«Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, ήμουν πολύ καλό παιδί φέτος για αυτό θέλω ένα γουρούνι, μια μαϊμού, έναν ελέφαντα και έναν δεινόσαυρο», «είμαι μαθητής στην Γ’ δημοτικού και θέλω να μου φέρεις μία αδερφούλα. Θα την προσέχω πολύ! Το υπόσχομαι! Όχι όπως το χρυσόψαρο», «Φέτος δεν θέλω να μου φέρεις κάτι. Θέλω μόνο να κάνεις καλά τον μπαμπά μου, να μην πονάει και να μην κλαίει η μαμά».
Της Βιολέτας Φωτιάδη
Κάθε χρόνο εκατομμύρια παιδιά – και ενήλικες – περιμένουν τον καλοσυνάτο παππούλη να περάσει με το έλκηθρο και τους ταράνδους του ανάμεσα από τα αστέρια, να κατέβει από τις «καμινάδες» των σπιτιών με το γεμάτο κόκκινο σάκο του και να φέρει τα χαμόγελο στο πρόσωπο των ανθρώπων εναποθέτοντας κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάθε λογής δώρα και καλούδια. Ορισμένα παιδιά, ζητούν παιχνίδια ή ό,τι ξεπηδάει από την πλούσια φαντασία τους ενώ αλλά στέλνουν ένα γράμμα – προσευχή με την ελπίδα πως ο καλόκαρδος γεράκος με την κόκκινη στολή και το χαρακτηριστικό γέλιο θα πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις ευχές τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πίστεψαν κάποια στιγμή στη ζωή τους στον Άγιο Βασίλη, ξύπνησαν με αγωνία την πρώτη μέρα του χρόνου για να αντικρίσουν τα μισοφαγωμένα μελομακάρονα δίπλα στο άδειο ποτήρι με γάλα και να «παρατηρήσουν» το παράθυρο που ο Άγιος Βασίλης «ξέχασε» να κλείσει κατά το φευγιό του. Άλλοι πάλι εξακολουθούν να πιστεύουν στο πνεύμα του, στην ευγενική καλοσύνη των ξένων και στις ανώνυμες πράξεις αγάπης.
Η πίστη στον Άγιο Βασίλη όπως τον ξέρουμε σήμερα είναι ίσως το πιο τρανό δείγμα της αγνής σκέψης και της αθωότητας των παιδιών και συνήθως «γκρεμίζεται» απότομα όταν οι φήμες της αλήθειας αρχίζουν να φουντώνουν.
Μιλώντας στο enikos.gr, 5 ενήλικες μοιράζονται τις πονεμένες ή τις αστείες ιστορίες τους για το πώς τους αποκαλύφθηκε η μεγάλη αλήθεια, για το πώς έμαθαν ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης:
Eλπίδα: Ο ξάδελφός μου, γκρέμισε το όνειρο όταν ήμουν 8 ετών
«Ήμουν 8 ετών. Ένας κακιασμένος ξάδερφος ήρθε περιχαρής να μου γκρεμίσει το όνειρο. «Δεν σου φέρνει ο Άγιος Βασίλης τα δώρα, μην είσαι τόσο αγαθή», μου είπε. Εγώ δεν ήθελα να τον πιστέψω. Ρώτησα τους γονείς μου και μου επιβεβαίωσαν ότι λέει ψέματα. Ανάμεσα σε εκείνους και τον ξάδερφο, πίστεψα προφανώς τους καλοσυνάτους γονείς μου. Η ευπιστία μου ήταν αρκετή για να κρατήσει ζωντανό το μύθο για άλλον έναν χρόνο. Τρίτη δημοτικού πια και οι ψίθυροι στο προαύλιο του σχολείου όλο και δυνάμωναν. Η φήμη για τον Άγιο Βασίλη είχε φτάσει ξανά στα αυτιά μου. Ένα βροχερό μεσημέρι, επιστρέφοντας με το σχολικό είχα πάρει την μεγάλη απόφαση. Θα μιλούσα ευθέως στους γονείς μου και χωρίς περιστροφές θα απαιτούσα την αλήθεια. Πήγα με περίσσιο θάρρος στην κουζίνα όπου κάθονταν, σταύρωσα τα χέρια στο ύψος του θώρακα, τους κοίταξα στα μάτια και είπα «ξέρω ότι μου λέτε ψέματα για τον Άγιο Βασίλη». «Είσαι μεγάλη πια και πρέπει να μάθεις την αλήθεια…», αποκρίθηκε η μαμά. Περισσότερο με πλήγωσε ότι επιβεβαιώθηκε ο κακιασμένος ξάδερφος γιατί προσωπικά ακόμα πιστεύω στην ιδέα του Άγιου Βασίλη και σε όσα συμβολίζει και αυτό δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας χαιρέκακος συγγενής».
