Ο Θεός της σφαγής
Τι συμβαίνει όταν δυο ζευγάρια σοβαρών και καλλιεργημένων γονέων συναντιούνται για να λύσουν μια παρεξήγηση ανάμεσα στα παιδιά τους;
Ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην ενηλικίωση και την παιδικότητα;
Οι απαντήσεις δίνονται από τις 20 Δεκεμβρίου 2013 στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, όπου η φημισμένη κωμωδία Ο Θεός της σφαγής της Γιασμίνα Ρεζά ανεβαίνει απο τη Square Theatre Company, σε μετάφραση Γιώργου Βούρου και σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου.
Το έργο της γαλλίδας Γιασμίνα Ρεζά που έχει χαρακτηριστεί σαν θεατρικό φαινόμενο, ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα μετά την παράσταση του Σταμάτη Φασουλή το 2010. Βραβευμένο με βραβεία Ολιβιέ και Τόνυ, παίζεται ανελλειπώς από το 2006 σε περισσότερες από 35 χώρες του κόσμου. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί στο Θεό της Σφαγής σε παραστάσεις στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη είναι η Ιζαμπέλ Υπέρ, ο Τζέημς Γκαντολφίνι, ο Τζεφ Ντάνιελς, η Λούσυ Λιου, ο Κεν Στοτ, ο Ρέιφ Φάινς, η Μάρσια Γκέι Χάρντεν κ.α.
Το 2012 γυρίστηκε σε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τίτλο Carnage, στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Τζόντι Φόστερ, ο Κριστόφ Βαλτζ, η Κέιτ Γουίνσλετ και ο Τζων Σι Ράιλυ.
Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου και η Square Theatre Company επιμένοντας στην κωμική/σατιρική γραμμή του πρωτότυπου κειμένου, προσεγγίζουν το έργο με μια κεφάτη αντιμετώπιση των ηρώων και της δράσης του έργου και μια γνήσια διάθεση για παιχνίδι.
Ο σκηνοθέτης, Δημήτρης Γιαμλόγλου, μίλησε στο enikos.gr για την παράσταση:
Ο Θεός της σφαγής γράφτηκε το 2006 και επτά χρόνια μετά, συνεχίζει να παίζεται με τεράστια επιτυχία σε όλο τον κόσμο – από το Χονγκ Κονγκ μέχρι τη Νέα Υόρκη και από το Ντουμπάι ως το Ζάγκρεμπ. Αυτό, από μόνο του, αρκεί για να υποδείξει ότι υπάρχει κάτι σ’αυτό το ευφυές κείμενο που κάνει ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης να αναγνωρίζουν κάτι από τους εαυτούς τους στους ήρωες του έργου.
Με δυο λόγια:
Δύο ζευγάρια γονέων, τέσσερα πρόσωπα, εμφανή στερεότυπα του σύγχρονου αστικού πολιτισμού συναντιούνται σε ένα σαλόνι. Αφορμή: ο άγριος καυγάς των παιδιών τους. Οι τέσσερις τους συναντιούνται για να λύσουν πολιτισμένα την παρεξήγηση – και όλα καταλήγουν σε έναν ατέλειωτο, ξέφρενο και απίστευτα κωμικό καυγά επί σκηνής. Τα καθημερινά τους προσωπεία καταρρέουν κι αναδύεται κάτι άλλο, ίσως ξεχασμένο από καιρό. Ο θεός της σφαγής είναι ο θεός των παιδιών. Εκεί που η παιδικότητα συναντάει την αγριότητα (και την αβασάνιστη μετάνοια) βρίσκεται και η καρδιά του έργου.
Κωμωδία:
Το έργο είναι κωμωδία. Καθαρή, καλογραμμένη, παλιομοδίτικη και πάρα πολύ αστεία κωμωδία. Κάθε προσπάθεια για σοβαροφάνεια υποδαυλίζει την αξία του. Όχι γιατί τα πράγματα που διακυβεύονται δεν είναι σοβαρά – αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είναι πάρα πολύ σοβαρά. Μόνο που ο θεατής πρέπει να τα σκεφτεί μόνος του (αν θέλει) όταν τα γέλια κοπάσουν. Προσωπικά δεν θα ήθελα να μου υπενθυμίζει διαρκώς μια παράσταση πόσο μοιάζω με τους ήρωες ενός έργου, θα ήθελα να το ανακαλύψω μόνος μου.
