος καταστροφής –όλα αυτά εντείνονται, «υψώνονται» στις παύσεις ανάμεσα στα λόγια της Ιουλιέτας· ύστερα «πέφτουν», ξαναγίνονται αχνά, αδύναμα.Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η μουσική επένδυση του έργου, ο ιστός που συγκρατεί ενωμένα τη μουσική με τον λόγο.Η Ιουλιέτα ξέρει. Και ξέρει πολλά. Έχει τη σοφία του ανθρώπου που υπήρξε απόλυτα ερωτευμένος, δηλαδή εκτός εαυτού. Έχοντας αξιωθεί το Απόλυτο (και, κυρίως, έχοντάς το απολέσει), δεν μπορεί παρά να είναι απαθής στα εξωτερικά ερεθίσματα, απόρθητη στην πολιορκία της από το Καθημερινό και το Τετριμμένο, το Φθαρτό και το Ασήμαντο της πέραν του έρωτα ύπαρξης. Όταν μιλάει δεν αισθάνεται. Προσπαθεί να επαναλάβει τα παλιότερα αισθήματά της, να εκβιάσει τη μνήμη της για να γίνει παρόν, ενώ ξέρει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Σαν να ξεκλειδώνει ένα σεντούκι: από κει ανασύρει (από τα βάθη των αισθήσεων) μια λησμονημένη τρυφερότητα, σκονισμένα αγγίγματα, χνούδια φιλιών –τα ράκη του έρωτά της. Φαντάσου μια Ιουλιέτα δρομέα σ’ έναν δρόμο αντοχής. Στην τελική της ευθεία. Αυτός ο μονόλογος είναι το τελευταίο της λαχάνιασμα, πριν κόψει οριστικά το νήμα που την εμποδίζει να ζήσει όπως νιώθει: σα νεκρή. Ο λόγος της Ιουλιέτας: ένας λόγος για τον έρωτα αλλά χωρίς φλόγα. Ένας λόγος καμένος για έναν έρωτα στάχτη. Επανέρχομαι στις αναπολήσεις της.Ένας διαφορετικός φωτισμός: η Ιουλιέτα δε�� νοσταλγεί. Από μια άποψη η διαδρομή της προς τα πίσω θα μπορούσε να είναι αδιάφορη, σα να μην υπάρχει γι’ αυτήν κανένα ενδιαφέρον στο τοπίο. Θα μπορούσε να γίνει χωρίς οίστρο, χωρίς συναίσθημα, ίσως με κάποιο θυμό: σα να αφηγείται μια ιστορία που άκουσε και τη συγκίνησε, δεν την αφορά όμως, ενώ κατά βάθος θα ήθελε να είναι η δικιά της (από κει και ο θυμός), χωρίς ποτέ να δεσμεύεται ή να επηρεάζεται από το βάρος αυτού που αφηγείται. Ή σα να ψάχνει, την ώρα της αφήγησης, αντιστοιχίες με τη δικιά της προσωπική ζωή.Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, η Ιουλιέτα ταυτίζεται με την ηθοποιό, την ενσαρκώνει.Ωστόσο, θα μπορούσε να συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο: η Ιουλιέτα είναι, άρα αναπολώντας επαναβιώνει όσα έζησε, ψηλαφεί τις ουλές της. Ο κόσμος γύρω από την Ιουλιέτα: εξαρθρωμένος, λειψός, αποσπασματικός, άχρηστος.Η Ιουλιέτα γύρω απ’ τον κόσμο: αποσυναρμολογείται σταδιακά, αυτοδιαλύεται. Κατεδαφίζει η ίδια τα υλικά της συμβολοποίησής της. Αδειάζει απ’ όλα τα ίχνη της σαιξπηρικής φιγούρας. Καθαρίζεται»