Μαρία: Ο αδελφός μου για να με «τιμωρήσει» μου αποκάλυψε την αλήθεια
«Ήμουν μόλις 9 χρονών. Μία μέρα που έπαιζα έξω με τον αδερφό μου κάτι του έκανα και για να με «τιμωρήσει» μου αποκάλυψε το κοινό μυστικό. «Δεν υπάρχει άγιος Βασίλης» φώναξε και γέλασε. Κάτι ράγισε μέσα μου. Έβαλα τα κλάματα και έτρεξα στην αγκαλιά της μαμάς μου. Η καημένη προσπάθησε να με παρηγορήσει, να μου πει ότι δεν λέει αλήθεια ο αδερφός μου και πως ο Άγιος Βασίλης είναι πραγματικός. Εις μάτην. Το κακό είχε γίνει. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που το έμαθα γιατί ήταν εκδικητικός. Η πίστη ενός παιδιού στον Άγιο Βασίλη αναδεικνύει την αθωότητά του και είναι κρίμα να την καταστρέφεις έτσι».
Βάσω: Κατάλαβα πως ο Άγιος Βασίλης ήταν ένα ψέμα
«Είχα ζητήσει για δώρο ένα επιτραπέζιο και οι γονείς μου με είχαν διαβεβαιώσει πως ο Άγιος Βασίλης θα μου το έφερνε. Οι μέρες περνούσαν και κάποια στιγμή αποφάσισα να κατέβω στο υπόγειο του σπιτιού για να βρω ένα παιχνίδι που έψαχνα. Με το που μπήκα στο υπόγειο το είδα. Ένα κουτί που παρέπεμπε σε επιτραπέζιο στεκόταν ακριβώς απέναντί μου, με χριστουγεννιάτικο αμπαλάζ και μία πανέμορφη χρυσή κορδέλα. «Δεν μπορεί να είναι το δώρο μου», σκέφτηκα. Αφού ο Άγιος δεν έχει έρθει ακόμα. Άνοιξα διακριτικά, σε ένα μικρό σημείο, το περιτύλιγμα – με ιδιαίτερη μαεστρία και χωρίς να το καταστρέψω αλλά κυρίως χωρίς να γίνω αντιληπτή – και είδα ότι ήταν αυτό που είχα ζητήσει. Κατάλαβα πως ο Άγιος Βασίλης ήταν ένα ψέμα αλλά δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους γονείς μου οπότε δεν είπα τίποτα. Δεν το συζητήσαμε ποτέ απλά από μία ηλικία και έπειτα τους έλεγα ότι για δώρο θέλω αυτό ή το αγοράζαμε παρέα».
