Τι κάνει τους διάσημους τόσο νάρκισσους;
Οι ηθοποιοί, επειδή αυτή είναι η δουλειά τους, μπορούν να γίνουν πολύ παθιασμένοι με τον εαυτό τους”. Η Kristen Bell το έλεγε, για την ταινία της “Ξεχνώντας τη Sarah Marshall”, πως απλώς κοίταξε στα βάθη των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς της που ήταν πιο δύσκολο να τα παραδεχτεί ή που ήταν πιο εύθραυστα ή κακά, και είδε το τι μπορεί να γίνει μια ηθοποιός, αν της δοθεί αυτή η ματαιοδοξία. Αυτό που ο καθένας μπορεί να δει μέσα του. Αλλά ιδίως οι ηθοποιοί, λόγω της καριέρας τους, μπορεί να γίνουν πιο παθιασμένοι με τον εαυτό τους. Και αυτό μπορεί να γίνει πολύ κωμικό, υποστηρίζει.
Γράφει η εκπαιδευτική συμβουλευτική ψυχολόγος, Δρ Καλλιόπη Εμμανουηλίδου
“Ο ναρκισσισμός είναι μέρος της προσωπικότητάς μου”. Όταν ο Μπεν Άφλεκ ρωτήθηκε για τον ναρκισσισμό και για το να είσαι ηθοποιός, παραδέχτηκε: “είναι θα έλεγα το μόνο χαρακτηριστικό που ενώνει όλο τον κόσμο στη βιομηχανία του θεάματος, είτε είσαι ηθοποιός, παραγωγός ή σκηνοθέτης ή στέλεχος σε εταιρεία παραγωγής. Θέλεις οι άνθρωποι να σε κοιτάνε και να σε αγαπάνε και να σου λένε ότι είσαι υπέροχος”. “Αλλά”, συνεχίζει, “είναι ένας εφιάλτης. Ο ναρκισσισμός είναι το κομμάτι της προσωπικότητάς μου για το οποίο δε νιώθω καθόλου περήφανος και σίγουρα δε θέλω να τονίζεται σε όποιον γνωρίζω”.
Η Sarah Silverman σχολίασε σε μια συνέντευξη για το πώς ανακάλυψε τα γραπτά της ψυχολόγου Alice Miller. “Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται ‘το δράμα του χαρισματικού παιδιού’ και μου το έδωσε η αδερφήμου και σκεφτόμουν ότι είναι απίστευτο, για μένα γράφει. Ταυτίστηκα πολύ με αυτό. Έπειτα ρώτησα μια φίλη μου αν το έχει διαβάσει και μου είπε ότι αυτή η ψυχολόγος αρχικά είχε ονομάσει το βιβλίο ‘Το δράμα του παιδιού-νάρκισσου’ αλλά ήξερε ότι κανένας δε θα το αγόραζε με αυτόν τον τίτλο. Ήταν πολύ αστείο αλλά και λίγο ντροπιαστικό”.
Η ψυχολογία του ναρκισσισμού
Τι είναι όμως ο ναρκισσισμός; Βασικά αφορά το να έχει κανείς παθολογική εμμονή με τον εαυτό του, να βάζει πρώτα τις δικές του ανάγκες, να έχει πολύ χαμηλή ενσυναίσθηση ή εκτίμηση για τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, κτλ. Αλλά τι μπορεί να κάνει κάποιον να λειτουργεί έτσι;
Η Alice Miller γράφει στο Δράμα του Χαρισματικού Παιδιού ότι τραύματα στην παιδική ηλικία μπορεί να οδηγούν σε μια συναισθηματική ζωή στην ενήλικη ζωή που μπορεί να συμπεριλαμβάνει τέτοιες συμπεριφορές. Σχετικά με τη λέξη “χαρισματικός”, η ίδια εξηγεί: δεν είχα κατά νου ούτε τα παιδιά που παίρνουν καλούς βαθμούς στο σχολείο ούτε αυτά που έχουν κάποιο ξεχωριστό ταλέντο. Απλώς εννούσα όλους εμάς που έχουμε επιβιώσει από μια παιδική ηλικία που μας έκανε κακό, χάρη σε μια ικανότητα να προσαρμοζόμαστε ακόμα και στην πιο ανείπωτη σκληρότητα, μουδιάζοντας τα συναισθήματά μας…Χωρίς αυτό το ‘χάρισμα’ που μας δίνει η φύση, δε θα είχαμε επιβιώσει”.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο boro.gr
