Ξέσπασε η Βασιλική Οικονομάκη, μία νεαρή φοιτήτρια η οποία επέβαινε με τον σύντροφό της στην επιβατική αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε μετωπικά με το εμπορικό τρένο, στα Τέμπη. Οι δυο τους βρίσκονταν στο βαγόνι-εστιατόριο όταν συνέβη η σφοδρή σύγκρουση και κατάφεραν να βγουν έξω από μία τρύπα στο έδαφος. «Ντρέπομαι και ζητάω συγγνώμη σε όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν» λέει η φοιτήτρια και προσθέτει: «Είμαι τυχερή που ζω σε αυτή την χώρα, ντρέπομαι που ζω στην Ελλάδα».
Μιλώντας στην εκπομπή «Το Πρωινό», η φοιτήτρια περιγράφει ότι το εστιατόριο ήταν γεμάτο από νέους ανθρώπους τη στιγμή της μοιραίας σύγκρουσης. «Ανεβαίναμε από Θήβα προς Θεσσαλονίκη. Ήμασταν στο εστιατόριο όταν έγινε μια έκρηξη, ένα μπαμ. Εγώ κοιτούσα προς την πλευρά της Αθήνας. Ήταν σαν να ερχόταν όλα πάνω μας, έπεσε ένα άλλο βαγόνι πάνω μας, οι λαμαρίνες και τα σίδερα ήρθαν πάνω στις πλάτες και τα πρόσωπά μας, βγήκαμε έξω από μια τρύπα στο έδαφος» περιέγραψε αρχικά.
«Τι να πω για όλα αυτά τα παιδιά που ήταν μέσα. Το εστιατόριο ήταν γεμάτο και όλα αυτά τα παιδιά χάθηκαν. Και ντρέπομαι και ζητάω συγγνώμη σε όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν, εγώ ντρέπομαι» συνέχισε εμφανώς συγκινημένη η Βασιλική.
Εξηγεί στη συνέχεια ότι έπαιρνε τηλέφωνο τον πατέρα της που ήταν στη Θήβα «και του έλεγα πάρε το ‘100’ γιατί δεν μας το σηκώνουν». «Είμαι τυχερή που ζω σε αυτή την χώρα, ντρέπομαι που ζω στην Ελλάδα… Κανείς να μην βγει και κανείς να μην μιλήσει. Να κλείσουν όλοι τα στόματά τους. Καμία συγγνώμη δεν θα τα αλλάξει αυτά, όλοι θα είμαστε δολοφόνοι αν δεν αλλάξουμε από εδώ και στο εξής» συνέχισε η 19χρονη που τραυματίστηκε από την σύγκρουση των δύο τρένων.
Όπως ανέφερε, «οχτώ ημέρες δεν έχω κοιμηθεί και όλοι αυτοί κοιμούνται. Πετάνε τριαντάφυλλα στα τρένα που ακόμα υπάρχουν πεθαμένα παιδιά εκεί μέσα, λες και είμαστε στα μπουζούκια… Και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια… Οχτώ ημέρες είμαι ζωντανή-νεκρή», είπε η φοιτήτρια και συνέχισε το ξέσπασμά της: «Όλοι φταίμε, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Κι εμείς φταίμε κι εμείς που δεν κάναμε τίποτα τόσα χρόνια. Και δεν βγαίνει κανείς να πει τίποτα. Όλα αυτά τα παιδιά πέθαναν για τίποτα. Τι είμαστε να κάνουμε θυσίες; Πού είμαστε, στον Μεσαίωνα, και θυσιάζουμε τους ανθρώπους για να φτιάξουμε τις ράγες; Οι άνθρωποι αυτοί πώς θα γυρίσουν πίσω, οι οικογένειες αυτές πώς θα ξαναχαμογελάσουν που δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους;».
