Η αποτυχία εκλογής νέου προέδρου στη Ν.Δ., εξαιτίας των γνωστών πλέον τεχνικών προβληµάτων, αλλά και της πασιφανούς όσο και εξοργιστικής οργανωτικής ανικανότητας των στελεχών της που είχαν επιφορτισθεί µε την ευθύνη της σχετικής διαδικασίας, λειτούργησε στο εσωτερικό του κόµµατος ως ισχυρός χηµικός καταλύτης, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις και έντονες ζυµώσεις. Είναι σαν κάποιος να σήκωσε ξαφνικά το καπάκι της κατσαρόλας που έβραζε, απελευθερώνοντας συναισθήµατα οργής, θλίψης και απογοήτευσης. Στην πραγµατικότητα, η βαρειά ατµόσφαιρα που επικρατεί στη Ν.Δ. από την περασµένη Κυριακή έχει βαθειές και διαχρονικές πολιτικές αιτίες. Το φιάσκο της εκλογικής διαδικασίας ήταν µόνον η αφορµή. Το καπάκι της κατσαρόλας που σηκώθηκε… Η λαϊκή βάση τής ιστορικής παράταξης «έβραζε» ήδη από καιρό!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ οι -αναµφισβήτητες- ευθύνες της ηγετικής οµάδας της Ν.Δ. για τη βαθειά πολιτική και οικονοµική κρίση της χώρας, που «θολώνουν» την πολιτική της εικόνα και την έχουν οδηγήσει σε σταδιακή συρρίκνωση τα τελευταία χρόνια. Είναι και η αδυναµία της να ανανεωθεί τόσο στο επίπεδο των στελεχών, όσο και σε αυτό των ιδεών και των προτάσεων. Η κεντροδεξιά παράταξη µπορεί να µην είχε τη σκληρή µοίρα του ΠΑΣΟΚ, που είδε µέσα σε έξι χρόνια την εκλογική του απήχηση κυριολεκτικά να εξανεµίζεται, αλλά απώλεσε και αυτή τουλάχιστον το ένα τρίτο της παλαιάς της πολιτικής δύναµης, φθάνοντας σε νέα ιστορικά χαµηλά. Η ταύτισή της µε τις προτάσεις των δανειστών και µε τις πιο σκληρές -και κατ’ ουσίαν αντικοινωνικές- νεοφιλελεύθερες συνταγές, αλλά και η σταδιακή απώλεια των κοινωνικών της αναφορών και της λαϊκής της ταυτότητας την οδήγησαν στη σηµερινή της αναιµική και διόλου ελκυστική εικόνα.
ΣΗΜΕΡΑ Η Ν.Δ. βρίσκεται στην πλέον κρίσιµη καµπή της ιστορίας της. Απέναντί της βρίσκεται ένας 40χρονος «γητευτής» των µαζών, ο Αλέξης Τσίπρας, που µοιάζει να έχει «ξεπατικώσει» µε σχετική επιτυχία τις επικοινωνιακές µεθόδους και τακτικές του Ανδρέα Παπανδρέου, που εφαρµόσθηκαν τη δεκαετία του 1980. Αντίθετα, στη δική της στελεχιακή «βιτρίνα» συνωστίζονται υποψήφιοι αρχηγοί που -µέχρι στιγµής τουλάχιστον- δεν πείθουν ούτε για το ηγετικό τους εκτόπισµα, ούτε για την πολιτική τους επάρκεια, σε µια περίοδο µάλιστα µεγάλων δυσκολιών και εξαιρετικά υψηλών απαιτήσεων, καθώς εκτός από τη βαθειά οικονοµική κρίση η χώρα έχει να αντιµετωπίσει το οξύτατο προσφυγικό πρόβληµα και τη ραγδαία επιδείνωση του διεθνούς κλίµατος. Η ευρύτερη περιοχή µας εξελίσσεται σε ηφαίστειο…
ΑΣ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ, όµως, µε ψυχραιµία αλλά και υπευθυνότητα καθεµία από τις τέσσερις υποψηφιότητες για την ηγεσία της Ν.Δ.:
• Ο Ευάγγελος Μεϊµαράκης διαθέτει µεγάλη πολιτική πείρα, µαχητικότητα και παραταξιακή συνείδηση. Και ακριβώς γι’ αυτό συσπειρώνει περισσότερο από κάθε άλλον υποψήφιο στη φάση αυτή τον κόσµο της Ν.Δ. ∆εν πείθει όµως -µέχρι στιγµής τουλάχιστον- όσους έχουν αποµακρυνθεί τα τελευταία χρόνια από το κόµµα και παρακολουθούν µε δυσπιστία και επιφύλαξη την πορεία του. Από τον λόγο του απουσιάζει το οραµατικό στοιχείο. Απουσιάζουν η ελπίδα και η προοπτική τής ανανέωσης τόσο στο επίπεδο των στελεχών, όσο και σε αυτό των προτάσεων και των ιδεών. Προλαβαίνει, άραγε, να αµβλύνει αυτό το πολιτικό του µειονέκτηµα; Γιατί τα «γαλλικά» που χρησιµοποιεί τακτικά, λόγω του κυκλοθυµικού του χαρακτήρα, δεν αλλάζουν πλέον σε αυτή την ηλικία… Βαγγέλης και σαβουάρ βιβρ είναι έννοιες ασύµβατες!
