Με αφορμή τη μεγάλη περιοδεία με την παράσταση «Έλα μεσ’ την αγκαλιά μου», ο Τάκης Ζαχαράτος μιλά στη Realnews για τη σχέση του με το κοινό, αλλά και για τους ανθρώπους που έχουν χαραχτεί βαθιά στην ψυχή του.
Στην ΚΟΡΥΝΑ ΜΑΝΤΑΓΑΡΗ
Λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία της πολυαναμενόμενης παράστασής του, με τίτλο «Έλα μεσ’ την αγκαλιά μου», ο Τάκης Ζαχαράτος κάνει μια εκ βαθέων εξομολόγηση στη Realnews.
Περιγράφει τη διαδραστική σχέση αγάπης με το κοινό του, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του που βρίσκεται ακόμη στη σκηνή, ανατρέχει στη μακρά πορεία του, διηγείται άγνωστα περιστατικά και θυμάται όλους εκείνους τους ανθρώπους που με κάποιον τρόπο τού έδειξαν τον δρόμο.
Μετά από αρκετά χρόνια κάνεις περιοδεία ανά την Ελλάδα…
Ό,τι είμαι το οφείλω στον κόσμο. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκα, ήμουν επιλογή του. Ο κόσμος μού έδωσε και τη θέση μου και τη διάρκειά μου, οπότε έχουμε μια σχέση οικογενειακή. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι συγγενείς μου, δεν υπάρχει σχέση επαγγελματική, ποτέ δεν μπορούσα να έχω τέτοιου είδους σχέσεις, ακόμα και όταν είχα το κομμωτήριό μου δεν πήγαινα ποτέ στο ταμείο. Αισθανόμουν ότι όλο αυτό είναι μια προσφορά από την ψυχή μου στους ανθρώπους και από αυτούς σε εμένα. Έχω να κάνω περιοδεία από το 2013 και ήθελα κάθε χρόνο να γίνει, αλλά κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα. Νομίζω ότι ο Θεός ξέρει πότε είναι η σωστή ώρα. Ειδικά φέτος -μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει- και χρέος μου είναι και χαρά μου τεράστια. Νιώθω υπέροχα που θα κάνω αυτή τη βόλτα σε όλη την Ελλάδα, για να δώσω χαρά στον κόσμο και να πάρω χαρά, εμπιστοσύνη και αγάπη από τον κόσμο, γιατί η σχέση μας είναι δομημένη όλα αυτά τα χρόνια σε μια βάση εμπιστοσύνης χαράς και βαθιάς επικοινωνίας.
Γιατί επέλεξες για τίτλο της παράστασης το «Έλα μεσ’ την αγκαλιά μου»;
Είμαι πολύ της αγκαλιάς και όλοι στην οικογένεια είμαστε. Μου είχε λείψει τόσο πολύ αυτόν τον καιρό και για εμένα αυτός είναι ένας τίτλος επανασύνδεσης: με την αγάπη, με τον εαυτό
μας, με τους άλλους. Γιατί πέρα από την COVID-19 -που έγινε ένας ντουλαπο-εγκλεισμός, όπως λέω και στην παράσταση, δηλαδή εντοιχιστήκαμε κανονικά- ό,τι σύνδεση μπορούσε να γίνει ήταν μέσω των social media, τα οποία είναι με χιλιάδες φίλτρα και κωδικούς. Εχουν λείψει η απευθείας σύνδεση, το βλέμμα στα μάτια, η αγκαλιά, αυτό που αισθάνεσαι όταν ο άλλος είναι απέναντί σου και όχι μέσα από μια οθόνη.
Ξέρω ότι δέχεσαι πολλά μηνύματα από τον κόσμο.
