Οι συγκλονιστικές εικόνες που έστειλε η ομάδα του Κώστα Θωκταρίδη από το ναυάγιο του «Χρυσή Αυγή» έφεραν πάλι στο φως την ναυτική τραγωδία του 1983, με τους 28 νεκρούς, αλλά και με τις απίστευτες μαρτυρίες των επιζώντων, στην μνήμη των οποίων έχουν γραφτεί ανεξίτηλα οι στιγμές που κυριολεκτικά είδαν το χάρο με τα μάτια τους.
Το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο κλειστού τύπου είχε μόλις επιστρέψει από το δρομολόγιο Τήνος, Άνδρος Ραφήνα, με πολύ κακό καιρό. Ήταν 23 Φεβρουαρίου 1983, χιόνιζε και οι άνεμοι ήταν θυελλώδεις. Το πλοίο ήταν μετασκευασμένο ποταμόπλοιο, και αντιμετώπιζε συχνά προβλήματα. Εκείνο το πρωί όλοι ήταν βέβαιοι ότι με τόσο κακό καιρό, το απογευματινό δρομολόγιο, το αντίστροφα, δεν θα γινόταν. Αλλά με την συνήθη πρακτική, η εταιρία έδωσε εντολή στον καπετάνιο να φύγει. Εκείνος πήγε στο Λιμεναρχείο υπέγραψε και με ευθύνη του το πλοίο αναχώρησε. Αλλά επιβάτες δεν είχε. Τα χιόνια είχαν σταματήσει μάλιστα και το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, με προορισμό την Ραφήνα στην Αγία Παρασκευή. Κάθε Τετάρτη, το Χρυσή Αυγή εκτελούσε δρομολόγιο ανεφοδιασμού των νησιών. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσε να πάρει και επιβάτες. Πρώτο λιμάνι στο απογευματινό δρομολόγιο θα ήταν η Άνδρος, από την οποία κατάγονταν πολλοί ναυτικοί του.
Έτσι εκείνη την ημέρα μετέφερε πέντε φορτηγά και εννέα βυτιοφόρα, συνολικού βάρους 298 τόνων. Στο πλοίο επέβαιναν 21 άτομα μέλη του πληρώματος, 16 οδηγοί φορτηγών και 5 επιβάτες, εκ των οποίων τρεις ήταν μία μητέρα και τα δύο της παιδιά. Ταλαντεύτηκαν πολύ για το αν έπρεπε να ταξιδέψουν, αλλά το αποφάσισαν. Κάποιοι άλλοι αποφάσισαν το αντίθετο και βγήκαν από το πλοίο, λίγο πριν αυτό ξεκινήσει.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Δεύτερου Μηχανικού
Το πλοίο έλυσε τους κάβους και βγήκε από το λιμάνι. Ήταν τέσσερις το απόγευμα. Όλη την ημέρα η θάλασσα «έβγαζε φίδια», όπως λένε οι ναυτικοί, όταν έχει φουρτούνα. Δύο ώρες μετά, το Χρυσή Αυγή είχε φτάσει στο Κάβο Ντόρο. Ο Σίμος Βαλμάς, Β’ μηχανικός τότε στο πλοίο, και ένας από τα μόνο τρία μέλη του πληρώματος που σώθηκαν διηγήθηκε πριν από μερικά χρόνια τι έγινε: «Στα τέλη του Οκτώβρη με πήρε τηλέφωνο ο καπετάν-Αυγουστής Πολέμης, ιδιοκτήτης του ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ και του ΗΠΕΙΡΟΣ. Κάθε χρόνο τα δύο μεγάλα πλοία πήγαιναν για επισκευή και άφηνε στη γραμμή το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Τότε με την κρίση ήταν υποχρεωτικό όλοι οι αξιωματικοί να έχουν ανάλογα διπλώματα. Επειδή δεν είχε διπλωματούχο Β΄ μηχανικό με παρακάλεσε να πάω, έστω για 15 μέρες, για να κάνουμε μερικά δρομολόγια. Μετά θα κανόνιζε την αντικατάσταση μου. Αφού ξεκινήσαμε τα δρομολόγια σκέφτηκα να μείνω στο πλοίο να ξεχειμωνιάσω. Τα δρομολόγια γίνονταν κανονικά μέχρι που άρχισαν οι μεγάλες κακοκαιρίες», λέει ο βετεράνος ναυτικός και συνεχίζει:
