Στον ξαφνικό χαμό του φίλου και συνεργάτη του Πάνου Νάτση αναφέρθηκε ο Γιώργος Καπουτζίδης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Hello.
Σημειώνεται ότι την ερχόμενη Παρασκευή 29 Ιουλίου συμπληρώνονται έξι μήνες από το τροχαίο στο Μεταξουργείο που κόστισε τη ζωή του Πάνου Νάτση. Ήταν 29 Ιανουαρίου και ώρα 6:45, όταν η μηχανή στην οποία επέβαινε, συγκρούστηκε με φορτηγό που μάζευε τα μπάζα από τους δρόμους της περιοχής, στη συμβολή των οδών Δεληγιώργη και Κεραμεικού.
Ο γνωστός σεναριογράφος, μιλώντας για τη σειρά «Σέρρες», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Πάνος Νάτσης και βγήκε στον αέρα λίγο μετά το δυστύχημα, ανέφερε ότι υπήρχε ένας λόγος παραπάνω για να προβληθεί η σειρά.
Η σειρά ξεκινώντας -και μάλιστα με διθυραμβικές κριτικές- ήρθε αντιμέτωπη με την απώλεια του Πάνου Νάτση. Σκέφτηκες ότι αυτό το τραγικό γεγονός δεν προοιωνιζόταν μια καλή πορεία της κι ίσως οι «Σέρρες» δεν έπρεπε να βγουν τη συγκεκριμένη στιγμή;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Αντίθετα, υπήρχε ένας λόγος παραπάνω για να βγει στον αέρα η σειρά. Είναι η τελευταία εικόνα που έχουμε από τον Πάνο και δεν θα την κρύβαμε σε ένα συρτάρι. Κάθε φορά που πήγαινα για να δω ένα επεισόδιο μονταρισμένο, ένιωθα μεγάλη ανυπομονησία γιατί θα έβλεπα και κάτι καινούριο από τον Πάνο. Θυμάμαι τη στενοχώρια μου όταν επρόκειτο να δω το δέκατο επεισόδιο, στο οποίο δεν υπήρχε πια συνέχεια του Πάνου. Κόσμος που ίσως να μην είχε παρακολουθήσει τις δουλειές του διαπίστωσε πόσο εξαιρετικός ήταν σε μία πολύ ωραία δουλειά. Αυτό που μας άφησε πίσω είναι μια υπέροχη ερμηνεία. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος ο Πάνος κι όλοι χαρήκαμε που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε.
Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε κρατήσει μέσα μας κάτι από τη φιλοσοφία του και τον τρόπο σκέψης του. Πάντα μας έλεγε να μην στενοχωριόμαστε. Το έλεγε σε εμάς αλλά ο ίδιος πολλές φορές στενοχωριόταν. Νιώθω ακόμη πόνο για την απώλειά του, δεν τελειώνει αυτό. Εξακολουθείς να το ζεις, να το βιώνεις. Είμαστε φίλοι με όλα τα παιδιά της παράστασης (Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του), με τα οποία συνεργαζόμασταν τρία χρόνια. Όταν μαζευόμαστε, τον μνημονεύουμε τον Πάνο, λέμε ιστορίες και νιώθουμε σαν μην ήρθε απλώς στη συνάντησή μας.