Βέβαια, και θέλω να πω ότι έχουμε ανακοινώσει κάποιες ημερομηνίες και ψάχνουμε κι άλλες. Ψάχνω θέατρα με κατάλληλη σκηνή για να μπορεί ο κόσμος να το ευχαριστηθεί. Θεωρώ ότι αυτό το καλοκαίρι είναι χρέος όλων των καλλιτεχνών να είμαστε δίπλα στον κόσμο που έχει βρεθεί δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια. Ξ
Ξεκινάς από το Βεάκειο στις 20 Ιουνίου και ακολουθούν η Θεσσαλονίκη, η Ρόδος, το Ηράκλειο, η Λάρισα και τα Ιωάννινα. Τι περιλαμβάνει το σόου;
Πραγματικά δεν ξέρω αν θα χωρέσουν όλα, γιατί έχουμε τη σάτιρα της COVID-19 και της μετα-COVID εποχής, με όλες τις προσωπικότητες που πέρασαν στη ζωή μας. Περνούν από τη σκηνή η Ματίνα Παγώνη, που είναι η βασίλισσα αυτής της ιστορίας, η Λίνα Μενδώνη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Τζο Μπάιντεν, ο Ταγίπ Ερντογάν, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου, η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Ελένη Φουρέιρα, η Αντζελα Δημητρίου…
Πρόκειται για ένα σόου που μπλέκει το παρελθόν με το παρόν με έναν γλυκό τρόπο. Σε αυτή την παράσταση υπάρχει η σάτιρα για όλα αυτά που μας έχουν συμβεί – γιατί δεν τη
γλίτωσε κανείς από την κλεισούρα, αλλά το άλλο κομμάτι είναι ένα γλέντι με τον κόσμο, καθαρά διαδραστικό. Μου λέει μια φίλη μου «ερχόμαστε σε εσένα και είναι σαν να έχουμε πάει σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας».
Στο πρόγραμμα θα εμφανιστούν ο Πλούταρχος, ο Βασίλης Καρράς, η Άννα Βίσση, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, ο Νίκος Βέρτης. Έχουμε ένα πολύ διασκεδαστικό πρόγραμμα, με τραγούδια και σάτιρα, που το έχουμε πάρα πολλή ανάγκη. Θέλω πραγματικά αυτή η παράσταση να έχει αυτή την αίσθηση της επανασύνδεσης σαν ένα κάλεσμα στη βεράντα του σπιτιού μου. Εγώ έτσι αισθάνομαι.
Τι είναι αυτό που σε γειώνει στη ζωή;
Νομίζω το παιδάκι μέσα μου, αυτός ο μπόμπιρας που τα βλέπει όλα σαν ταινία και τα σατιρίζει. Με έχει σώσει το ότι δεν έχω χάσει την περιέργειά μου για τη ζωή. Ήταν μια ευχή της
Αγνής Μπάλτσα, της αγαπημένης μου φίλης, όταν εμφανιζόμουν στη «Μέδουσα» και την ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό, να μη χάσω το παιδί μέσα μου. Αυτό που μου ευχήθηκε τότε σαν να έπιασε… Αν δεν παραμελούμε το παιδάκι μέσα μας, που θέλει να παίξει και να τα κάνει σαλάτα και να τα ξαναφτιάξει από την αρχή, τότε έχουμε περισσότερες ελπίδες να τα πάμε καλύτερα. Όταν μπαίνει σε αυτή τη σοβαροφάνεια και το «μην κάνουμε λάθος», στεγνώνει ο άνθρωπος και γερνά πρόωρα.
Κρατάς τις ισορροπίες;
Όχι πάντα, γιατί αυτή η ισορροπία είναι πολύ ευαίσθητη. Πρέπει και να χαρεί το παιδάκι, να του πάρεις ένα γλυκό, αλλά πρέπει και να κάνεις δίαιτα για να βγεις στη σκηνή. Είναι θέμα και ωριμότητας και ενδοσκόπησης. Δεν είμαστε ένα πράγμα, ο άνθρωπος έχει πολλές πλευρές. Είναι και γιος και πατέρας και καλλιτέχνης και μάνατζερ του εαυτού του. Εκεί ο εαυτός μας θέλει επιβράβευση. Εγώ κάνω κάτι που έχω μάθει από τον Αντώνη Καλογήρου -παρακολουθώ τα εξαιρετικά σεμινάριά του- και λέγεται το τετράδιο των θαυμάτων. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, γράφω τρία θαύματα που μου συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτά τα θαύματα είναι καθημερινά και πολύ απλά. Μπορεί να είναι ένα ωραίο φαγητό που έκανα ή μια ωραία κουβέντα, μια
ωραία απάντηση που πήρα για κάτι που με ενδιέφερε, κάτι που διάβασα. Αν συγκεντρώνουμε τον εαυτό μας στα μικρά καθημερινά θαύματα και νιώθουμε ευγνωμοσύνη, είναι πολύ ωραίο το κλείσιμο της ημέρας.
