Μία σημαντική αρχαιολογική ανασκαφή πραγματοποιείται στο Τσανακτσί, στην περιοχή της Ηράκλειας, στην Ραιδεστό της σημερινής Τουρκίας (Σουλεϊμανπασά), στις ακτές της Θάλασσας του Μαρμαρά.
Οι ανασκαφές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Δρ.Neşe Atik, έχουν σκοπό την αποκάλυψη του αρχαιότερου γνωστού θρακικού οικισμού.
Ο αρχαίος οικισμός, έχει ιστορία που εκτείνεται σχεδόν 5.000 χρόνια πριν και χρονολογείται στην 3η χιλιετία π.Χ. Είναι βέβαιο πως οι εργασίες θα ρίξουν φως στον αρχαίο θρακικό πολιτισμό, φέρνοντας στο φως πολύτιμα ευρήματα.
Ναός αφιερωμένος στην Ήρα
Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών, ανακαλύφθηκαν ένας μεγάλος ναός, αφιερωμένος στην Ήρα, και διάφορα αρχαιολογικά τεχνουργήματα.
Προσφέροντας πολύτιμα στοιχεία για τους Θράκες, η επικεφαλής της ανασκαφής, η Δρ. Neşe Atik, εξηγεί: “Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε σήμερα, οι αρχαίοι Θράκες μετανάστευσαν από τα νότια της Ρουμανίας στη Βουλγαρία και μετά στα εδάφη της σημερινής Τουρκίας, τη 2η χιλιετία π.Χ. Είναι πολύ πρώιμη περίοδος και έτσι, μπορεί και να είχαν έρθει νωρίτερα από τα βόρεια της Κασπίας στη Ρουμανία”.
Περιζήτητοι πολεμιστές
“Γνωρίζουμε πως, στη σημερινή Τουρκία, οι Θράκες έφτασαν περίπου το 1.200 π.Χ., και παρέμειναν έως τον 7ο αιώνα μ.Χ. Η παρουσία τους είναι γνωστή επειδή πολλοί ήταν μισθοφόροι σε στρατούς των Ρωμαίων. Η πληροφορία είναι γνωστή λόγω των ξεχωριστών ονομάτων που είχαν.
Οι Θράκες δεν φοβόντουσαν τον θάνατο, ούτε τον μαρτυρικό θάνατο. Η πίστη τους στην αθανασία, τους έκανε περιζήτητους πολεμιστές από τον ρωμαϊκό στρατό. Όλοι γνωρίζουνε τον Σπάρτατο, τον Θράκα ήρωα και πολλούς ακόμη όπως αυτός”.
Η καθηγήτρια Δρ. Atik αναφερόμενη στα σωματικά χαρακτηριστικά των Θρακών, είπε πως, “οι συγγραφείς της αρχαιότητας, περιγράφουν τους Θράκες να έχουν ανοιχτόχρωμο δέρμα, ξανθούς και με μπλε μάτια.
Ορισμένοι μάλιστα, λένε πως είχαν κόκκινα μαλλιά. Είναι γνωστό ότι, ο πληθυσμός αυτός ανάγεται στον 7ο αιώνα μ.Χ.
Με το πέρασμα του χρόνου ωστόσο, και τις επιμειξίες με διαφορετικές κοινότητες, χάθηκαν τα αρχικά χαρακτηριστικά της φυλής τους.
Με την κατάκτηση της περιοχής από τον Μακεδόνα βασιλιά, αλληλεπίδρασαν με τους Μακεδόνες, αργότερα κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο με τους Ρωμαίους, όπως και κατά τη Βυζαντινή περίοδο, παρατηρήθηκε το ίδιο.
Έτσι, η φυλετική τους ακεραιότητα διασπάστηκε, με το γενετικό τους αποτύπωμα ωστόσο , να εξακολουθεί να υπάρχει”.
Η εξέλιξη αυτή, μπορεί να εξηγεί τον λόγο για τον οποίο, στη Ραιδεστό, ορισμένοι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ανοιχτό δέρμα, ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια.
Με τις γενετικές αναλύσεις που γίνονται σήμερα, μπορεί να ανιχνευθεί η αναγωγή του πληθυσμού της περιοχής, στους Θράκες προγόνους.
Τι κρύβει ο οικισμός: Η ιερή περιοχή του θεού της υγείας και οι ιερείς-γιατροί
Επισημαίνοντας τις σημαντικές ανακαλύψεις που έγιναν στον χώρο των ανασκαφών, η καθηγήτρια Δρ. Atik σημείωσε πως, “Η περιοχή αυτή, ανήκει σε έναν μεγαλύτερο ναό. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις, η θεά ήταν που έδωσε το όνομά της στην πόλη. Μετά την καταστροφή του ναού από φωτιά, δεν ξαναχτίστηκε και, η ιερή περιοχή του γιου της θεάς, του θεού της υγείας, μετακινήθηκε ελαφρώς προς τα δυτικά. Επειδή ήταν ο θεός της υγείας, οι ιερείς του ναού, ήταν γιατροί.
Στις ανασκαφές, ανακαλύφθηκαν ιατρικά εργαλεία, λεκάνες ιατρικής προετοιμασίας και κλίβανοι. Αυτό μαρτυρά πως, η ιερή περιοχή πράγματι μετακινήθηκε προς τα δυτικά.
Στον λόφο, υπάρχουν δύο ιερές περιοχές: Η μία ανήκει στην μητέρα θεά, και ο άλλος ιερός χώρος, είναι αφιερωμένος στον γιο της”, εξηγεί, αναφέροντας πως, γενικά, οι Θράκες έθαβαν τους νεκρούς τους σε ύπτια θέση.
Τονίζοντας τη γεωγραφική θέση του χώρου των ανασκαφών, η καθηγήτρια, Δρ. Atik, δήλωσε ότι “ο δρόμος Κωνσταντινούπολη – Ραιδεστός, έχει χωρίσει στα δύο την περιοχή. Φέτος, θα πραγματοποιήσουμε ανασκαφές στην πλευρά που αντικρίζει τη θάλασσα γιρα πρώτη φορά.
Βρίσκεται πάνω στην ακτή της Θάλασσας του Μαρμαρά. Οι πιθανότητες να ανακαλύψουμε σπίτια στον λόφο, είναι πολλές”.
*Η Ραιδεστός ήταν αρχαία πόλη στην Ανατολική Θράκη, που κτίστηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα από Σάμιους εποίκους. Στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο (1912) καταλήφθηκε από τους Βουλγάρους και την ξαναπήραν οι Τούρκοι το 1913. Το 1920 προσαρτήθηκε στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Σεβρών. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, επεστράφη μαζί με ολόκληρη την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία, στην οποία ανήκει έκτοτε.
