Σίγουρα έχετε γνωρίσει έναν τέτοιου είδους άνθρωπο. Κάποιον που, αν τον ρωτήσετε κάτι για τη ζωή του, θα αλλάξει γρήγορα κουβέντα. Όσο και αν θέλετε και προσπαθείτε να εμβαθύνετε τη συζήτηση με σκοπό να ανακαλύψετε κάτι για εκείνους, αυτοί θα μεταβούν με δεξιοτεχνία σε άλλο θέμα.
Μπορεί να μην καταλάβετε αμέσως τα σημάδια – να θεωρήσετε ότι είναι απλώς άνθρωποι χαμηλών τόνων, ή ντροπαλοί. Συνήθως όμως, υπάρχει κάτι πιο βαθύ.
Οι ψυχολόγοι, έχουν παρατηρήσει ότι, η επίδραση των εμπειριών της παιδικής ηλικίας, επηρεάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου στην ενήλικη ζωή.
Μέσα από διακριτικά ή και πιο φανερά σημάδια, οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τα βιώματα που τους έχουν επηρεάσει και δεν αισθάνονται ασφαλείς ή χαρούμενοι όταν μιλούν για τον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι που αποφεύγουν να μιλούν για τον εαυτό τους, συνήθως είχαν αυτές τις 8 εμπειρίες στην παιδική ηλικία
- Τους επισκίαζαν πάντα πιο ισχυρές προσωπικότητες
- Τους τιμωρούσαν ή τους γελοιοποιούσαν όταν επιχειρούσαν να εκφραστούν
- Έμαθαν να φροντίζουν – όχι να φροντίζονται
- Μεγάλωσαν σε μη εγωκεντρικό πολιτισμό
- Μεγάλωσαν μέσα σε μια κοινωνία που τους έμαθε να μη δίνουν προτεραιότητα στις δικές τους ανάγκες.
- Ένιωθαν ανασφαλείς ή “αόρατοι” στο οικογενειακό περιβάλλον
- Δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν ή να εκφράζουν τα συναισθήματά τους
- Έμαθαν να συνδέουν την αξία τους με τη βοήθεια ή την προσφορά
- Τους έμαθαν να είναι περισσότερο ταπεινοί – παρά αυθεντικοί
Τους επισκίαζαν πάντα πιο ισχυρές προσωπικότητες
Μερικοί άνθρωποι μεγάλωσαν σε νοικοκυριά όπου απλώς δεν μπορούσαν να πουν λέξη. Ίσως είχαν έναν μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφή που πάντα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον. Μπορεί, ένας από τους δύο γονείς να μιλούσε μόνο για τον εαυτό του.
Με τον καιρό, αυτά τα παιδιά έμαθαν ότι το να εκφράζονται—ειδικά για τον εαυτό τους—δεν άξιζε τον κόπο. Κανείς δεν φαινόταν να ακούει έτσι κι αλλιώς.
Έτσι, ως ενήλικες, καταφεύγουν στο να ακούν. Νιώθουν ότι είναι πιο ασφαλές. Πιο οικείο. Και, παραδόξως, πιο άνετο από το να διεκδικούν χώρο σε μια συζήτηση.
Τους τιμωρούσαν ή τους γελοιοποιούσαν όταν επιχειρούσαν να εκφραστούν
Η απόρριψη, ο χλευασμός ή η τιμωρία για τη συναισθηματική έκφραση, αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή του παιδιού. Μπορεί να τους κατηγόρησαν πως ήταν υπερβολικά ευαίσθητοι ή εγωκεντρικοί όταν προσπάθησαν να μιλήσουν για τα αισθήματά τους.
Αυτές οι πρώιμες πληγές μπορούν να διδάξουν ένα ισχυρό—αν και τραγικό—μάθημα: η ευαλωτότητα είναι επικίνδυνη. Έτσι, ως ενήλικες, παραμένουν επιφυλακτικοί. Ακούνε με προσοχή, προσφέρουν υποστήριξη, αλλά σπάνια αφήνουν κάποιον να κοιτάξει στον δικό τους κόσμο.
Έμαθαν να φροντίζουν – όχι να φροντίζονται
Μερικά παιδιά μεγαλώνουν σε συναισθηματικά αντεστραμμένα νοικοκυριά, όπου οι ρόλοι γονέα και παιδιού αντιστρέφονται με λεπτό τρόπο. Γίνονται το συναισθηματικό στήριγμα για μια καταθλιπτική μητέρα, ο ειρηνοποιός σε έναν τεταμένο γάμο ή ο ακροατής για έναν πατέρα που ποτέ δεν έμαθε πώς να ηρεμεί τον εαυτό του.
Σε αυτούς τους ρόλους, δεν υπάρχει χώρος για να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Οι ανάγκες τους μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Αυτό το μοτίβο συχνά συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Νιώθουν πιο άνετα να ρωτούν για εσάς παρά να απαντούν σε ερωτήσεις για τους ίδιους. Το να είναι αυτοί που δίνουν, που ακούν, που δημιουργούν χώρο—αυτή είναι η πραγματικότητά τους.