Έγραψες το πρώτο σου βιβλίο, μια «Πάστα Σεράνο» μούρλια…
Για εμένα είναι σημαντικό να κοιτάς το φως από το σκοτάδι. Μέσα στην καραντίνα, που ήταν όλα σε παύση, δεν θα μπορούσα να μείνω αδρανής, βρήκα κάτι σημειώσεις που είχα σε ένα τετράδιο και είπα να ξεκινήσω να γράφω για να περνάει η ώρα, ούτε που είχα σκεφτεί ότι αυτό θα εκδοθεί τόσο γρήγορα. Ήταν ένα δώρο Θεού. Συγκινήθηκα απίστευτα όταν μου είπαν ότι το «Πάστα Σεράνο» είναι ανάμεσα στα 10 μπεστ σέλερ της χρονιάς. Το βιβλίο μου είναι αφιερωμένο στον Βαγγέλη Γιακουμάκη και σε όλα τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί, είχα στο μυαλό μου τον Αλεξ και την Ελένη Τοπαλούδη και τώρα το παιδί στον Πύργο.
Θα γίνει τηλεοπτική σειρά;
Εύχομαι να γίνει και σίριαλ γιατί περνάει μηνύματα. Ξεκινά το 1959 στην υπέροχη Φωκίωνος Νέγρη, που τότε ήταν στις δόξες της και το ζαχαροπλαστείο «Select» έβγαλε τη θρυλική πάστα σεράνο, η οποία ήταν αφιερωμένη στη σοπράνο Σεράνο, που την είχε ερωτευτεί το σύμπαν. Γίνεται ένα φλας μπακ στο 1940 και φτάνει ως το 2015. Έχω κάνει κάποια ραντεβού και τώρα συνεχίζω και με άλλες εταιρείες, γιατί θέλω να δω το «παιδί μου» πού θα το φροντίσουν καλύτερα.
Θα υπάρξει δεύτερο βιβλίο;
Έχω ιδέες, αλλά είναι θέμα χρόνου και διάθεσης. Η συγγραφή θέλει και μια αφοσίωση. Ο εγκλεισμός του κορωνοϊού ήταν η τέλεια στιγμή. Δεν ξέρω αν το επόμενο πόνημά μου θα είναι βιβλίο ή
θεατρικό έργο ή σενάριο.
Έχεις εκφράσει την επιθυμία να κάνεις μια παράσταση-αφιέρωμα στον Γιώργο Μαρίνο.
Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ απεριόριστα, γιατί έσκαψε βουνά και άνοιξε λεωφόρους για όλους τους καλλιτέχνες. Τα πράγματα που έκανε ο Γιώργος Μαρίνος ήταν τόσο πρωτοποριακά και τόσο σπουδαία, μιλάμε για έναν εθνικό θησαυρό, έναν άνθρωπο μοναδικό. Θα ήθελα να κάνουμε μια παράσταση να θυμηθούμε τι έχει πει αυτό το ιερό τέρας, σαν μια ταινία πάνω στη σκηνή. Τον έχω στο μυαλό μου όπως είναι ένας μοναχός στο Άγιον Όρος – τόσο προσηλωμένο και τόσο ερωτευμένο με τη δουλειά του.
Είσαι ερωτευμένος με τη δουλειά. Στη ζωή έχεις αγάπη;
Η μεγάλη μου αγωνία είναι το να ευχαριστηθεί ο κόσμος. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Νιώθω σαν να έχω ένα εστιατόριο όπου πρέπει να παρουσιάσω τα κλασικά μου πιάτα, αλλά πάντα με έναν καινούργιο τρόπο, και είμαι στην κουζίνα μου και γράφω συνταγές και σκίζω. Θεωρώ τεράστια τιμή ότι έρχεται ο κόσμος από το σπίτι του, κάθεται σε μια καρέκλα και σου παραδίδεται. Στην προσωπική μου ζωή υπάρχει αγάπη, γιατί έχω αγαπημένους φίλους, αγαπώ αυτό που κάνω. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είμαι σε αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια. Νόμιζα ότι θα έρθω στην Αθήνα, θα κάνω ένα σόου σε ένα μαγαζί και θα επέστρεφα στην Πάτρα στο κομμωτήριό μου. Δεν είχα διανοηθεί ότι θα ζούσα αυτό το παραμύθι, το οποίο είναι αληθινό. Καθημερινά δοξάζω τον Θεό που μπορώ και ανταποκρίνομαι σε αυτό.