Νίκος: Ο πατέρας μου ξέχασε να βάλει τη γενειάδα του Άγιου Βασίλη
«Οι γονείς μου συνήθιζαν να κάνουν υπερπαραγωγή την επίσκεψη του Άγιου Βασίλη. Ο πατέρας μου ντυνόταν με την στολή για να με ξυπνήσει η μαμά μου την ώρα που «φεύγει» και να τον δω να απομακρύνεται. Τα μισοφαγωμένα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες ή το μισογεμάτο ποτήρι με γάλα ήταν δεδομένα αλλά το πιο αριστοτεχνικά φτιαγμένο αποδεικτικό στοιχείο της ύπαρξής του ήταν οι «χιονισμένες πατημασιές του». Έριχνε η μάνα μου αλεύρι στο πάτωμα και πατούσε πάνω ο πατέρας μου για να αφήσει αποτύπωμα. Το είχαν τελειοποιήσει. Μία χρονιά, περίπου 7 χρονών ήμουν, αποφάσισα ότι κουράστηκα να βλέπω μόνιμα την πλάτη του και ότι θα ξυπνούσα νωρίτερα για να τον δω κανονικά και να τον αγκαλιάσω. Έτσι θα πήγαινα στο σχολείο με τη νέα χρονιά και όλο περηφάνια θα έλεγα στον Γιωργάκη του Β2 – που επέμενε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης- πως δεν ξέρει τι του γίνεται. Ωστόσο, ήταν επίσης η χρονιά που ο πατέρας μου ξέχασε να βάλει τη γενειάδα του Άγιου Βασίλη. Έτσι όταν πετάχτηκα και φώναξα «Άγιε Βασίλη» ο μόνος που γύρισε και με κοίταξε ήταν ο πατέρας μου. Ο οποίος μάλιστα πάνω στον πανικό του ξέχασε ότι δεν φορούσε τη γενειάδα και άρχισε να μιλάει με άλλη φωνή παριστάνοντας τον Άγιο. Ήταν τουλάχιστον ξεκαρδιστικό».
Χρύσα: Δεν είπα σε κανέναν ότι ήξερα
«Ο Άγιος Βασίλης επισκεπτόταν το σπίτι μας κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είχαμε τζάκι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο, ήταν ακριβώς δίπλα, μαζί και η πολυθρόνα. Πληρούσαμε όλες τις προδιαγραφές για την επίσκεψη του. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, χαζεύοντας την προστατευμένη καμινάδα, «μα πώς χωράει από εδώ;», ωστόσο η μαγεία των Χριστουγέννων απαντούσε αυτόματα το παιδικό μου ερώτημα. Θυμάμαι να ξυπνάω καταμεσής το βράδυ για να τον «προλάβω», άλλες φορές να κοιμάμαι στο σαλόνι για να τον δω, να του μιλήσω και να τον αγκαλιάσω.
Σε ηλικία 8 ετών, κάναμε την πρώτη μας Πρωτοχρονιά εκτός σπιτιού. Ήδη σχολείο, κάποιοι συμμαθητές μου παθιασμένα υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και ότι τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς. Άλλοι δεν πτοούνταν. «Ήσουν κακό παιδί, Θοδωρή, γι’ αυτό εσένα φέρνουν οι γονείς σου το δώρο», όχι και πολύ αθώα δήλωση από έναν άλλο 8χρονο συμμαθητή. «Ήταν τόσο κακό παιδί τελικά ο Θοδωρής;», αναρωτιόμουν. Οι μέρες περνούσαν και η αγωνία μου μεγάλωνε. «Θα με έβρισκε τελικά ο Άγιος Βασίλης; Θα το γράψω στο γράμμα μου!», σκέφτηκα. Έβαλα και τον αδερφό μου να μου υποσχεθεί ότι θα σημειώσει κι αυτός τη νέα μας, προσωρινή διεύθυνση.
Έτσι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας, το σπίτι της θείας μου στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν καθησυχασμένη ότι έχω ενημερώσει, αν υπάρχει, αλλά και ανήσυχη, γιατί υπάρχει και η πιθανότητα να μην υπάρχει. Μεγάλο ζόρι. Φτάνοντας στο σπίτι της θείας, το μάτι μου εντόπισε κρυμμένα στο πορτ παγκαζ δυο δώρα που δεν βγήκαν μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα. «Ιδέα σου είναι», σκέφτηκα. Το επόμενο πρωί, τα δώρα αυτά ήταν μέσα στο τζάκι της θείας μου.
