Μας «έκλεψε» η κατά Καραντζά «Μήδεια»!

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑΤου ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΕίχε καύσωνα το περασμένο Σάββατο. Έβραζε ο τόπος στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι. Από το χωριό δεν σταματούσαν λογής-λογής θόρυβοι, μωρά που έκλαιγαν, μηχανές που μάρσαραν, γέλια από παρέες που βουτούσαν στη θάλασσα μήπως και δροσιστούν. Διάφορα ζωύφια «χόρευαν» γύρω μας. Όλοι κάναμε αέρα με το flyer της παράστασης. Ήθελα τόσο πολύ να «βουτήξω» στην αλά Καραντζά «Μήδεια» που ανυπομονούσα να δω και τίποτα δεν με άφηνε να το κάνω… Αυτό για τα πρώτα πέντε λεπτά. Έπειτα από αυτά με ένα τρόπο… μαγικό, κατάφερα να συγκεντρωθώ στην ανάγνωση-πρόταση του ταλαντούχου αυτού νεαρού σκηνοθέτη και να αφήσω πίσω μου οτιδήποτε με αποσπούσε ή με ενοχλούσε… Τι σπουδαία που είναι η τέχνη-καταφέρνει να σε παρηγορήσει, να σε κάνει να ξεχάσεις οτιδήποτε σε βαραίνει, να σε «πλουτίσει», να σε «ταξιδέψει». Και αυτό το νεαρό αγόρι, ο Δημήτρης Καραντζάς, τον έχει τον τρόπο να σου προσφέρει το «ταξίδι» που έχεις ανάγκη. Νέο παφλάζον αίμα στο χώρο. Με όραμα και πρόταση. Με φαντασία και κοφτερό νου. Με ευαισθησία και ταλέντο. Έξοχη η ανάγνωσή του στην λατρεμένη «Μήδεια» του Ευριπίδη. Εξαιρετική η σύλληψή του να ανεβάσει στη σκηνή τρεις άρρενες ερμηνευτές από τους αξιότερους που διαθέτουμε και να τους βάλει να αναρωτηθούν, να επανεξετάσουν, να επιχειρήσουν να δώσουν απαντήσεις στον «θρύλο» της Μήδειας από αντρική σκοπιά. Να ψάξουν σε ποια σημεία η ηρωίδα αυτή «υποκρίνεται», αλλά και σε ποια σημεία επιχειρηματολογεί επαρκώς, ποια μέρη του έργου είναι αμιγώς λογικά και πού σφάλλει; Η ιδιαίτερη σκέψη του να βάλει τρία πρόσωπα αντίθετου φύλου από αυτό του ρόλου να δικαιολογήσουν και να αθωώσουν την πράξη της Μήδειας ήταν έξοχη και η υλοποίησή της στηρίχτηκε κατά πολύ στους πολύτιμους αρωγούς του. Είχε, καταρχήν, στα χέρια του τη μετάφραση-διαμάντι του Μίνου Βολανάκη (δεν την χορταίνω να την διαβάζω, να την ακούω, να την γεύομαι) και πρόσθεσε με καίριο τρόπο χωρία από το «Μήδειας υλικό» του Μύλλερ, από το σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Παζολίνι αλλά και το ομώνυμο έργο του Ανούιγ. Αξιοζήλευτη η διασκευή-δραματουργική επεξεργασία που έκανε με την Θεοδώρα Καπράλου. Έξοχη η μουσική του Ανρί Κεργκομάρ. Μοναδικής αισθητικής και σύλληψης το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ατού της παράστασης-η σκηνή που αποκαλύπτεται κάτω απ’ το σωρό γυναικείων ενδυμάτων και εσωρούχων ο Ήλιος μας έκανε να ριγήσουμε και να νιώσουμε μέθεξη μεγάλου θεάτρου. Στους σημαντικούς αρωγούς του Καραντζά ανήκουν και οι Ιωάννα Τσάμη (κοστούμια), Αλέκος Αναστασίου (φωτισμοί), Χρήστος Παπαδόπουλος (κίνηση). Εύγε σε όλους τους. Θεωρώ τον Γιώργο Γάλλο έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του και δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι ο Λευτέρης Βογιατζής τον έχρισε πρωταγωνιστή. Κάθε φορά μένω να τον απολαμβάνω να «κεντά» σκηνικά στα διάφορα και διαφορετικά του «στοιχήματα». Εδώ, είχε να «ντυθεί» την Μήδεια-ο πήχης στο κόκκινο.Σπουδαίος! Τι ένταση και τι αλήθεια μέσα στο απαλό ψιθύρισμα. Τι ακρίβεια, τι μέτρο, τι ενέργεια. Πως «φώτισε» όλες τις πτυχές της ηρωίδας του Ευριπίδη και «έγινε» εκείνη; Άθλος…Δίπλα του ο χαρισματικός Χρήστος Λούλης απέδειξε για άλλη μια φορά τι μεγάλο και ακριβό ταλέντο είναι παίζοντας τέσσερις[!] διαφορετικούς ρόλους με ζηλευτή δεινότητα και αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα. Ιάσων και Κρέοντας, Παιδαγωγός και Αιγέας! Ενέργεια, δύναμη και δυναμική, κύρος. Άριστα δέκα! Άριστα δέκα με τόνο.Και πλάι τους ο εξελίξιμος, ανερχόμενος Μιχάλης Σαράντης που ανθίζει και που καρποφορεί. Χορός, Άγγελος και Τροφός. Έπαινος του πρέπει για το «στοίχημά» του.Βαγγέλη Θεοδωρόπουλε οφείλεις να βρεις μια λύση για να δούμε και πάλι αυτήν την παράσταση-ψυχής και να την απολαύσουν όσοι δεν μπόρεσαν. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο και θα τον βρεις, είμαι σίγουρος…