Έχεις συνεργαστεί με την Ειρήνη Παπά στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Πάνω, κάτω και πλαγίως»
Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν φίλος μου και συγκινούμαι πάντα όταν τον σκέφτομαι. Ήταν ο Μιχάλης μου. Μετά την ταινία, μέχρι που έφυγε, βρισκόμασταν στο σπίτι του, πίναμε το καφεδάκι μας, γελούσαμε, μιλούσαμε, άκουγα ιστορίες συγκλονιστικές για τις ντίβες που λάτρευα, για τη Μαρία Κάλλας, τη Μέριλιν Μονρόε, την Γκλόρια Σουάνσον, τον Μάρλο Μπράντο. Είχα την τιμή να έχω δασκάλους τον Μιχάλη Κακογιάννη και τον Ανδρέα Βουτσινά, τι άλλο να θέλω από τη ζωή μου; Και να μου κάνουν masterclass στο σπίτι. Όταν είδα την Ειρήνη Παπά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά της. Δεν μπορώ να περιγράψω το κοντινό της. Άλλος ένας εθνικός θησαυρός! Θυμάμαι ότι μας είχε κάνει μια μακαρονάδα στο σπίτι της και περπατούσε ξυπόλυτη και ήταν πανέμορφη και γελούσαμε. Της έκανα μιμήσεις και μου έκανε κι εκείνη και θυμάμαι ότι μου φώναζε ότι πρέπει να φύγω στο εξωτερικό. Θα το λέω πάντα, όπως οι γονείς μου μού έδωσαν αρχές και αξίες, έτσι και η Ειρήνη Παπά.
Στην ταινία του Κακογιάννη είναι μια σκηνή στην οποία κάνω μια τραβεστί, είμαι με το ένα πόδι λυγισμένο πάνω στα τακούνια και κρατάω ισορροπία και το άλλο είναι στον αέρα να το κρατά η Παππά. Κι εκείνη μου λέει «σου το κρατάω εγώ, για να βρει το πλάνο ο Κακογιάννης». Αυτή η σκηνή, το να είναι η Ειρήνη Παπά με έναν κομμωτή από την Πάτρα που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, αυτός ο επαγγελματισμός, το ήθος, η ταπεινότητά της δεν ξέρεις τι εγγραφή έκαναν μέσα μου. Τότε κατάλαβα ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ έπαρση και δεν βροντοφωνάζουν τι έχουν κάνει. Είναι τεράστια τιμή που συνεργάστηκα μαζί της, την αγαπώ και της στέλνω τη θετική σκέψη μου. Όταν κάποιος είναι αυτόφωτος, δεν τραβάει ζόρια.
Πρόσφατα μια τραβεστί βρέθηκε στα αζήτητα στη Θεσσαλονίκη, γιατί η οικογένειά της δεν παραλάμβανε τη σορό. Πως είδες αυτή την είδηση;
Είναι απαράδεκτο. Αν αγαπάς το παιδί σου, πρέπει να το αγαπάς όπως ακριβώς είναι. Δυστυχώς, λείπει η παιδεία, χρειάζεται να κάνουμε βήματα ως κοινωνία. Αν δεν αποδέχεσαι το παιδί σου, δεν αποδέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί πρέπει να με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν να σκέφτομαι «είναι καλός άνθρωπος, ταιριάζω, έχει αξίες;». Δεν θα έκανα παρέα με κάποιον που είναι αγενής, ψεύτης, δεν σέβεται. Το πώς ο άλλος θέλει να ζήσει τη ζωή του αφορά τον ίδιο.
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realife
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια της συνέντευξης στη Realife