Οι πρόβες και η παράσταση:
Είναι η πρώτη μου συνεργασία με την Square Theatre Company και η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με κωμωδία, τέτοιου τύπου. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή ήμουν τρομοκρατημένος. Έπρεπε να «κουρδιστούμε» όλοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές σε μια κατεύθυνση η οποία δεν θα πρόδιδε τα νοήματα του έργου από τη μία αλλά θα μας απελευθέρωνε από την άλλη, επιτρέποντας στους εαυτούς μας να διασκεδάσουμε στ’αλήθεια με όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Έπρεπε διαρκώς να ορίζουμε το όριο ανάμεσα στο κωμικό και το σαχλό, ανάμεσα στο ουσιώδες και το α-νόητο. Εν τέλει και οι τέσσερις ηθοποιοί κατέκτησαν έναν πολύ σαφή υποκριτικό άξονα, μια καθαρή γραμμή στην πορεία του έργου έτσι όπως αυτό εξελίσσεται real time επί σκηνής. Και το ευτύχημα είναι ότι όσο προχωρούν οι παραστάσεις γίνονται καλύτερες, περιμένω να δω την επόμενη με τον ενθουσιασμό της πρεμιέρας.
Η ανταπόκριση του κοινού:
Η ανταπόκριση των θεατών είναι ενθουσιώδης. Και το καλό με την κωμωδία είναι ότι μπορείς άμεσα να καταλάβεις το πώς περνάει η παράσταση στο κοινό. Τα πράγματα είναι απλά. Όταν βλέπεις τους θεατές να γελάνε – κι ακόμη πιο πολύ, όταν βλέπεις αυτή τη λάμψη στα μάτια τους, όταν μοιάζουν τόσο χαρούμενοι και γεμάτοι από αυτό μου μόλις έχουν δει, είσαι σίγουρος ότι δεν θα σου πουν ψέματα. Πριν ξεκινήσουν οι παραστάσεις, ανησυχούσα για το κατά πόσο θα καταφέρναμε να αναδείξουμε τις ιδέες του έργου και για το αν θα χάνονταν μέσα στην κωμικότητα της αφήγησης. Ευτυχώς, απ’όσο καταλαβαίνω, όλα τα στοιχεία του κειμένου είναι απολύτως ξεκάθαρα.
Η ιδέα της παιδικότητας:
Κάθε σκηνοθέτης είναι φυσικό να θέλει να μπολιάσει με τις δικές του ιδέες ένα έργο. Στην περίπτωση του Θεού της σφαγής, όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα: Τέσσερις άνθρωποι, δυο ζευγάρια γονέων συναντιούνται πρωί πρωί να συζητήσουν. Δεν πάνε στις δουλειές τους, παραμένουν σ’αυτή τη συνάντηση – σαν κάτι εν τέλει να τους κρατάει και να μην τους αφήνει να φύγουν, να πάνε στις κανονικές τους ζωές. Σαν να κάνουν κοπάνα από τη ρουτίνα τους – γιατί το μεσημέρι θα πρέπει να ξαναγίνουν γονείς. Ό,τι προλάβουν στη μιάμιση ώρα του έργου: θα βρίσουν, θα ξεδώσουν, θα πιούνε ό,τι βρουν μπροστά τους, θα συμμαχήσουν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και θα ξανακαυγαδίσουν, θα κλάψουν, θα γελάσουν – ίσως και να ξαναερωτευτούν.. Ίσως τελικά ο θεός της σφαγής να μην έχει μόνο ένα πρόσωπο.
Square Theatre Company:
Οι ηθοποιοί της παράστασης Αργύρης Θανάσουλας, Δάφνη Μανούσου, Ιωάννα Σταυροπούλου και Γιάννης Λασπιάς αποτελούν την Square Theatre Company η οποία ανέλαβε εξ’ολοκλήρου την παραγωγή της παράστασης. Πρόκειται για τέσσερις εξαιρετικούς ηθοποιούς που, αν και προέρχονται από διαφορετικές σχολές υποκριτικής, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα πολύ δυναμικό ερμηνευτικό σύνολο. Οι τέσσερίς τους συνεργάστηκαν στις παραστάσεις: Βερολίνο 1989, Ιστορίες μιας πόλης του Δημήτρη Γκενεράλη, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη, στο ΑΠΛΟ θέατρο, στο 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Βούλγαρη, στο BIOS και στο LUV του Τόμας Σαίνσμπουρι σε σκηνοθεσία του Αντώνη Σπίνουλα στο ΝΙΧΟΝ. Φέτος, εκτός από τη συμμετοχή του στο Θεό της σφαγής ο Γιάννης Λασπιάς έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο Camille Claudel: MUDNESS το οποίο παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί η Δάφνη Μανούσου.
Ταυτότητα της παράστασης:
Τίτλος: Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ
Συγγραφέας: Γιασμίνα Ρεζά
Μετάφραση: Γιώργος Βούρος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιαμλόγλου
Σκηνικά: Αιμιλία Κακουριώτη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Άρτεμις Ορφανίδου – Φωτεινή Τσακίρη
Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογράφηση: Στράτος Προύσαλης
Διανομή
Μισέλ Ουλιέ: Αργύρης Θανάσουλας
Βερονίκ Ουλιέ: Δάφνη Μανούσου
Αλαίν Ρέιγ: Γιάννης Λασπιάς
Ανέτ Ρέιγ: Ιωάννα Σταυροπούλου
