Για την αδικοχαμένη Αγγελική που δολοφονήθηκε από τον πατέρα της στην Κέρκυρα επειδή δεν ενέκρινε την ερωτική της σχέση με άνδρα αφγανικής καταγωγής μίλησε η νονά της κοπέλας στην εκπομπή “Μαζί σου” του ΣΚΑΪ.”Είμαι συγκινημένη με όλα αυτά που έγιναν. Το παιδί έμενε σπίτι μου έναν χρόνο, ήταν μέλος της οικογένειάς μου, μας έδινε χαρά η συντροφιά της… Δεν μίλαγε συχνά. Ήταν λίγο κλειστή στον εαυτό της. Όταν ήρθε σπίτι μου ήταν ψυχικό ράκος έπειτα από ένα επεισόδιο, με χαρά μου της άνοιξα το σπίτι μου, αλλά επειδή ήταν πολύ φορτισμένη με όλα αυτά που ζούσε δεν τη ρώταγα πολλές λεπτομέρειες. Μόνη της ό,τι μου έλεγε. Δεν κατηγορούσε τον πατέρα της μόνη της. Δεν θα πω στην τηλεόραση προσωπικά δικά της γιατί ήταν ο πόνος της ψυχής της. Είχε αγάπη στην καρδούλα της. Αγαπούσε τους πάντες ακόμη κι αν την περιφρονούσαν. Είχε πολλή ευγένεια η ψυχούλα της” εξομολογήθηκε η γυναίκα.
Συνέχισε λέγοντας: “Ζούσε άσχημα. Ρούχα, παπούτσια, τσάντες, δεν φόρεσε ποτέ καινούργια στη ζωή της. Όλα ήταν αποφόρια, από τον έναν και τον άλλον. Παρότι δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήτνα πονόψυχη, έστελνε χρήματα μηνιαίως σε μια θεία της στην Αλβανία, για τα φροντιστήρια για κάποιο ξαδερφάκι της… Φαινόταν πάντα χαρούμενη. Η ψυχούλα της ήξερε τι περνούσε, δεν έδινε δικαιώματα στο χωριό να κατηγορήσουν τον πατέρα της» τόνισε και συνέχισε μιλώντας για τη σχέση της βαφτιστήρας της με τον νεαρό Αφγανό.
«Αν την κερνούσαν ένα γλυκό έτρωγε το μισό και το υπόλοιπο το φύλαγε για τον πατέρα. Μια φορά της είχα δώσει πέντε αμύγδαλα και τα φύλαξε για να τα φάει με τον πατέρα της. Αυτό μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και απόρησα πώς ο πατέρας είχε τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε ένα τέτοιο πλάσμα… Την είδα πραγματικά να λάμπει πέρυσι, την ημέρα των Χριστουγέννων. Είχε φάει με την οικογένεια και τον θετό πατέρα του Αλί. Μου είπε ότι ήταν η πιο όμορφη ημέρα της ζωής της… Άλλαξε η ψυχολογία της… Ήταν πολύ ευτυχισμένη, κάνανε όνειρα… Μου είπε ‘νονά μου είμαστε και οι δύο πρόσφυγες, ξένοι σε ξένη χώρα, θα κάνουμε δική μας οικογένεια’. Τα όνειρα μείναν όλα στη μέση. Σε 100 χρόνια συναντά κανείς έναν τέτοιο άνθρωπο”.
