Τον πήχη ψηλά έμαθε να τον βάζει από μικρή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά! Αν, δε, η μοίρα δεν αποφάσιζε αλλιώς, ενδεχομένως να απασχολούσε το πανελλήνιο, με διαφορετικό τρόπο από αυτό που μας… συστήθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Η 32χρονη, Ανθούλα Σαββίδου, βρίσκεται στο επίκεντρο εσχάτως, μετά την ανάληψη της τεχνικής καθοδήγησης της ανδρικής ομάδας ποδοσφαίρου του Αχιλλέα Νεοκαισάρειας (συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής). Συνεργασία που την καθιστά την πρώτη γυναίκα προπονητή, στην Ελλάδα, σε αυτό το επίπεδο.
Με δίπλωμα UEFA B από το 2013, που της επιτρέπει να βρίσκεται σε πάγκο ομάδας Γ` Εθνικής, αλλά, πάνω από όλα, με δίψα για διάκριση, αν και η ίδια θέλει να κρατά χαμηλούς τόνους, σχετικά με τα βήματά της. «Όνειρα κάνουμε όλοι, είναι καλύτερα, όμως, να περπατάμε σιγά-σιγά», όπως εξήγησε σήμερα στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), λίγο πριν μπει στο γήπεδο για να δώσει οδηγίες στους ποδοσφαιριστές της, προσπαθώντας, παράλληλα, να διαχειριστεί τον «βομβαρδισμό» από κλήσεις που δέχεται από τη γνωστοποίηση της συμφωνίας της με τον Αχιλλέα. «Το τηλέφωνο χτυπά διαρκώς, δεν προλαβαίνω να απαντάω σε όλους», μας αποκάλυψε.
Ξεκίνησε την καριέρας στον αθλητισμό από τον στίβο και συγκεκριμένα από το άλμα επί κοντώ. Βαδίζοντας στα 19 της χρόνια, όμως, έσπασε το χέρι της. Ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, οδήγησε σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και την ανάγκασε να μείνει ανενεργή αγωνιστικά για τρία χρόνια. «Ήταν δύσκολη περίοδος», παραδέχτηκε η ίδια. «Όταν, όμως, σου αρέσει ο αθλητισμός, δεν μπορείς να μείνεις μακριά του. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο, ήμουν τυχερή που είχε στην πόλη μου γυναικεία ομάδα και έτσι άρχισα».
Αγωνίστηκε περίπου για μια δεκαετία στις Πιερίδες Μούσες. Δυναμική στόπερ, ως αθλήτρια, με αδυναμία περισσότερο, ωστόσο, ως προπονήτρια, στο «Επιθετικό ποδόσφαιρο. Το πλάνο, βέβαια, το καταστρώνουμε ανάλογα με τον αντίπαλο που έχουμε απέναντί μας».
Για την επιλογή της να συνδέσει τη ζωή της με το ποδόσφαιρο, η απάντηση απλή. «Πολλοί εξεπλάγησαν με την απόφασή μου. Το ποδόσφαιρο είναι συναρπαστικό, έχει ένταση, πάθος. Μου άρεσε. Πιστεύω πως όταν σου αρέσει κάτι, τίποτα και κανένας δε σε σταματά από το να υλοποιήσεις τα θέλω σου».
«Έχω σεβασμό από όλους…»
Το 2012, μετά από ώριμη σκέψη, η Ανθούλα Σαββίδου αποφάσισε να γυρίσει σελίδα στην αθλητική καριέρα της. Να κρεμάσει τα παπούτσια της και να πάρει στο χέρι πινακάκι προπονητή.
«Ήταν επιλογή μου ήταν να σταματήσω, ήθελα, όμως, μείνω στο χώρο και να συνεχίσω από άλλο πόστο. Δεν υπήρχε κορεσμός, ούτε τραυματισμός. Τα έβαλα κάτω, ζύγισα τι ήθελα να κάνω και με την παρότρυνση του προπονητή μου, Ντίνου Δαβιδόπουλου, ο οποίος μου είπε πως έχω να προσφέρω, πήρα την απόφαση να ακολουθήσω την προπονητική».
Αρχικά, ήταν στο πλευρό του κ. Δαβιδόπουλου, ως βοηθός. Την ίδια θέση πήρε πέρυσι στον Αχιλλέα Νεοκαισάρειας, ως άμεση συνεργάτιδα του Νίκου Θεοδοσιάδη. Το άσχημο ξεκίνημα της ομάδας στο φετινό πρωτάθλημα (μία νίκη και τρεις ήττες στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές), έφεραν το «διαζύγιο» με τον τελευταίο και την πρόταση σε εκείνη να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ομάδας/ Στο ντεμπούτο της στο πάγκο την Κυριακή (9/10), ο Αχιλλέας αναδείχτηκε ισόπαλος 2-2, εκτός έδρας, με τον Ρήγα Φεραίο. «Θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει», τα λόγια της.
Πρόσθεσε απαντώντας με σαφήνεια στο πως αντιμετωπίζεται, ως γυναίκα, σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. «Δε βίωσα, ως τώρα, καμία άσχημη ή απρεπή συμπεριφορά. Εισπράττω σεβασμό από όλους. Στην ομάδα, ειδικά, επειδή είμαι από πέρυσι, με ξέρουν. Έχουμε άριστη συνεργασία. Στα αποδυτήρια καταλαβαινόμαστε, μπαίνω, φυσικά, μέσα όταν πρέπει (γέλια). Όταν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται!».
«Σιγά-σιγά οι στόχοι»
Κάνοντας καινούργιες γνωριμίες και δίνοντας συστάσεις για τον εαυτό της, οι αντιδράσεις που εισπράττει, στην ενημέρωση ότι είναι προπονήτρια ποδοσφαίρου, σχεδόν πάντα ίδιες.
«Συνήθως στο άκουσμα ότι ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, οι γυναίκες απαντάνε με ερώτηση. Οι άνδρες έχουν την περιέργεια να μάθουν αν τα καταφέρνω καλά».
Σχέδια, από την άλλη, για το μέλλον δε θέλει να κάνει. «Μου αρέσει να βλέπω κοντά, για να νιώθω πιο σταθερά στα πόδια μου. Όνειρα κάνουμε όλοι, είναι καλύτερα, όμως, να περπατάμε σιγά-σιγά. Πρώτα να σταθεροποιηθούμε και μετά βλέπουμε. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο, πέρα από το επόμενο παιχνίδι μας. Δε θέλω να αφήσω την ενέργειά μου να πάει κάπου αλλού», τόνισε.
Υποστηρίζει, επίσης, με θέρμη πως «Συνδυάζεται σίγουρα η οικογένεια (σ.σ. είναι ακόμη ελεύθερη) με το επάγγελμά μου. Τίποτα δεν μπορεί να σε πτοήσει όταν θέλεις να κάνεις κάτι». Το χειμώνα είναι δοσμένη απόλυτα στο ποδόσφαιρο «Η προσοχή μου είναι σε αυτό και τίποτα άλλο. Το καλοκαίρι, όμως, βοηθάω και στην οικογενειακή ξενοδοχειακή επιχείρηση», όπως αναφέρει.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
