Συνέντευξη – κατάθεση ψυχής παραχώρησε ο Ανδρέας Λάμπρου στην εφημερίδα Espresso.
Ο γνωστός συνθέτης και στιχουργός μίλησε για τις περιπέτειες που αντιμετώπισε στην υγεία του αλλά και για το γεγονός ότι ανακάλυψε στα 30 του ότι είναι υιοθετημένος.
Στην αρχή της καριέρας σου αντιμετώπισες δυσκολίες; Σε επηρέασαν και πώς τις ξεπέρασες;
Στη δισκογραφία άρχισα το 2003, όμως η προσπάθεια και το τρέξιμο είχαν αρχίσει από το 1993! Θυμάμαι μια φορά είχα πάει ένα ντέμο μου σε έναν παραγωγό σε δισκογραφική εταιρεία και ενώ μου είπε πως θα ακούσει με προσοχή τα τραγούδια και πως χάρηκε πολύ που του πήγα υλικό, γυρίζοντας από ένα άλλο γραφείο της ίδιας εταιρείας για να φύγω, είδα πεταμένο το ντέμο μου στα σκουπίδια!
Το πιο φοβερό ήταν όταν άκουσα τραγούδι μου από πολύ γνωστή τραγουδίστρια, αλλά με την υπογραφή άλλου τραγουδοποιού! Είχε αλλάξει, φυσικά, κάποια πραγματάκια, αλλά η βασική μελωδία της μουσικής και η βασική ιδέα του στίχου δεν είχαν αλλάξει.
Έπαθα καρκίνο, κατάθλιψη και κρίσεις πανικού, αλλά κατάφερα με τη στήριξη της οικογένειάς μου και καλών φίλων να το ξεπεράσω! Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό! Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες και κοιτάζοντας πίσω, δε μπορώ να μη λέω δόξα τω Θεώ και να μην είμαι ευγνώμων, γιατί, ενώ άρχισα τη δισκογραφία σε μια εποχή που η δισκογραφία είχε ήδη τελειώσει, έχω γράψει μέχρι σήμερα πάνω από 650 κυκλοφορημένα τραγούδια, που τα περισσότερα από αυτά τα έχουν τραγουδήσει οι σημαντικότεροι και σπουδαιότεροι τραγουδιστές, αλλά κατάφερα να κάνω και διαχρονικές επιτυχίες, που άντεξαν στον χρόνο και κάποιες από αυτές βγήκαν και εκτός συνόρων!
Θα ήθελα να αλλάξουμε κλίμα και για κάτι που πρώτη φορά ένιωσες την ανάγκη να εξομολογηθείς δημόσια, ότι έμαθες στα 30 σου χρόνια ότι είσαι υιοθετημένος. Πώς το έμαθες και ποια είναι η ιστορία γύρω από αυτό;
Ξεκινάω από το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, το να πάρει αγάπη! Αυτό θα τον διαμορφώσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για όλα όσα θα συμβούν στη ζωή του, είτε τον μεγαλώσουν οι βιολογικοί του γονείς είτε τον μεγαλώσουν οι θετοί. Και εγώ από τους θετούς μου γονείς πήρα όλη την αγάπη του κόσμου και θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο!
Γεννήθηκα για να δοθώ, γιατί οι θετοί μου γονείς δε μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Ο θείος μου και η θεία μου ήταν οι βιολογικοί μου γονείς. Το ότι είμαι υιοθετημένος το ξέρανε όλοι, εκτός από εμένα! The «Truman Show»! Το έμαθα όταν ήμουν 30 χρονών και έως τότε δεν μου το είχε πει κανένας, απλά είχα ψυχανεμιστεί κάποια πράγματα και μου το είπε η γυναίκα μου, η Φλώρα, όταν εγώ τη ρώτησα μια μέρα γι’ αυτό που αισθανόμουν ότι συνέβαινε.
Υπήρχαν πολλά μικρά και μεμονωμένα γεγονότα που συμπλήρωναν το «παζλ», όπως το μεγάλο ενδιαφέρον του θείου μου, που ήταν ο βιολογικός μου γονιός και αδερφός του θετού μου πατέρα, για το να διαβάζω και να είμαι καλός μαθητής. Θυμάμαι μια φορά βρισκόμουν στο σπίτι των βιολογικών μου γονιών και η θεία μου, δηλαδή η βιολογική μου μάνα, με αγκάλιασε λίγο πιο σφιχτά, βρισκόμασταν στη μια άκρη του διαδρόμου και στην άλλη άκρη στεκόταν ο βιολογικός μου πατέρας, ο οποίος της είπε: «Ξανθή, φτάνει τόσο!». Επίσης, στο δημοτικό, θυμάμαι κάποια μέρα είχα μαλώσει με ένα παιδάκι και είπε στα άλλα παιδάκια: «Μην τον παίζετε αυτόν, είναι υιοθετημένος».
Μόλις γύρισα στο σπίτι, το είπα στη μητέρα μου και αυτή μου είπε: «Όλα τα παιδάκια όταν μαλώνουν, δυστυχώς, τα λένε αυτά». Την άλλη μέρα, όταν πήγα σχολείο, όλα τα παιδιά ήθελαν για κάποιον ανεξήγητο λόγο να παίξουνε μαζί μου. Είχε δράσει – φυσικά κρυφά από μένα – η μάνα μου, παίρνοντας τηλέφωνο όλες τις μανάδες! Μου πήρε 10 χρόνια σχεδόν από τότε που το έμαθα να τους πω ότι αυτό που γνωρίζετε όλοι σας τώρα πια το έμαθα κι εγώ, γιατί φοβόμουν μην τους φέρω σε δύσκολη θέση. Από την άλλη, όμως, ήξερα πως έπρεπε να αποκατασταθεί η αλήθεια, γι’ αυτό και όταν τους είπα ότι το ξέρω, ήταν σαν να μου έφυγε ένα βάρος. Σαν να εξομολογήθηκα. Και το σημαντικότερο ήτανε ότι προλάβανε όλοι να ακούσουνε ότι νιώθω τη θυσία που κάνανε, ο καθένας από την πλευρά του, και ότι τώρα πια τους αγαπάω διπλά!
