Η Άντζελα Δημητρίου στη συνέντευξή της στο “Ενώπιος Ενωπίω” αναφέρθηκε στις σχέσεις της ζωής της. «Είμαι 6 χρόνια μόνη μου».
«Είμαι μόνη μου 6 ολόκληρα χρόνια γιατί κουράστηκα, αγανάκτησα, περίμενα αλλιώς να έρθει η ζωή μου και αλλιώς ήρθε. Είχα έρωτες, αγάπη, ζήλια, μίσος. Είχα πάρα πολλά αλλά περίμενα ότι κάποια στιγμή θα ηρεμήσουν τα πράγματα και θα είχα έναν άνθρωπο να περάσω κάποιες ώρες μετά τη δουλειά.
Ο απόηχος που σου αφήνουν είναι ένα χειροκρότημα αλλά όταν μένεις μόνη σου στο σπίτι ποιος με ακούει; Είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή να έχω έναν σύντροφο. Όσο πιο μεγάλο είναι το όνομά σου, τόσο πιο πολύ είναι το βάρος.
Ή θα βρεις έναν άνδρα που είναι δυνατός και να μη ζηλεύει και να σε προστατεύει. Όχι ζήλια, όχι υποκρισία, όχι ψέματα», τόνισε αρχικά η σπουδαία ερμηνεύτρια.
Συνέχισε, λέγοντας: «Ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ! Όταν πήγαινα να βγάλω προς τα έξω και να πω ότι “αυτός είναι ο άνδρας μου και ο σύντροφός μου” και ξεχνούσαν τον ρόλο τους ότι είναι άνδρες και νόμιζαν ότι είναι η Άντζελα Δημητρίου.
Στο σπίτι μου θέλω να είμαι η Αγγελική που μαγειρεύει και όταν πάω στη δουλειά είμαι άλλη. Αυτός είναι ο ρόλος μου! Ο ρόλος της καλής μάνας, της καλής συντρόφου και ο ρόλος της δουλειάς μου. Η δουλειά μου είναι αλλιώς, δεν μπορώ να είμαι το ίδιο».
«Ο άνδρας της ζωής μου είναι ο…»
«Το έχω ξαναπεί και θα το λέω μέχρι να πεθάνω. Ο άνδρας της ζωής μου ήταν αυτός που με γαλούχησε μικρή, ο Θωμάς Παπαδόπουλος. Ήταν αυτός που με έφτιαξε, με έκανε γυναίκα, με έμαθε να παίρνω το πιρούνι και το μαχαίρι, να παίρνω το νερό, με έμαθε να ντύνομαι, το πώς να μιλάω. Είμαι πολύ υπερήφανη για ό,τι έχω κάνει! Θα ήθελα πολύ να σπουδάσω. Όπως στα 60 μου χρόνια ξεκίνησα να κάνω φωνητική που δεν είχα κάνει ποτέ. Μετά από μια επέμβαση στις φωνητικές χορδές! Έκανα από την αρχή μαθήματα φωνητικής, από το άλφα μέχρι να φτάσω στο ωμέγα».
«Ήμασταν στο… παρά πέντε να παντρευτούμε με τον Λευτέρη»
«Ήμασταν στο… παρά πέντε να παντρευτούμε με τον Λευτέρη», είπε αρχικά η Άντζελα Δημητρίου για τη σχέση της με τον Λευτέρη Πανταζή.
Και συνέχισε λέγοντας ότι: «Εντάξει, να ‘ναι καλά. Καλά περάσαμε. Τον βοήθησα πάρα πολύ τον Λευτέρη. Και με βοήθησε κι εκείνος. Την τελευταία στιγμή, όταν έφυγε η μάνα του ήμουν εγώ που τον κράταγα αγκαλιά και πήγαμε στην τελευταία κατοικία της μητέρας του και τον στήριξα πάρα πολύ. Όταν έπαθε αυτό με την φωνή του κι είχε πρόβλημα τον έπαιρνα καθημερινά τηλέφωνο».
«Με τον Στηβ είχαμε οιδιπόδειο σύμπλεγμα»
«Χωρίζαμε, σμίγαμε… Χωρίζαμε, σμίγαμε. Μπήκε φυλακή, τον περίμενα… Βγήκε από την φυλακή, τον στήριξα. Πολλά. Με τον Στηβ είχαμε οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Πέρασα πολύ καλά. Τον βοήθησα όμως και αρκετά και πάντα μου έλεγε “έλα εδώ. Πες μου την γνώμη σου”.