Οι πιέσεις
«Επειδή δεν υπήρχε άλλο πλοίο στη γραμμή μας πιέζανε από το γραφείο και πολλές φορές φεύγαμε με απαγορευτικό. Κάθε Τετάρτη το πλοίο έκανε μεταφορές καυσίμων με βυτία. Δεν υπήρχαν τότε τα βαποράκια μεταφοράς καυσίμων όπως τώρα. Επειδή είχε συχνά απαγορευτικό το πλοίο έφευγε με υπογραφή του καπετάνιου με αποτέλεσμα κάποιες φορές να κινδυνεύει. Την είχαμε γλυτώσει δύο-τρεις φορές με απλά μπαταρίσματα μέχρι που ήρθε η μοιραία Τετάρτη και βουλιάξαμε.
Θυμάμαι είχαμε φύγει Τετάρτη πρωί από Τήνο για Άνδρο και Ραφήνα. Η θάλασσα έβγαζε φίδια. Πριν φύγουμε από Τήνο είχα πει στα παιδιά να κάνουν εξαέρωση στις μηχανές. Εγώ πετάχτηκα στην Παναγία να ανάψω ένα κερί. Μόλις γύρισα ξεκινήσαμε. Όταν φτάσαμε στην Ραφήνα μας είπαν πως είχε πάλι απαγορευτικό και το πλοίο δεν θα έφευγε για ταξίδι. Όμως από την εταιρεία είχαν δώσει αναχώρηση για τις 16:00. Έτσι, με υπογραφή του καπετάνιου αποφασίστηκε να γίνει το δρομολόγιο και αρχίσαμε να φορτώνουμε. Φύγαμε με εννέα μποφόρ. Τα χιόνια ήταν μέχρι την Ραφήνα. Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ δεν μπόρεσε να περάσει την Αγία Παρασκευή. Αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε κόσμο. Το φορτίο μας ήταν καύσιμα και λίγοι επιβάτες, οι περισσότεροι οδηγοί φορτηγών.
Ξεκινήσαμε στις τέσσερις το απόγευμα. Το πλοίο φτάνοντας στον Κάβο Ντόρο ζορίστηκε και άρχισε τις πλαγιοκοπήσεις και τα βουτήγματα. Εγώ βρισκόμουν στο σαλόνι με τον Λεονάρδο Πέτσα και βλέπαμε ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή ακούγεται ένας παράξενος θόρυβος και το πλοίο μπατάρισε από τη δεξιά μεριά. Φεύγω για την μηχανή που είχαν βάρδια ο τρίτος μηχανικός, ο Αντώνης Κοκκίνης, ο λαδάς, Παναγιώτης Μπαρούς και ο ηλεκτρολόγος, Μάριος Μπαρμούνης. Τους ρωτάω:
– Τι έγινε παιδιά; Καμιά ειδοποίηση από γέφυρα; Μου απάντησαν όχι».
Κλίση 45 μοιρών
Ο μηχανικός με πείρα στα ποντοπόρα πλοία λέει πως προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την γέφυρα, αλλά δεν του απάντησε κανείς. Εδωσε εντολή να βάλουν τις στροφές των μηχανών στις 80, για να μπορεί ο καπετάνιος να χειρίζεται πιο εύκολα το καράβι και όλοι μαζί ανέβηκαν στο κατάστρωμα. «Ααισθανόμαστε πως θα βουλιάξουμε. Ανεβαίνοντας περάσαμε με μεγάλη δυσκολία από το γκαράζ και είδαμε όλα τα βυτία μπαταρισμένα: χυνόντουσαν βενζίνες και πετρέλαια. Η κλίση του πλοίου εκείνη την ώρα ήταν 45 μοίρες δεξιά όπως είχαμε δει στο κλινόμετρο της μηχανής.»