Ήμουν σίγουρη πια. Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Άλλωστε ο Θοδωρής ήταν καλός μου φίλος, δεν υπήρχε περίπτωση να τον καταδίκαζε έτσι ο Άγιος Βασίλης. Είχα στοιχεία πλέον, είχε δίκιο. Οι γονείς τα κάνουν όλα. Σώπασα, άνοιξα χαρούμενη το δώρο μου. Δεν είπα σε κανέναν ότι ήξερα, δεν ρίσκαρα να χάσω το δώρο της επόμενης Πρωτοχρονιάς. Ο Άγιος Βασίλης έζησε πολλά χρόνια ακόμη στην οικογένεια μας. Μέχρι που μια χρόνια φάγαμε όλα τα μελομακάρονα πριν προλάβει να έρθει. Δεν πειράζει, θα θυμάμαι πάντα πως ένιωθα, με μεγάλη αγάπη».
«Αν δεν είσαι καλό παιδί ο Άγιος Βασίλης δεν θα σου φέρει δώρο»
Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι παντού γύρω μας όσο διανύουμε την πιο όμορφη περίοδο του χρόνου. Μπορούμε όμως να δούμε τη δύναμή της κοιτώντας τα μάτια των παιδιών όταν γράφουν το γράμμα που θα ταξιδέψει με προορισμό τη Λαπωνία ώστε ο Άγιος Βασίλης και οι πολύτιμοι βοηθοί του να λάβουν την «παραγγελία» των μικρών που πίστεψαν στον μύθο.
«Τα Χριστούγεννα αποτελούν ένα ορόσημο στην ανάπτυξη των παιδιών και των σχέσεων τους με τους γύρω τους», αναφέρει στο enikos.gr η Ελένη Περράκη, ψυχολόγος, οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια και συντονίστρια ομάδων.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει η κ. Περράκη, η φιγούρα του Άγιου Βασίλη είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και συχνά εργαλειοποιείται στα «χέρια» των γονιών.
«Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Άγιος Βασίλης είναι μια φιγούρα προστάτη. Υπάρχουν όμως δύο πτυχές του. Από τη μία είναι ο καλός Άγιος Βασίλης που φέρνει τα δώρα και από την άλλη τα παιδιά μαθαίνουν πως αν δεν είναι “καλά και φρόνιμα” δεν θα πάρουν δώρα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ένας ξένος. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε παρατηρώντας πως πολλά παιδιά φοβούνται τους Άγιους Βασίληδες στο δρόμο.
Είναι λοιπόν μια αμφιλεγόμενη φιγούρα που μπορεί τόσο να την αγαπούν όσο και να την φοβούνται λίγο. Αντιπροσωπεύει μια μορφή εξουσίας. Κατά κάποιον τρόπο, είναι η προστατευτική μορφή του πατέρα, με όλες τις πτυχές που αυτό συνεπάγεται, δηλαδή ο καλός μπαμπάς αλλά και ο απολυταρχικός πατέρας. Αυτός ο φόβος και ο σεβασμός που έχουν τα παιδιά για τον Άγιο Βασίλη γίνεται κάποιες φορές ένας μοχλός που οι γονείς χρησιμοποιούν και ορισμένες φορές καταχρώνται. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν πραγματοποιούν τις απειλές τους τα Χριστούγεννα. Δεν θα συνιστούσαμε λοιπόν την εμπλοκή του Αϊ-Βασίλη ως τιμωρητικό μέτρο, μιας και οι γονείς είναι αρκετά μεγάλοι για να αναλάβουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους χωρίς να χρειάζεται να εμπλακεί ο Άγιος Βασίλης», εξηγεί η κ. Περράκη.
Πρέπει να πιστεύει το παιδί στον Άγιο Βασίλη;
Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν το δίλλημα «πρέπει ή όχι να ενθαρρύνω το παιδί μου να πιστέψει στον Άγιο Βασίλη;». Αυτό συμβαίνει γιατί σκέφτονται πώς θα νιώσει το παιδί όταν μάθει την αλήθεια ή αν θρέφουν ψεύτικες ελπίδες στο παιδί για κάτι που δεν είναι αληθινό.
