Έναν Γολγοθά ανεβαίνει μια οικογένεια από την Νεάπολη της Κρήτης, που φροντίζει στο σπίτι το παιδί τους που πάσχει από τετραπληγία και βαριά νοητική υστέρηση εκ γενετής και παράλληλα είναι τυφλό, ενώ υποστηρίζεται από μηχανήματα.
Η οικογένεια έχει αφιερώσει τη ζωή της στον 18χρονο που είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι. Τώρα όμως καλείται να διαχειριστεί και την… στράτευσή του, καθώς η πολιτεία, λόγω της ασυνεννοησίας των υπηρεσιών και τη μη διασύνδεσής τους με ηλεκτρονικό τρόπο, δεν φρόντισε να απαλλάξει τον 18χρονο.
Μάλιστα, σύμφωνα με το ekriti.gr, την περασμένη Παρασκευή έκπληκτη η μητέρα του παιδιού είδε άνδρες της Ελληνικής Αστυνομίας να φτάνουν στο σπίτι και να της επιδίδουν το σημείωμα κατάταξης στο… πεζικό.
Η κ. Κυριακή Παπουτσάκη, μητέρα του Γιώργου, μιλώντας στο Ράδιο Κρήτη, περιέγραψε το σοκ που υπέστη και αναρωτήθηκε πως στην εποχή μας που υπάρχει το διαδίκτυο δεν μπορεί να γίνει διασταύρωση των στοιχείων, έτσι ώστε χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες, που ταλαιπωρούν και αγχώνουν τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους, να απαλλάσσονται από την στράτευση.
Όπως είπε η μητέρα του 18χρονου, το παιδί είναι εκ γενετής με βαριά αναπηρία, δηλαδή τετραπληγία λόγω αγεννεσίας καθώς έχει έλλειψη μεσολοβίου στον εγκέφαλο, είναι τυφλό, έχει βαριά νοητική υστέρηση και είναι καθηλωμένο στο κρεβάτι, επίσης υποστηρίζεται από μηχανήματα λόγω τραχειοστομίας (μόνιμο αναπνευστήρα οξυγόνου), σιτίζεται από το στομάχι κ.α. Το ποσοστό αναπηρίας από τις αρμόδιες υπηρεσίες του έχει καθοριστεί στο 100%.
Τώρα πρέπει να ακολουθηθεί μια ολόκληρη γραφειοκρατική διαδικασία για να αποδειχτούν τα αυτονόητα.
«Πόσες φορές πρέπει να εξεταστεί ένα άτομο με πιστοποιημένη εκ γενετής αναπηρία, για να κριθεί ακατάλληλο για στράτευση;» αναρωτήθηκε η μητέρα του παιδιού και οι οικογένειες να απαλλαγούν απ’ αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία. Θα πρέπει η πολιτεία να πράξει το αυτονόητο και να διασυνδεθούν οι στρατολογικές υπηρεσίες με τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας, ώστε να μη χρειάζεται η φυσική παρουσία των βαριά αναπήρων που υποχρεώνει τους ίδιους και τις οικογένειές τους να υφίστανται όλο το ψυχολογικό βάρος των διαδικασιών αυτών.
Τώρα θα πρέπει εάν στον τόπο κατοικίας δεν υπάρχει στρατιωτική υπηρεσία να απαιτείται ιατρική υποβολή εγγράφων σε επιτροπή του τοπικού δήμου που πιστοποιεί την πάθηση, ή να μεταβεί στο ναυτικό νοσοκομείο στη Σούδα, προκειμένου να σχηματισθεί τελική κρίση σχετικά με την ικανότητα στράτευσης την ώρα που η οικογένεια είναι εφοδιασμένη με πιστοποιητικό αναπηρίας από τα αρμόδια Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, το οποίο πιστοποιεί και αποτελεί πλήρη απόδειξη για την κατάσταση υγείας του καλούμενου προς κατάταξη βαριά αναπήρου.
Παρά το γεγονός όμως αυτό, οι άρρενες με βαριά πιστοποιημένη μόνιμη αναπηρία καλούνται να πιστοποιηθεί η ήδη πιστοποιημένη σοβαρή πάθησή τους.
«Τέτοιες πρακτικές καταδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης στη διασύνδεση των υπηρεσιών της, υποδαυλίζουν τη γραφειοκρατία, αποδεκατίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους Δημόσιους φορείς και στα συστήματά τους και καταδεικνύουν ένα κράτος τυπολατρικό που ακόμα και για σοβαρά θέματα αναπηρίας χάνει την ουσία» αναφέρουν κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο παρελθόν χωρίς το πρόβλημα να έχει επιλυθεί.
