Με ένα σπουδαίο λυρικό κύτταρο, άσβεστη δίψα για το θέατρο, αλλά και βαθιά θεατρική παιδεία, διήνυσε μια μακρά και εύκρατη υποκριτική πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός Βασίλης Μητσάκης. Η ερμηνείες του είχαν υψηλή ηθική ένταση και μας μετέδιδαν τα πιο δυνατά λυρικά αισθήματα με το παίξιμό του.
Του Πάνου Αβραμόπουλου
Ανεξάλειπτες θα μείνουν έτσι από τη μνήμη μας, μερικές ερμηνείες του, που τεκμηριώνουν το πλατύ του δραματικό τάλαντο και το υψηλό λυρικό του ήθος. Αναφέρουμε ενδεικτικά την συμμετοχή του:
- Στον επικό «Παπαφλέσσα» (1971) του Ερρίκου Ανδρέου, όπου με υποκριτική δεινότητα υποδύεται τον Φιλικό Αναγνωστόπουλο και μας προξενεί ψυχική έξαρση με τον άφατο και ανιδιοτελή πατριωτισμό του.
- Την ταινία «Ως την τελευταία στιγμή» (1972) του Μάριου Ρετσίλα, όπου ως πατέρας επιχειρηματίας, στα μετακατοχικά μας χρόνια, αποκρύβει συγκλονισμένος από την βαθιά άρρωστη κόρη του (Κάτια Δαναδουλάκη), τον θάνατο του αγαπημένου της και προσλαμβάνει έναν αριβίστα με αστική παιδεία που του μοιάζει εκπληκτικά, για να τον υποδυθεί και να τις κάνει τις τελευταίες στιγμές της πιο ανθρώπινες.
- Την ταινία «Ολοκαύτωμα» (1971) σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου και σενάριο Γιώργου Λαζαρίδη, όπου ως ακέραιος ιατρός πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, διασώζει στην γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, έναν τραυματία αυστριακό αξιωματικό (Χρήστος Πολίτης) του οποίου η περίπολος έπεσε σε ενέδρα ανταρτών και μετά μαζί με όλο το χωριό, την κόρη του (Κάτια Δανδουλάκη) και τον αυστριακό αξιωματικό ενώνονται, για να αντιμετωπίσουν την ισοπέδωση του, από τα γερμανικά αντίποινα και πολλές άλλες ακόμα ερμηνείες, που περίτρανα μας κατέδειξαν την μεγάλη δραματική στόφα του Βασίλη Μητσάκη.
Η ζωή του, το θέατρο
Ο Βασίλης Μητσάκης είδε το φως της ζωής το 1935 στους Σοφάδες της Καρδίτσας και από νεαρή ηλικία εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, εισήχθη και αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ αποφοίτησε και από την Σχολή Καλών Τεχνών. Η καρδιά του όμως πάντα σκιρτούσε για το θέατρο, οπότε και γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του μεγάλου δασκάλου Καρόλου Κούν.
Από κεί αποφοίτησε το 1960, σφυρηλατώντας το σπουδαίο δραματικό του υπόβαθρο. Την πρωτόλεια εμφάνισή του θα κάνει στο παλκοσένικο το 1961, με τα επικά «Κόκκινα Φανάρια», στο Θέατρο «Πορεία», σε σκηνοθεσία Αλέξη Δαμιανού. Ακολουθεί η ερμηνεία του στο «Πάρτυ» (1961) του Jane Arden, σε σκηνοθεσία επίσης του Αλέξη Δαμιανού και πάλι στο Θέατρο «Πορεία». Το 1970 παίζει στο «Κοκτέιλ Πάρτυ» του Τ.Σ. Έλιοτ, στο «Θέατρο Βεργή», σε σκηνοθεσία του Λυκούργου Καλλέργη.
Και το 1971 παίζει στην παράσταση «Βασίλισσα Αμαλία» του Γεωργίου Ρούσσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στο θέατρο «Αλίκη». Το 1980 συμμετέχει στην παράσταση «Ο άνθρωπος ελέφαντας» του Μπέρναντ Πόμερανς, στο «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη.
Ο θίασος «Θεατές»
Το 1982 ο Βασίλης Μητσάκης, πραγματώνει ένα μεγάλο εγχείρημα ιδρύοντας τον δικό του θίασο «Θεατές», ανεβάζοντας αρκετές παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, τον οποίο στεγάζει αρχικά στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας. Περί τα τέλη μάλιστα της δεκαετίας του ’80 και αφού έχει διανύσει μια εύκρατη θεατρική διαδρομή, πραγματοποιεί μια μεγάλη περιοδεία στην Γεωργία της Σοβιετικής Ένωσης.