Μεγάλωσαν μέσα σε μια κοινωνία που τους έμαθε να μη δίνουν προτεραιότητα στις δικές τους ανάγκες.
Σε αρκετούς πολιτισμούς, η ταπεινότητα δεν είναι απλώς μια αρετή, αλλά ένας κοινωνικός κανόνας. Το να μιλάς για τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τα επιτεύγματά σου, είναι αγένεια και εγωισμός.
Μπορεί να μεγάλωσαν με την παραίνεση πως, δεν πρέπει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να εσωτερικεύσουν έναν άρρητο κώδικα: να εστιάζουν στους άλλους, να μην τραβούν την προσοχή, να μην αποκαλύπτουν πολλά.
Οι πολιτισμοί αυτοί, διαπλάθουν ανθρώπους βαθιά ταπεινούς – οι οποίοι ωστόσο, δεν μπορούν να εκφραστούν εύκολα ακόμη και σε έμπιστους και κοντινούς ανθρώπους.
Ένιωθαν ανασφαλείς ή “αόρατοι” στο οικογενειακό περιβάλλον
Η παιδική ηλικία ορισμένων ανθρώπων δεν ήταν απλώς εξουθενωτική – αλλά επικίνδυνη. Αυτό επειδή, στο σπίτι όπου μεγάλωσαν, βίωσαν τη συναισθηματική παραμέληση, την κακοποίηση ή συναισθηματικές εκρήξεις.
Όλες αυτές οι εμπειρίες, αναγκάζουν ένα παιδί να περνά απαρατήρητο – ως μηχανισμός επιβίωσης. Έμαθαν να παραμένουν κρυμμένοι στην αφάνεια. Να συγκατανεύουν, να χαμογελούν, να κάνουν ερωτήσεις και να μην μιλούν ποτέ για τα προσωπικά τους.
Οι στρατηγικές επιβίωσης, εξακολουθούν να τους συνοδεύουν και στην ενήλικη ζωή τους. Δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστούν έτσι απλά. Τους έμαθαν να είναι περισσότερο ταπεινοί – παρά αυθεντικοί.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με αυστηρές ηθικές ή θρησκευτικές αρχές, όπου μαθαίνουν πως, η έκφραση των συναισθημάτων τους, δείχνει περηφάνεια ή εγωισμό.
Μαθαίνουν την ταπεινότητα και την αυταπάρνηση. Όσο αξιοθαύμαστες και αν είναι όλες οι παραπάνω αξίες, μπορεί να δημιουργήσουν στον άνθρωπο την πεποίθηση πως, η έκφραση του εαυτού ισοδυναμεί με αλαζονεία.
Στην ενήλικη ζωή τους, οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται να μιλούν για τον εαυτό τους επειδή φοβούνται για τις συνέπειες. Ορισμένοι άνθρωποι, δεν μιλούν για τον εαυτό τους, επειδή είναι κάτι το οποίο δεν έχουν μάθει να κάνουν ποτέ.
Αν ένας άνθρωπος δεν μάθει να εκφράζει τα συναισθήματά του από μικρή ηλικία, δεν θα διαμορφώσει την κατάλληλη γλώσσα για να εκδηλώνει τον εσωτερικό του κόσμο.
Αν κανείς δεν ρωτάει πώς νιώθουν στην παιδική ηλικία, αργότερα, στην ενήλικη ζωή, θα παγώνουν στο άκουσμα της ίδιας ερώτησης.
Δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν ή να εκφράζουν τα συναισθήματά τους
Όταν τα συναισθήματα ενός παιδιού γίνονται στόχος χλευασμού, τιμωρίας ή παραμέλησης, οι συναισθηματικές ουλές, είναι μόνιμες. Αυτό επειδή, έμαθαν πως, η έκφραση των συναισθημάτων τους, δείχνει υπερβολική ευαισθησία, ή ακόμη και ανοησία.
Ακόμη, μπορεί να κατηγορήθηκαν ως εγωιστές ή περήφανοι, επειδή θέλησαν κάποια στιγμή, να μοιραστούν κάποια επιτυχία. Οι πληγές που αποκτούνται στην παιδική ηλικία, τους μαθαίνουν κάτι ισχυρό, αλλά τραγικό: πως η ευαλωτότητα, είναι κάτι επικίνδυνο.
Γι’ αυτό και, στην ενήλικη ζωή, οι άνθρωποι αυτοί, έχουν άμυνες. Ακούν τους άλλους με προσοχή, τους στηρίζουν αλλά δεν τους εκδηλώνουν ποτέ τα συναισθήματά τους.
Έμαθαν να συνδέουν την αξία τους με τη βοήθεια ή την προσφορά
Η παιδική ηλικία ορισμένων ατόμων, δεν ήταν απλώς καταπιεστική, αλλά επικίνδυνη. Αυτό καθώς, μεγάλωσαν σε περιβάλλον συναισθηματικής παραμέλησης, κακοποίησης ή διαρκούς φόβου, όπου έμαθαν να παραμένουν στην αφάνεια – προκειμένου να επιβιώνουν.