«Εξαρτάται από τα πιστεύω της κάθε οικογένειας. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Πρώτα απ’ όλα, το να κάνεις τα παιδιά να πιστέψουν στον Άγιο Βασίλη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα “γλυκό ψέμα”. Πρόκειται για την ενθάρρυνση των παιδιών να πιστέψουν σε έναν μύθο, να συμμετάσχουν σε ένα κοινωνικό τελετουργικό, σε μια κοινωνική αναπαράσταση που αποτελεί μέρος της κοινωνίας μας», απαντά η ψυχολόγος.
«Επίσης, όσο τα παιδιά είναι πολύ μικρά, κατά τη διάρκεια της περιόδου της μαγικής σκέψης (μέχρι περίπου τα 6-7 έτη) χτίζεται μια περισσότερο ή λιγότερο σταθερή βάση μέσα στο παιδί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το να επιτρέπουμε στα παιδιά να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη (ή σε οποιονδήποτε άλλο μυθικό χαρακτήρα σαν αυτόν), στη μαγεία, τους δίνει ελπίδα, τους καθησυχάζει μπροστά στα εμπόδια και τους δίνει πρόσβαση σε κάτι φαντασιακό», συμπληρώνει η ίδια.
Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να μάθουν τα παιδιά την αλήθεια;
«Τα παιδιά είναι αρκετά διορατικά, αλλά τις περισσότερες φορές θέλουν να πιστέψουν στον Άγιο Βασίλη. Δεν υπάρχει συγκεκριμένα ηλικία για να αποκαλύψει κανείς ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, εξαρτάται σίγουρα από το παιδί, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι στην ηλικία της λογικής, γύρω στα 6 ή 7, συνήθως τότε τα περισσότερα παιδιά δεν το πιστεύουν πια. Είναι η ηλικίες που μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού. Δεν περιμένουν πλέον να εμφανιστούν φανταστικοί χαρακτήρες στο σαλόνι τους. Αλλά αν συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτούς και μετά, αυτός δεν είναι λόγος να τα αφήσουμε να νομίζουν ότι το πιστεύουμε και εμείς», τονίζει η κ. Περράκη.
Τι απαντάμε όταν ρωτούν;
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;», αλλά κυρίως γιατί να μην πει ένας γονιός την αλήθεια όταν μάλιστα είναι δεδομένο πως το παιδί θα την μάθει; Ειδικά στο θέμα του Άγιου Βασίλη.
«Αν το παιδί θέσει το ερώτημα, νομίζω ότι πρέπει να του πείτε την αλήθεια, τονίζοντας ότι πρόκειται για μια υπέροχη γιορτή και ότι τη διατηρούμε έτσι. Διαφορετικά, το παιδί θα αισθανθεί εξαπατημένο. Δεν αξίζει να αμφισβητήσει τον λόγο σας γιατί το να τους λέτε ψέματα μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για τη σχέση σας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι γενικά, αυτή είναι μια ερώτηση που τα παιδιά δε θέλουν να κάνουν. Αν το κάνουν, είναι συνήθως επειδή το γνωρίζουν ήδη. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να είστε ξεκάθαροι και να προσπαθήσετε να βρείτε τις σωστές λέξεις, που είναι αναμφίβολα το πιο δύσκολο πράγμα. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια γιορτή που επινοήθηκε για να διατηρήσει κάτι το θαυμάσιο και ίσως μαγικό», επισημαίνει η ψυχολόγος.
«Συνήθως όταν τα παιδιά ρωτούν αν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, είναι επειδή έχουν ήδη αποφασίσει ότι δεν υπάρχει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορείτε να αντιστρέψετε την ερώτηση και να τα ρωτήσετε αν πιστεύουν ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει. Έτσι αποφεύγετε να τους λέτε ψέματα και τους επιτρέπετε να μπορούν να πιστεύουν σε αυτό που θέλουν να πιστεύουν. Είναι επίσης πιο εύκολο να το αποδεχτούν. Δεν είναι πλέον απλώς ένα ψέμα που είπαν οι γονείς, μια προδοσία, είναι ένας μύθος. Αυτό πλησιάζει πιο κοντά στη θρησκευτική πίστη. Κάνοντάς τα να καταλάβουν ότι πρόκειται για μια προσωπική πεποίθηση και επιλογή, τους δίνει επίσης κάτι να πουν στους φίλους τους στο σχολείο. Μπορούν να τους πουν ότι γι’ αυτά, προσωπικά, υπάρχει», λέει η ίδια.