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι 45 μοίρες κλίσης είναι επικίνδυνες για ένα πλοίο. Το Χρυσή Αυγή πήρε κλίση όταν μετακινήθηκαν τα βυτία που δεν ήταν καλά δεμένα στο γκαράζ. Τα καύσιμα που χύθηκαν επιδείνωσαν την μετακίνηση του φορτίου. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα πλέον. Τα καύσιμα πήραν φωτιά από τους σπινθήρες που προκαλούσαν οι τριβές των μετάλλων. Έγινε έκρηξη από την οποία σκοτώθηκαν όσοι από το πλήρωμα είχαν κατέβει στο γκαράζ.
Ο Σίμος Βαλμάς συνεχίζει: «Βγήκαμε επάνω και πήγαμε στην πρύμνη του πλοίου. Εκεί ήταν ο ναύτης Πολύκαρπος Χορευτής και έδινε σωσίβια στον κόσμο. Προσπαθήσαμε να λύσουμε τις βάρκες αλλά δεν γινόταν. Λόγω του μπαταρίσματος του πλοίου τα βαρελάκια δεν πέφτανε γιατί δεν λυνόντουσαν τα σχοινάκια. Είχαν κολλήσει με την μπογιά. Έπρεπε να φέρουμε από την κουζίνα τσεκούρι. Αλλά φοβόμασταν να πάμε επειδή οι οδηγοί των βυτιοφόρων μας έλεγαν πως το καύσιμα θα εκραγούν και το πλοίο θα βουλιάξει. Ειδοποίηση από την γέφυρα στα μεγάφωνα δεν είχαμε για το πώς να ενεργήσουμε. Με τον τρίτο μηχανικό που είχαμε κάνει μαζί και στα ποντοπόρα πλοία συνεννοηθήκαμε πως αν βουλιάξει το πλοίο να πέσουμε στη θάλασσα από την βορεινή πλευρά.
Όλο το πλήρωμα έβαζε σωσίβια. Στο σαλόνι μέσα ήταν ο Σπυριδάκης, ο καμαρώτος. Προσπαθούσε να βάλει σωσίβια σε δύο παιδιά και στην μητέρα τους, την Ματούλα Λάβδα. Εκεί θυμήθηκα πως πριν φύγουμε από Ραφήνα διάφοροι επιβάτες μπαινόβγαιναν στο πλοίο κι εμείς τους λέγαμε πως έχει απαγορευτικό και να μην ταξιδέψουν. Ανάμεσα τους και η Ματούλα με τα δύο παιδιά της. Είχε συνοδέψει τον άνδρα της που έφευγε με φορτηγό και ήθελε να γυρίσει πίσω για να πάνε τα παιδιά σχολείο. Της λέγαμε να μην μπει. Εκείνη έμπαινε και έβγαινε στο πλοίο. Στο τέλος έμεινε μέσα. Αντίθετα με την Ματούλα στο πλοίο ήταν και ο Ζαγοραίος από το Κόρθι με το φορτηγό του. Την τελευταία στιγμή, την ώρα που σηκώναμε την πόρτα, αυτός πήδηξε έξω.
Μείναμε στην πρύμνη όσοι είμασταν εκεί για λίγο. Δεκαπέντε λεπτά από την στιγμή που το πλοίο πήρε μόνιμη κλίση έγινε μια τρομερή έκρηξη. Το πλοίο κυκλώθηκε από φωτιά. Όσοι είμαστε ακόμα στην πρύμνη αρχίσαμε να πέφτουμε στην θάλασσα όπως μπορούσε ο καθένας. Πέφτοντας κοίταξα την Εύβοια. Η Άνδρος ήταν πολύ μακριά.»