• Ο νεότερος των υποψηφίων Απόστολος Τζιτζικώστας έχει σηµαντικά επικοινωνιακά χαρίσµατα. Η εικόνα του και ο λόγος του έχουν φρεσκάδα, ενώ το γεγονός ότι εµφανίσθηκε ως αντάρτης στη σκηνή της τοπικής αυτοδιοίκησης του έχει δώσει πόντους. Θετικά έχει λειτουργήσει γι’ αυτόν και η «σύγκρουσή» του µε παλαιά «τζάκια» της Κεντροδεξιάς, όπως οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Καραµανλής και Σαµαράς. Βασικό, όµως, µειονέκτηµα της υποψηφιότητάς του είναι η αναγκαστική απουσία του από το Κοινοβούλιο µέχρι -τουλάχιστον- το 2019, αλλά και η πολιτική του απειρία. ∆εν είναι λίγοι όσοι θεωρούν ότι δεν είναι ακόµη ώριµος για τον ρόλο του πρωταγωνιστή…
• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πραγµατοποιήσει µέχρι τώρα την καλύτερη προεκλογική καµπάνια, καθώς είναι εκείνος εκ των τεσσάρων υποψηφίων που παρουσίασε τις πλέον ενδιαφέρουσες προτάσεις, τόσο για το κόµµα του, όσο και για τη χώρα, µε τρόπο υπεύθυνο, συγκροτηµένο και σοβαρό. Και βέβαια υπήρξε αναµφισβήτητα καλός υπουργός. Τα µειονεκτήµατά του φαίνεται πως είναι το όνοµά του, που δεν κάνει «γκελ» ανάµεσα στους παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους λόγω της πολιτικής προέλευσης του πατέρα του από τον κεντρώο χώρο, αλλά και µια «ψυχρότητα» που ορισµένοι επισηµαίνουν στις τηλεοπτικές του εµφανίσεις.
• Ο Αδωνις Γεωργιάδης έκανε την έκπληξη συγκεντρώνοντας τις 50 υπογραφές και θέτοντας υποψηφιότητα, αλλά δεν είναι εύκολο να διεκδικήσει µε αξιώσεις την εκλογή του. Η στάµπα του σκληρού δεξιού που τον συνοδεύει περιορίζει το ακροατήριό του. Αντίθετα, η ειλικρίνεια, η αµεσότητα, ο καθαρός του λόγος και η επιτυχηµένη υπουργική του προϋπηρεσία δηµιουργούν τις προϋποθέσεις για να πετύχει ένα καλό -πιθανότατα διψήφιο- ποσοστό, που θα τον καταστήσει σηµαντικό παράγοντα των εσωκοµµατικών εξελίξεων της επόµενης µέρας. Μειονεκτήµατά του, η επιπολαιότητα και η ελαφρότητα που του καταλογίζουν πολλοί, ενθυµούµενοι παλαιότερες υψηλών τόνων τηλεοπτικές του εµφανίσεις.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ για τη Ν.Δ., καµµία από τις τέσσερις αυτές υποψηφιότητες δεν δηµιουργεί ενθουσιασµό, ούτε στο εσωτερικό του κόµµατος, ούτε -πολύ περισσότερο- στην κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραµανλής, που παραµένει για τους οπαδούς της Ν.∆. το δηµοφιλέστερο παραταξιακό πρόσωπο,δεν φαίνεται διατεθειµένος στη φάση αυτή να βγει µπροστά. Ισως φοβάται ότι µπαίνοντας στη φωτιά της πολιτικής σύγκρουσης µε τον ΣΥΡΙΖΑ θα αναζωπυρωθούν και οι συζητήσεις για τις ευθύνες της δικής του κυβέρνησης στο ξεκίνηµα της κρίσης. Ισως, πάλι, περιµένει να εµφανισθεί στο προσκήνιο σε µια επόµενη φάση των πραγµάτων, όταν ο σηµερινός πρωθυπουργός θα έχει φθαρεί ακόµη περισσότερο και όλοι θα αναζητούν τη διάδοχη λύση. Ας προσέξει, όµως, γιατί συχνά η Ιστορία εκδικείται και την αναβλητικότητα και την αναποφασιστικότητα! Και σε προσπερνάει! Οµελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται! Και η θεωρία του ώριµου φρούτου δεν αποδεικνύεται πάντα σωστή. Ας προσέξει, λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός µήπως µαζί µε το αντίπαλο κόµµα «σαπίσει» και το δικό του… Και τότε θα είναι αργά! Και για τον ίδιο και για τη Ν.Δ.! Στο παρασκήνιο ακούγονται ήδη οι πρώτοι ψίθυροι για την πιθανότητα ίδρυσης νέου φορέα της Κεντροδεξιάς…
