Αν η Μαρία Τζομπανάκη χωρούσε ολόκληρη τη ζωή της μέσα σε μια πρόταση, αυτή θα ήταν: «Η διαδρομή μιας γυναίκας που θέλησε να ζήσει σερί δύο ζωές».
Ως άνθρωπος και καλλιτέχνις που έχει φιλοσοφήσει τη ζωή μιλά για την επιτυχία, για τη σχέση με τον σύζυγό της που ζει στην Αμερική, αλλά και για τη λατρεία που έχει στον γιο της, Ορφέα Αυγουστίδη.
Στη ΝΙΚΗ ΚΩΤΣΟΥ
«Σασμός»
Έχει γίνει φέτος πανζουρλισμός! Πώς εισπράττετε αυτή την επιτυχία; Το περιμένατε στη μετά από πολλά χρόνια τηλεοπτική επιστροφή σας ότι θα γινόταν τέτοιος χαμός;
Είμαι ψύχραιμη, γενικά και ειδικά. Την ξαφνική και μεγάλη -σε αντίστοιχη αναλογία για την εποχή- επιτυχία την έχω ζήσει σε νεαρή ηλικία. Στη «Λάουρα» του Ξενόπουλου, που πρωταγωνιστούσαμε νεαρά παιδιά με τον Γιώργο Κιμούλη. Εκεί έγινε το βάπτισμα του πυρός. Ευτυχώς, τότε, ήξερα πως αυτό που ήθελα ως ηθοποιός ήταν ακόμα μακριά και δεν καβάλησα καλαμένιο άτι. Ούτε και τώρα ενθουσιάζομαι με ψευδαισθήσεις. Μου αρέσει και χαίρομαι για την ανταπόκριση του κοινού! Είμαι ευγνώμων, αλλά και ψύχραιμη. Όσο για την επιστροφή, δεν θα έκανα εύκολα το βήμα αυτό, αν δεν έβλεπα από τα δεδομένα πως υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να γίνει καλή δουλειά. Ομολογώ, όμως, ότι αυτό που λέτε, οι χαρακτηρισμοί «πανζουρλισμός» και «χαμός», ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει.
Γιατί πιστεύετε ότι αυτή η σειρά σημείωσε και σημειώνει τεράστια και σταθερή τηλεθέαση;
Το θέμα της ιστορίας πιθανώς αλλά και οι πολύ καλοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, συνεργεία, παραγωγή, καθώς όλοι κυριολεκτικά δουλεύουμε νυχθημερόν με αφοσίωση και μεγάλη αλληλεγγύη, τις περισσότερες φορές. Σημειώνω και τον συνθέτη Νίκο Τερζή, που χωμένος στο στούντιό του γράφει συγκινητικά τραγούδια ταυτισμένα με σκηνές και με ερμηνείες, και τον Γιάννη Κότσιρα που γράφει στίχους λες και έχει μπει στην ψυχή των ηρώων. Ο Σπύρος Πετρουλάκης με το σαρωτικό βιβλίο του είναι ο αίτιος και «φταίχτης», ο σκηνοθέτης Κώστας Κωστόπουλος που ονειρεύτηκε να το κάνει σειρά. Ο παραγωγός Γιάννης Καραγιάννης, παραγωγός και της άλλης μεγάλης επιτυχίας «Άγριες μέλισσες», αποδεικνύεται πως έχει ένστικτο καλό και οσμίζεται την επιτυχία κατ’ εξακολούθηση. Ήταν ο ίδιος παραγωγός στο «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». Επίσης, τη σειρά φροντίζουν στον Alpha, που στελεχώνεται από νέους ταλαντούχους ανθρώπους στην επιλογή και επιμέλεια του προγράμματος και της προώθησής του. Νιώθουμε το ενδιαφέρον και τη φροντίδα και λειτουργούμε σαν μια ομάδα με αλληλέγγυα μέλη! Αυτό είναι σπάνιο και ωραίο. Ίσως στη σύνθεση όλων αυτών των στοιχείων να οφείλεται «πανζουρλισμός» που λέτε. 
Εσείς έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κρήτη. Έχετε βιώσει ανάλογες βεντέτες;
Έχω βιώσει τον κίνδυνο μιας βεντέτας που σταμάτησε στο χείλος του γκρεμού κυριολεκτικά. Αλλά υπάρχουν στο παρελθόν συγγενικών οικογενειών ιστορίες τέτοιες.