Το παγωμένο νερό
Ο Σίμος Βαλμάς πήδηξε στην θάλασσα, αλλά λόγω της κλίσης βρέθηκε στο από κάτω κατάστρωμα, όπου όλα φλέγονταν. Με μεγάλη προσπάθεια ξαναπήδηξε και βρέθηκε στην θάλασσα.
«Με το που έγινε η έκρηξη και πέσαμε στην θάλασσα άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό ρόδες αυτοκινήτων και άλλα αντικείμενα. Για λίγο το πλοίο έγινε λαμπάδα και φώτιζε όλο τον Κάβο Ντόρο. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά το πλοίο απομακρύνθηκε από κοντά μας, μετά τουμπάρισε και η φωτιά έσβησε. Όσοι βρισκόμασταν στην θάλασσα μείναμε εντελώς στο σκοτάδι και σκεφτήκαμε ότι κάπου εδώ τελειώσαμε. Γύρω στα 100 μέτρα μακριά ήτανε ένα φωτάκι σε μια κουλούρα. Κολυμπώντας ο Αντώνης Κοκκίνης πήγε και την μάζεψε. Αυτό το φωτάκι ήταν μια ελπίδα μιας και μπορεί να μας έβλεπε κανείς από τον αέρα. Όμως δεν γνωρίζαμε αν ο καπετάνιος είχε προλάβει να δώσει SOS. Αργότερα μάθαμε πως ο Γαρδέλης είχε δώσει ένα SOS που το έπιασε ένας παράκτιος σταθμός στο Λαύριο.
Μαζευτήκαμε όλοι κοντά μέσα στη θάλασσα. Ήμασταν καμιά 20αριά. Υπήρχε μεγάλος κυματισμός και χτύπαγε ο ένας πάνω στον άλλο. Στο βάθος βλέπαμε ένα φως. Σαν να ήταν από καράβι. Σκεφτήκαμε πως κάποιος ερχόταν να μας σώσει και αρχίσαμε να κολυμπάμε προς το φως. Όμως γύρω στις οχτώ και μισή το βράδυ το φωτάκι εξαφανίστηκε και πλέον ο καθένας κολύμπαγε όπου νάτανε. Η θερμοκρασία στην ατμόσφαιρα ήταν μηδέν βαθμούς και στη θάλασσα πέντε!». Όπως διηγήθηκε ο έμπειρος ναυτικός, μετά από ώρες τους ναυαγούς τους βρήκε ένα ρωσικό πλοίο, που έκανε έρευνες και τους έσωσε. Πάνω στο ρωσικό πλοίο εκτυλίχτηκε όμως μια άλλη τραγωδία.
Ο άγνωστος νεκρός
Όπως έχει διηγηθεί ο Ραφηνιώτης γιατρός Κώστας Μπαρμπής, ήταν από τούς πρώτους που έφθασαν στη θαλάσσια περιοχή του ναυαγίου, με το καΐκι του Περικλέους, την αποφράδα εκείνη 23η Φεβρουαρίου, πριν από 40 ολόκληρα χρόνια. Τον ειδοποίησε ο Λιμενάρχης Ραφήνας να σπεύσει να βοηθήσει. Εκείνος πήρε φάρμακα και έσπευσε στο λιμάνι, όπου βρήκε μεταξύ άλλων και τον τότε υπουργό Ναυτιλίας, Γιώργο Κατσιφάρα. Με το καΐκι του Περικλέους, διηγείται, έφτασε στο ρωσικό πλοίο που είχε μαζέψει ναυαγούς. Οι επιζήσαντες είχαν κάπως χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, αλλά θα συνέρχονταν. Το πρόβλημα ήταν ο νεκρός. Ένας από τους διασωθέντες είχε περισυλλεγεί ζωντανός, αλλά παρά τις προσπάθειες των Ρώσων γιατρών να τον κρατήσουν στην ζωή δεν τα κατάφερε. Και το πρόβλημα ήταν ότι ο Ρώσος γιατρός δεν μπορούσε να παραδώσει την σωρό αν δεν είχε ταυτοποιηθεί, ενώ ο Κώστας Μπαρμπής δεν μπορούσε να παραλάβει έναν νεκρό που δεν ήταν ταυτοποιημένος.
