Του Μιχάλη Φουστέρη
Μετά το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της που κατέκτησε η Νάπολι το 1987, στον τοίχο του νεκροταφείου της πόλης σηκώθηκε πανό που έγραφε «Δεν ξέρετε τι χάσατε». Τρέλαινε κόσμο η Νάπολι τότε, η Νάπολι του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, του Αργεντινού ποδοσφαιρικού μαέστρου που γεννήθηκε με χάρισμα, έζησε μέσα στη λάμψη του άστρου του και έφυγε άδοξα και πρόωρα, μόλις στα 60 του χρόνια, νικημένος από δικά του λάθη και πάθη.
«Ευφυΐα, πάσα, ανεπανάληπτος. “Εφυγε” νωρίς από δικά του λάθη και είναι κρίµα. Τον ζήλευα, τον θαύµαζα, άλλο επίπεδο, δεν υπήρχε το ταλέντο του, διότι, εκτός της δουλειάς, πρέπει να το έχεις κιόλας µέσα σου σε ό,τι κι αν κάνεις. Πέρασε τη µισή εθνική Αγγλίας στο γκολ που όµοιό του δεν πιστεύω ότι θα ξαναµπεί ποτέ. Και προσυπογράφω αυτό που είπε ο Πελέ: “Θα συναντηθούµε στους ουρανούς και θα παίζουµε εκεί”» τονίζει ο Γιώργος Κούδας.
«Μεγάλη µορφή. Θυµάµαι ότι στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 µε είχε καλέσει σε ένα φιλικό, όµως η ΑΕΚ θα έφευγε για προετοιµασία, ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος δεν µε άφησε να πάω και έχασα αυτή τη µοναδική ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά. Είχε εγωισµό, πάθος, πίστη στον εαυτό του, ήταν µάγκας στην ψυχή και µε τροµακτικό ταλέντο. Τι να πει κανείς για την ντρίµπλα, την επιτάχυνση, το φοβερό αριστερό του πόδι… Φαινόµενο» σχολίασε ο Θωμάς Μαύρος. Ενώ ο Μίμης Δομάζος δήλωσε ότι «Από τους µεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε ο πλανήτης. Ηταν το κάτι άλλο. Οταν τον έβλεπες, χαιρόταν η ψυχή σου, τα µάτια σου, ήταν χάρισµα Θεού είχε, ήταν από αυτούς που λες ότι γεννήθηκαν για να παίζουν µπάλα. Ηγέτης, µια οµάδα µόνος του, πήρε τη Νάπολι από την αφάνεια και την απογείωσε, µπορούσε κάθε δευτερόλεπτο να δηµιουργεί και µια φάση. Θρύλος… Οταν φεύγουν τέτοιες προσωπικότητες, το ποδόσφαιρο χάνει»
Διαβάστε αναλυτικά το δημοσίευμα της Realnews