Η ώρα της αλήθειας – «Ένα παιδάκι μού είπε…»
Δεν είναι λίγες οι φορές που η αλήθεια φτάνει στα αυτιά του παιδιού από κάποιον τρίτο στο σχολείο ή από κάποιον μεγαλύτερο συγγενή. Αν πρόκειται για κάποιον μεγαλύτερο/η αδερφό/η «μπορείτε να πείτε να αφήσει τα μικρότερα να το πιστέψουν αν θέλουν. Πολλά μεγαλύτερα αδέλφια δεν θέλουν να αποκαλύψουν το μυστικό, γιατί είναι ενημερωμένα και νιώθουν πιο κοντά στους ενήλικες», αναφέρει η κ. Περράκη.
Είναι σίγουρο βέβαια πως κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα της αλήθειας και σύμφωνα με την ψυχολόγο τότε είναι που το παιδί «νιώθει πάνω απ’ όλα ένα αίσθημα απογοήτευσης. Είναι μια από τις πρώτες απογοητεύσεις για ένα παιδί. Όπως συμβαίνει άλλωστε και όταν ανοίξει τα δώρα, όπου μπορεί επίσης να υπάρξει απογοήτευση. Ωστόσο κι αυτό αποτελεί μια μορφή μάθησης. Αλλά αν οι γονείς επιλέξουν τις σωστές λέξεις, τότε το παιδί καταλαβαίνει ότι οι γονείς του ήθελαν μόνο να διατηρήσουν κάτι υπέροχο για να το προστατεύσουν, έστω και πλασματικά, από τις δυσκολίες της ζωής».
«Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ρωτήσετε το παιδί γιατί είναι απογοητευμένο και να το παρηγορήσετε. Μερικές φορές το παιδί θα είναι ευχαριστημένο που ανακάλυψε το μυστικό. Μπορείτε ακόμη και να το συγχαρείτε για την ανακάλυψή του, διαβεβαιώνοντάς το για άλλη μια φορά ότι, αν το επιθυμεί, ο Άγιος Βασίλης μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει γι’ αυτό.
Το προτιμότερο είναι να διατηρήσετε τη σχέση εμπιστοσύνης και να τονίσετε το γεγονός ότι το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία που μας επιτρέπει να γιορτάσουμε μαζί και ότι ο “πραγματικός Άγιος Βασίλης” υπάρχει στην καρδιά μας.
Μπορούμε επίσης να πούμε ότι αυτή η ιστορία μας επιτρέπει να ζήσουμε όμορφες στιγμές, μας ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις και γι’ αυτό οι ενήλικες συνεχίζουν να μιλούν για τον Άγιο Βασίλη, ώστε να μπορούμε να τις ξαναζούμε. Τα παιδιά σίγουρα θα απογοητευτούν, αλλά θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους», εξηγεί.
Τι μπορούμε να κάνουμε αν το παιδί αντιδράσει έντονα;
«Η αντίδραση του παιδιού μπορεί να είναι έντονη (θυμός ή δάκρυα). Σε αυτή την περίπτωση, το μόνο που μπορεί να κάνει ο γονιός είναι να στηρίξει το παιδί σε αυτό που περνάει, κάτι σαν διαδικασία πένθους. Η έμφαση δίνεται στο γεγονός ότι ο Άγιος Βασίλης συνεχίζει να υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά μας, μέσα από τις αναμνήσεις που έχουμε από αυτόν και οι οποίες εγγράφονται για πάντα στο μυαλό μας. Στη συνέχεια καλούμε το παιδί να κάνει αυτό που τα περισσότερα άλλα παιδιά της ηλικίας τους, όπως και οι ενήλικες, κάνουν με αυτή τη χριστουγεννιάτικη μαγεία: να τη διαιωνίσουν για τους μικρότερους από αυτούς!», καταλήγει η κ. Περράκη.