Σκέφτηκε τότε να ρωτήσει τους ναυαγούς, αν τον ήξεραν. Και σαν από θαύμα ένας από αυτούς θυμήθηκε ότι ήταν «ο οδηγός από την Κοζάνη που είχε το βυτιοφόρο της Mobil». «Έγραψα ελληνικά τη λέξη πιστοποιητικό και ελληνικά το συμπλήρωσα με τα στοιχεία που μου έδωσε ο ναυαγός, το υπέγραψα και το έδωσα», έγραψε σε σημείωμά του για εκείνη την ημέρα ο Ραφηνιώτης γιατρός. Μιλώντας γαλλικά ρώτησε τον γιατρό αν συμφωνούσε. Εκείνος δέχτηκε να παραδώσει τον νεκρό. «Συνήλθα», έγραψε στο σημείωμά του, ο παιδίατρος Κώστας Μπαρμπής.
Συνολικά, εκείνο το βράδυ χάθηκαν 28 άνθρωποι ενώ από το ναυάγιο διασώθηκαν μόνο δεκατέσσερις.
Τα πρωτοσέλιδα
Την άλλη μέρα οι εφημερίδες είχαν πηχαίους τίτλους:
1. Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 1983. «Τα Νέα»: Βούλιαξε Ferry-Boat στον Κάβο Ντόρο. «Το πλοίο ‘’Χρυσή Αυγή’’ που ναυάγησε έξω από την Κάρυστο. Ήταν ποταμόπλοιο μετα- σκευασμένο», λέει παλιός πλοίαρχος. «Ήταν σαπιοκάραβο», έγραψε προ ημερών η εφημερίδα «Ανδριώτικη Γνώμη».
2. Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 1983, «Τα Νέα»: Εκβίασαν τον πλοίαρχο. Τα σφιγμένα από την οδύνη ή τον εφιάλτη που έζησαν, χείλη συγγενών των θυμάτων του ναυαγίου της «Χρυσής Αυγής» και των λιγοστών διασωθέντων, ψιθύριζαν όλη μέρα, μόνο τρεις λέξεις: «Ήταν ένα έγκλημα». Και το έγκλημα αυτό παίρνει ιδιαίτερη διάσταση από δύο συγκλονιστικές επώνυμες μαρτυρίες που δημοσιεύονται στις σελίδες 10 και 11 και αποδεικνύουν ότι ο πλοίαρχος βρέθηκε στο δίλημμα να ταξιδέψει ή να κινδυνέψει να χάσει τη δουλειά του.
Η πρώτη μαρτυρία είναι από επιβάτη που ταξίδευε την ίδια μέρα με τον ίδιο πλοίαρχο προς Ραφήνα και που τον άκουσε να λέει ότι δεν επρόκειτο να κάνει το δρομολόγιο της επιστροφής γιατί οι άνεμοι ήταν 8 μποφόρ και τα σήματα έλεγαν 5. «Ας καταφέρουμε να φτάσουμε» έλεγε «και τότε τα λέμε». Η δεύτερη είναι άλλου, ναυτικού αυτή – που δήλωσε ότι σε άρνησή του προς την εταιρία να ταξιδέψει με τέτοιο καιρό πήρε την απάντηση ότι «αυτό έπρεπε να μας το πεις για να βάλουμε άλλον στη θέση σου».
Αυτόπτες μάρτυρες μιας συνομιλίας του πλοίαρχου Γαρδέλη με τους λιμενικούς της Ραφήνας, λίγο πριν ξεκινήσει για τη Σύρο, δήλωσαν χθες ότι ο πλοίαρχος δεν ήθελε να εκτελέσει το δρομολόγιο.
