O Λάκης και ο κ.”Ιδιότροπος”

 Το “Αλ Τσαντίρι Μπουκ” φιλοδοξεί να είναι μια ματιά στην αιχμή των γεγονότων και κριτικής προσώπων και καταστάσεων που χαράχθηκαν βίαια στην ψυχή των Ελλήνων πολιτών.Τον πρόλογο του βιβλίου και αποσπάσματα από το πρώτο κεφάλαιο, παραθέτει η εφημερίδα “Το Βήμα”, σε προδημοσίευση :”Πρέπει να ήμουν μεταξύ πρώτης και δευτέρας Γυμνασίου, όταν ο αδελφός της μητέρας μου, που ζούσε στην Αμερική, μας έγραψε στη Λάρισα, ρωτώντας τι δώρα θέλαμε να μας στείλει. Εγώ, ζήτησα ένα κασετόφωνο. Και ο θείος Νάσος μου το έστειλε. Το θυμάμαι σαν τώρα : μαύρο, μεγάλο – μεγαλο το θυμάμαι – με τις κασέτες του, που ήταν τότε πολύ της μόδας. […] Κάθε φορά που άκουγα μια συζήτηση του πατέρα μου και της μάνας μου, έτρεχα στο κασετόφωνο και επανελάμβανα μπροστά στο μικρόφωνο όλο το διάλογο, παριστάνοντας τις φωνές του καθενός, αλλά και τα συναισθήματα, τις παύσεις, τα πάντα. Κατέγραφα κυρίως τις συζητήσεις που με στενοχωρούσαν.[…] Ο,τι στενόχωρο συμβαίνει, έλεγα στον εαυτό μου, θα το μεταμορφώνω σε κάτι άλλο και θα θυμάμαι αυτό, όχι εκείνο που μου επιφύλαξε η ζωή. Με τη βοήθεια του κασετόφωνου μετέφραζα τα μικρά καθημερινά δράματα σε τραγωδία”Ο αγαπημένος Λάκης, αποκαλύπτει πως το πρώτο του σατιρικό έργο, είχε τίτλο “Ο κύριος Ιδιότροπος” και ήρωάς του ήταν ο πατέρας του, που δεν ήθελε να βγει στο θέατρο και που όταν άρχισε να παίζει, πήγαινε και τον έβλεπε κρυφά. “Πέρασαν χρόνια, είχα γίνει πια γνωστός, όταν ήρθε να με δει δίχως πια να κρύβεται στο “Βέμπο”. Στάθηκε όρθιος, στο βάθος και τότε πρώτη φορά τον πρόσεξα. Του είπα αργότερα : “Μα γιατί δεν με ειδοποίησες να σου κρατήσω μια θέση μπροστά ;”, “Εγώ”, μου απάντησε “είμαι ο πατέρας σου. Οι άλλοι για να σε δουν κάνουν τόσο δρόμο. Δεν θέλω να πάρω τη θέση τους”. Από τότε συνήθισα ότι ο μόνος που μπορεί να με βλέπει όρθιος, είναι εκείνος. Και ενώ έχουν περάσει χρόνια απο τον θάνατό του, δεν μπορώ να δω όρθιο θεατή στο βάθος. Ταράζομαι, χάνω τα λόγια μου. Και το εξηγώ πάντα στους νέους ταξιθέτες : δεν θέλω να μένει κανείς όρθιος στο βάθος της αίθουσας…”