Και από το 1993 κάνει μια στροφή στην πορεία του και εγκαθίσταται θεατρικά στον Βόλο. Σε πρώτη φάση στεγάζει το θέατρό του στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου και αργότερα στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου της πόλης. Συνεχίζοντας πλέον αδιάλειπτη θεατρική του παρουσία στην επαρχία, αναλαμβάνει την διεύθυνση του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρούμελης, το οποίο γονιμοποιεί με την δημιουργία, εντόπιας Δραματικής Σχολής.
Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος μας ηθοποιός, που εν τω μεταξύ έχει αποτυπώσει το λυρικό του κραδασμό και στο πεδίο της συγγραφής, διοργανώνει υψηλού πολιτισμικού ήθους λυρικές εκδηλώσεις όπως βραδιές ποίησης, αναγνώσεις – κριτικό σχολιασμό σπουδαίων κειμένων της ελληνικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ενώ από καιρού εις καιρόν, ανεβάζει και μερικές παραστάσεις εκλεκτικά, για το επιλεγμένο κοινό του, που με αγάπη προσκαλεί.
Ο Βασίλης Μητσάκης, είναι παντρεμένος, με την ηθοποιό Αμαλία Γκίζα, αποτελώντας ένα αγαπημένο κοινωνικο-καλλιτεχνικό ζευγάρι. Το 2012 εξέδωσε το πρώτο μυθιστόρημα υπο τον αλληγορικό τίτλο «Τα παιδιά της Κατακόμβης» (εκδόσεις Σμίλη). Με το ευγενές καλλιτεχνικό του ήθος, την πλατιά δραματική – πολιτισμική του παιδεία, ο Βασίλης Μητσάκης, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους μας ηθοποιούς – θεατρανθρώπους, για αυτό τον περιβάλλουμε με την αγάπη και τον σεβασμό μας !
Φιλμογραφία
Η ώρα του λύκου (1979)
Η δαιμονισμένη (1975)
Οκέι, φίλε (1974)
Σεξομανία (1974)
Το σφάλμα (1974)
Στα δίχτυα της αράχνης (1973)
Η Αλίκη δικτάτωρ (1972)
Μπουμ Ταραταζούμ (1972)
Ναι μεν, αλλά… (1972)
Οι σατανάδες της νύχτας (1972)
Σουλιώτες (1972)
Ως την τελευταία στιγμή (1972)
Η κόρη του ήλιου (1971)
Δώστε τα χέρια (1971)
Ολοκαύτωμα (1971)
Παπαφλέσσας / Η μεγάλη στιγμή του ’21 (1971)
Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
Μέχρι το πλοίο (1966)
Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
Ένας απρόσκλητος μουσαφίρης 1979 ΕΡΤ
Ότι φάμε κι ότι πιούμε 1987 ΕΡΤ
Απροσάρμοστοι γονείς 1979 ΥΕΝΕΔ
Βάρκα δίχως ψαρά 1977 ΕΡΤ
Ενοικιάζεται δωμάτιον μετ’ επίπλων (1977) ΕΡΤ
Επιστροφή στην ευτυχία 1977 ΥΕΝΕΔ
Ερημιά 1976 ΕΡΤ
Η Μαριμπέλ και η παράξενη οικογένεια 1977 ΕΡΤ
Η δεσποινίς ντετέκτιβ 1973 ΥΕΝΕΔ
Η ηδονή της τιμιότητος 1976 ΕΡΤ
Καληνύχτα Καρολίνα 1979 ΥΕΝΕΔ
Λεντς 1981 ΕΡΤ
Λευκή κηλίδα 1980 ΕΡΤ
Ο κύριος με τα παρδαλά (1980) 1980 ΥΕΝΕΔ
Πανώρια 1979 ΕΡΤ
Πριν απ’ το ηλιοβασίλεμα 1979 ΕΡΤ
Ράφτης κυριών 1979 ΕΡΤ
Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ 1979 ΥΕΝΕΔ
Το δίλημμα (1977) ΥΕΝΕΔ
Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν 1977 ΕΡΤ
Το μεγάλο παιχνίδι (1977) ΥΕΝΕΔ
Το χτες δεν γυρίζει ξανά 1977 ΥΕΝΕΔ
Χάρτινο φεγγάρι 1978 ΕΡΤ
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