Η δεύτερη είναι άλλου ναυτικού αυτή – που δήλωσε ότι σε άρνησή του προς την εταιρία να ταξιδέψει με τέτοιο καιρό πήρε την απάντηση ότι «αυτό έπρεπε να μας το πεις για να βάλουμε άλλον στη θέση σου». Αυτόπτες μάρτυρες μιας συνομιλίας του Γαρδέλη με τους λιμενικούς της Ραφήνας, λίγο πριν ξεκινήσει για τη Σύρο, δήλωσαν χθες ότι ο πλοίαρχος δεν ήθελε να εκτελέσει το δρομολόγιο.
3. Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2983
«Το Βήμα»: Με διπλάσιο από το κανονικό του φορτίο ναυάγησε το «Χρυσή Αυγή»
«Αυτή η λαστιχένια φουσκωτή βάρκα έσωσε μια ανθρώπινη ζωή. Την χρησιμοποίησε ένας από τους «τυχερούς» της θαλάσσιας τραγωδίας του «Χρυσή Αυγή», ο οδηγός βυτιοφόρου Τάσος Πλέστης. Μέσα στη βάρκα αυτή πάλεψε πολλές ώρες με τα κύματα, τελικά τον βρήκε ένα ρωσικό πλοίο και τον ανέσυρε. Η βάρκα αδειανή πια συνέχισε το μοναχικό της ταξίδι και βρέθηκε χθες σε κάποια ερημική ακτή της Καρύστου. Το τραγικό ναυάγιο του «Χρυσή Αυγής που στοίχισε τη ζωή 28 ανθρώπων οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι μετέφερε φορτίο διπλάσιο από το επιτρεπόμενο και συγκεκριμένα 200 τόνους έναντι των 130 επιτρεπόμενων. Το στοιχείο τούτο κι’ άλλα και η ανεπαρκής ακινητοποίηση των οχημάτων, η αμφισβητούμενη καταλληλόλητα του σκάφους και η κακή εκτίμηση των δυσμενέστατων καιρικών συν θηκών συνθέτουν την εικόνα της συμφοράς.»
Οι Ρώσοι επιστήμονες
Οι διασωθέντες μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τους Ρώσους που τους έσωσαν. Το πλοίο ήταν ερευνητικό είχε επιστήμονες και πολλοί από αυτούς ήταν γιατροί, έλεγαν τότε.
«Μας έκαναν ενέσεις και μασάζ και εκτός από τα βασικά μας έδωσαν και τα ρούχα τους…. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που φεύγαμε από το ρωσικό πλοίο. Όλο το πλήρωμα είχε παραταχτεί σε στάση προσοχής και μας αγκάλιαζε και μας χαιρετούσε. Δε θα το ξεχάσω όσο ζω», διηγήθηκε 30 χρόνια μετά το ναυάγιο, ο επιζών Γιάννης Μπαρμπούνης (SyrosToday.gr – 23/2/2013). Ο αδερφός του Μάριος, λιπαντής, χάθηκε στο ναυάγιο.
«Έμεινα στη θάλασσα 25-35 λεπτά»
Ένας άλλος από τους 12 διασωθέντες, ο Λινάρδος Πέτσας, μίλησε στο MEGA στην εκπομπή Live News: «Από τη Ραφήνα ξεκινήσαμε να φύγουμε, ήταν πλοίο με εμπορεύματα δεν είχε επιβάτες. Οι επιβάτες μπήκαν επειδή ήταν γνωστοί του καπετάνιου και άλλοι 2 – 3 από άλλο πλοίο που εκείνη τη μέρα σταμάτησε τα δρομολόγια. Εγώ το φορτηγό το άφησα έξω και μπήκα μέσα γιατί μου είπε ο καπετάνιος όταν αν είχε καιρό, θα συνέχιζε το δρομολόγιο. Μέχρι τελευταία στιγμή, λέγαμε να μπούμε να μην μπούμε».