Έχουν μάθει να παραμένουν στην αφάνεια. Να συγκατανεύουν, να χαμογελούν να κάνουν ερωτήσεις και να μην αναφέρονται ποτέ, σε τίποτα προσωπικό.
Ακόμη και αργότερα στη ζωή τους, όταν βρίσκονται σε ασφαλή περιβάλλοντα, το μοτίβο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν είναι εύκολο να εγκαταλείπει κανείς τις στρατηγικές επιβίωσης της παιδικής ηλικίας, ακόμη και αν δεν συντρέχουν οι ίδιες συνθήκες πλέον.
Μεγάλωσαν σε μη εγωκεντρικό πολιτισμό
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με αυστηρές ηθικές ή θρησκευτικές αρχές, όπου η αναφορά στον εαυτό, θεωρείται ένδειξη περηφάνειας ή εγωισμού.
Τους μαθαίνουν να είναι ταπεινοί και αλτρουιστές. Πρόκειται για ξεχωριστές αξίες.
Όταν υπερτερούν ωστόσο, οι άνθρωποι θεωρούν πως η συναισθηματική έκφραση, είναι αλαζονεία. Γι’ αυτόν τον λόγο, στην ενήλικη ζωή τους, δεν εκδηλώνονται.
Ένιωθαν ανασφαλείς ή “αόρατοι” στο οικογενειακό περιβάλλον
Ορισμένοι άνθρωποι, αποφεύγουν να μιλούν για τον εαυτό τους, επειδή δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Αν δηλαδή δεν έχουν μάθει να εκφράζονται συναισθηματικά, τότε δεν έχουν διαμορφώσει τη γλώσσα και τον τρόπο να εκφράζουν τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Επειδή δεν τους ρώτησε κανείς πώς αισθάνονται. Κανείς δεν τους διαβεβαίωσε πως, μπορούν να κλαίνε, να παραδέχονται και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.
Γι’ αυτό, όταν τους ρωτούν πώς αισθάνονται, παγώνουν. Δεν ξέρουν από που να αρχίσουν.
Τους έμαθαν να είναι περισσότερο ταπεινοί – παρά αυθεντικοί
Δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν ή να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Έμαθαν να συνδέουν την αξία τους με τη βοήθεια ή την προσφορά.
Παρατηρείται αρκετά σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου είχαν αναλάβει ρόλους φροντιστή – μπορεί να πρόσεχαν τα μικρά τους αδέλφια, τους ανήμπορους γονείς ή να έχουν μεγαλώσει σε βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον με ενδιαφέρον για την κοινότητα.
Έτσι, τα άτομα αυτά, έχουν συνδυάζει την αξία τους με την προσφορά. Γι΄ αυτό και ακούν, στηρίζουν, συμπάσχουν. Όταν όμως, έρχεται η στιγμή να μιλήσουν για τον εαυτό τους, νιώθουν εκτεθειμένοι – είναι άβολο και άγνωστο.
Μπορεί βαθιά μέσα σας, να προσπαθείτε ακόμη να κερδίσετε την αγάπη που δεν χαρήκατε, με το να είστε χρήσιμοι.
Tip: Μιλήστε σε ανθρώπους που έχουν αποδείξει πως, αξίζουν την εμπιστοσύνη σας
Αν εσείς, ή κάποιος αγαπημένος σας αποφεύγει να μιλά για τον εαυτό του – μην ντρέπεστε. Προφανώς, σας έχουν επηρεάσει οι εμπειρίες και τα συναισθήματα που έχετε βιώσει.
Αξίζει ωστόσο, να σκεφτείτε και να συνειδητοποιήσετε ότι, σας αξίζει να εκφράζεστε – δεν σας αξίζει αγάπη μόνο για όσα προσφέρετε, αλλά και για όσα είστε. Η εστίαση στο παρόν, μπορεί να προάγει την αυτογνωσία και την υπέρβαση των τραυματικών εμπειριών.
Μην αποφεύγετε τις προσωπικές ερωτήσεις – προσπαθήστε να ανακαλύψετε γιατί το κάνετε. Αποκαλύψτε σταδιακά, στοιχεία της προσωπικότητάς σας. Όχι όλα μαζί και αμέσως – ούτε στον καθένα. Μιλήστε σε ανθρώπους που έχουν αποδείξει πως, αξίζουν την εμπιστοσύνη σας.
Αφήστε τους άλλους να σας καταλάβουν. Εκφράστε τον όμορφο, ενδιαφέροντα, αυθεντικό – ακόμη και ακατάστατο εσωτερικό σας κόσμο. Η σύνδεση των ανθρώπων, δεν βασίζεται στην μονομερή κατανόηση, αλλά στο μοίρασμα – στην έκφραση, ακόμη και αν δεν νιώθετε άνετα. Σας αξίζει η προσοχή και ο σεβασμός.
