Η ωτίτιδα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: στην πιο συνηθισμένη οξεία μέση ωτίτιδα, και στην εξωτερική ωτίτιδα.
Τις περισσότερες φορές έχουμε την οξεία μέση ωτίτιδα ως επακόλουθο λοιμώξεων του ανωτέρου αναπνευστικού. Δηλαδή, ένα μικρό παιδί με μύξες ξαφνικά αρχίζει να κλαίει και να πιάνει το ένα ή και τα δύο του αυτάκια. Η αντιμετώπιση είναι πάντα φαρμακευτική. Ο παιδίατρος πρέπει να χορηγήσει αντιβίωση για τουλάχιστον 7 μέρες από το στόμα.
Απαγορεύονται τα διάφορα “γιατροσόφια” των γονέων και παππούδων. Απαγορεύονται δηλαδή οι διάφορες σταγόνες στο αυτί, το λαδάκι κτλ.
Με τις ωτικές σταγόνες που συχνά οι γονείς με δική τους πρωτοβουλία ξεκινούν, μπορεί να συμβεί το εξής μπέρδεμα: Οι σταγόνες περιέχουν κορτιζόνη και τοπική αντιβίωση. Έτσι, το παιδί ανακουφίζεται μεν αλλά προσωρινά. Επομένως, δεν πηγαίνει στο γιατρό, δεν αρχίζει έγκαιρα την αντιβιοτική θεραπεία και πολύ σύντομα η λοίμωξη υποτροπιάζει.
Όσον αφορά την εξωτερική ωτίτιδα, αυτή συμβαίνει αρκετά συχνά το καλοκαίρι στα παιδιά που πηγαίνουν κολυμβητήριο ή στη θάλασσα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το νερό της πισίνας ή η άμμος της θάλασσας, μπορεί να δημιουργήσουν τοπική λοίμωξη στο αυτί. Η εξωτερική ωτίτιδα, ωστόσο, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί μόνο με σταγόνες και όχι με αντιβιοτικά σιρόπια. Επομένως είναι ξεκάθαρο, πως μόνο ο παιδίατρος- αφού εξετάσει το παιδί- μπορεί να καταλάβει για ποια από τις δύο μορφές πρόκειται και να συστήσει τη σωστή αγωγή.
Πολύ σημαντικό: Κάθε πόνος στο αυτί δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ωτίτιδα. Πολλές φορές ο πόνος αυτός οφείλεται σε έναν σπασμό της ευσταχιανής σάλπιγγας (είναι ο διάδρομος που ενώνει το στόμα με το αυτί), οπότε σε αυτή την περίπτωση απαιτείται εντελώς διαφορετική θεραπεία.
Πηγή πληροφοριών: faysbook.gr