Περιγράφοντας το ναυάγιο, είπε: «Το κακό ξεκίνησε όταν ήρθαν 2 βυτία με καύσιμα που δεν είχαν μάπες να τα δέσουν και τα έδεσαν με ιμάντες. Στη θάλασσα αυτά μετατοπίστηκαν. Την ώρα που μπήκαμε στο Κάβο Ντόρο, πήραμε κλίση δεξιά και ο καπετάνιος το γύρισε προς Κάρυστο. Άντεξε το καράβι στην στροφή αυτήν, είχε αρχίσει να μετριάζεται, αλλά μετά έγινε η έκρηξη». Ο ίδιος γλίτωσε όταν ήρθε το ρωσικό πλοίο, το οποίο περισυνέλλεξε 13 ναυαγούς. «Έμεινα στη θέλιασα από 25 – 35 λεπτά, ήταν παγωμένη. Ήμασταν τυχεροί που το ρωσικό βρέθηκε. Δεκατρείς έπιασε, ο ένας πέθανε πάνω στο πλοίο, 12 μείναμε».
Η λίστα των νεκρών
01.Γαρδέλης Αντώνιος του Ιωάννου (Πλοίαρχος) από το Συνετί
02.Τζουμέζης Αντώνιος του Αριστείδη (Ύπαρχος) από τις Στενιές
03.Βαλμάς Δημήτριος του Νικολάου (Πλοίαρχος Γ΄) από τις Στραπουργίες
04.Κωνσταντίνου Ζαχαρίας του Φιλίππου (Ναύκληρος)
05.Χαραστιάρης Ευστράτιος του Ιωάννου (Ναύτης)
06.Σκαλίμης Ευάγγελος του Γεωργίου (Ναύτης)
07.Χορευτής Πολύκαρπος του Ευαγγέλου (Ναύτης) από το Γαύριο
08.Μπαφαλούκος Θεόδωρος του Κωνσταντίνου (Ναύτης) από το Ζαγανιάρη
09.Μιχαήλ Αντώνιος του Μαρίνου (Ναυτόπαις) από το Κόρθι
10.Χριστάκης Γεώργιος του Ιωάννου (Α΄ Μηχανικός) κάτοικος Άνδρου
11.Σαμανιός Βασίλειος του Ευστρατίου (Πρακτικός Μηχανικός)
12.Μπαρμπούνης Μάριος του Ευσταθίου (Λιπαντής)
13.Μπαρούς Παναγιώτης του Μιχαήλ (Λιπαντής) από το Απροβάτου
14.Αρώνης Παναγιώτης του Διαμαντίου (Λιπαντής)
15.Λαμπρινίδης Περικλής του Γιαννούλη (Β΄ Θαλαμηπόλος) από τις Στραπουργίες
16.Κοζανίτης Δημήτριος του Ηλία (Επίκουρος) από τον Αμμόλοχο
17.Καλαμπούκης Νικόλαος του Θεοδώρου (Επίκουρος) από το Υψηλού
18.Καπόλας Σωκράτης του Νικολάου (Α΄ Μάγειρας)
19.Σκούφης Γεώργιος του Κωνσταντίνου (Οδηγός)
20.Φλιατούρας Βασίλειος του Ανδρέα (Οδηγός)
21.Κασιδώνης Μιχαήλ του Αντωνίου (Οδηγός) από την Παλαιόπολη
22.Σταμέλος Λουκάς του Ευαγγέλου (Οδηγός)
23.Σταμουλακάτος Πολύκαρπος του Θεοδώρου (Οδηγός)
24.Λάβδα Αδαμαντία του Κωνσταντίνου (Επιβάτης) από τις Στενιές
25.Λάβδα Ελέγκω του Μιχαήλ (Επιβάτης) από τις Στενιές
26.Λάβδας Νικόλαος του Μιχαήλ (Επιβάτης) από τις Στενιές
27.Σπυριδάκης Θεοχάρης του Μιχαήλ (Επιβάτης) από την Κουμανή
28.Θωμάς Αθανάσιος του Ιωάννη (Επιβάτης) από το Μπατσί
