Ανάρτηση από τον αναγνώστη Βελιγράκη Σταύρο.
Ο ΕΡΩΣ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΚΤΗΣ… Ένα ταξίδι στο άλλοτε μέσα από το σήμερα
Παρόλο που δεν έχω μικρασιατικές καταβολές και η ζωή μου δεν είναι ποτισμένη με αφηγήσεις συγγενών και φίλων από την απέναντι ακτή, όταν πάτησα τα χώματα της, τα συναισθήματα μου ήταν ανάμικτα και συνέχεια ρωτούσα τον εαυτό μου: αλήθεια, βρίσκομαι στα μέρη για τα οποία τόσα διαβάσαμε στα σχολικά βιβλία, στα διηγήματα και ακούσαμε στα τραγούδια του Καλδάρα και του Μούτση, από εδώ ήρθαν οι Μικρασιάτες…(παραλείπω τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία τους στόλιζαν οι εδώ Έλληνες);
Όσο γλαφυρές να είναι οι λέξεις των συγγραφέων και των στιχουργών, χάνουν τη ζωντάνια τους όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την ιστορία.
Εκατό χρόνια μοναξιά, μισεμός, νοσταλγία, πικρές μνήμες…. σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
1922 – 2022 …μα εκεί εμείνανε κι όνειρο γίνανε και δακρυσμένα χρόνια…