Έχετε γνωρίσει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ιστορίας του βιβλίου του Σπύρου Πετρουλάκη; Έχετε μεριμνήσει για αληθινό σασμό σε πραγματική βεντέτα;
Δεν νομίζω πως ο συγγραφέας του βιβλίου εξιστόρησε την ιστορία μιας συγκεκριμένης οικογένειας. Οι βεντέτες, λίγο ως πολύ, έχουν παρόμοιες αφορμές και αιτίες. Και πάντα έχουν και οι δύο πλευρές «δίκαιο», έτσι νιώθουν και γι’ αυτό μάχονται η μία την άλλη. Ναι. Θέλω να το κάνω αυτό σε δύο οικογένειες που σέβομαι και έκλαψαν και οι δύο νεκρούς.
Πώς χαρακτηρίζετε την Καλλιόπη; Τι άνθρωπος είναι; Έχετε κοινά με εκείνη;
Είναι σύνθετος χαρακτήρας. Επίμονη στις απόψεις της που αφορούν τις αρχές της και απόλυτη στο να τηρούνται. Γυναίκα που αγάπησε και σεβάστηκε τον άνδρα της βαθιά. Όταν χήρεψε, έκλεισε την πόρτα της στην αγάπη άλλου άνδρα και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των γιων της, που τους έχει μεγάλη αδυναμία. Σκληρή ακόμα και με τον εαυτό της προκειμένου να ακολουθεί το «πρέπον». Αυταρχική αλλά όχι άδικη, όμως. Με τη νοοτροπία της παλαιότερης γενιάς γυναικών της Κρήτης, που ήταν έτοιμες και όπλα να πιάσουν για την τιμή της οικογένειας. Στρατηγός και στρατιώτης, όπως λέει και η ίδια στο σενάριο. Τα κοινά μας χαρακτηριστικά είναι πως είμαστε και οι δύο Κρητικές. Είμαστε μάνες και αγαπάμε την παράδοση και την οικογένεια. Με άλλες συμπεριφορές, όμως… Θα έπιανα κι εγώ εύκολα το όπλο. Αλλά μόνο για να προστατέψω την πατρίδα μου και την οικογένειά μου.
Τι καινούργιο μπορείτε να μας πείτε για τον ρόλο σας; Όσο σας επιτρέπεται…
Θα έχει πολλές ανατροπές η ζωή της. Και δραματικά μεγάλες.
Πόσο ξεχωριστό είναι να συμπρωταγωνιστείτε με τον γιο σας, Ορφέα Αυγουστίδη;
Είναι πολύ σπάνιο να παίζει μια μάνα ηθοποιός, τη μάνα του παιδιού της, με το παιδί της στον αντίστοιχο ρόλο! Και πολύ σπανιότερο το παιδί της να είναι παρά πολύ καλός ηθοποιός και συνάδελφος! Μαθαίνω από τον Ορφέα μου. Τον σοφό για την ηλικία του και καλό μου γιο.
Έχετε επιστρέψει οριστικά στην Ελλάδα; Ο σύζυγός σας βρίσκεται στην Αμερική. Πώς βιώνετε αυτή την απόσταση; Θα θέλατε να τον πείσετε να έρθει μαζί σας στην Ελλάδα;
Είμαι μεταξύ δύο ηπείρων και μου αρέσει αυτό. «Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει», λέει ο αδελφός μου ο Μιχάλης κι έχει δίκαιο. Κινούμενη συνεχώς, δημιουργώντας δράσεις πολιτισμού, δεν έχω χρόνο να σκεφτώ πως υπάρχει απόσταση. Ο Γιάννης είναι σπουδαίος επιστήμονας και είναι απαραίτητες οι υπηρεσίες που προσφέρει. Είναι εγωιστικό να απαιτήσεις να αλλάξει τη ζωή του ο σύντροφός σου για να «βολευτείς» εσύ. Είναι πολίτης του κόσμου, ταξιδεύει σε όλες τις ηπείρους. Η πατρίδα και το σπιτικό ενός αγαπημένου ζευγαριού είναι η καρδιά του.
Πώς θα περιγράφατε τη ζωή σας με έναν τίτλο;
«Η διαδρομή μιας γυναίκας που θέλησε να ζήσει σερί δύο ζωές».
Τι λέτε για την πρόοδο της κοινωνίας σε σχέση με τον ρόλο της γυναίκας;
Οι γυναίκες αγωνίζονται πολλά χρόνια διεκδικώντας ισότητα με το ανδρικό φύλο και για να αναγνωριστεί η αξία τους στην εξέλιξη της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Και μόνο το γεγονός πως ακόμα αγωνίζονται γι’ αυτό σημαίνει πως ακόμα υποτιμάται το γυναικείο φύλο. Αλλιώς, δεν θα το συζητούσαμε αυτό. Δεν θα ήταν «επίτευγμα», αλλά ουσιώδες και μη αμφισβητούμενο δεδομένο. Αλίμονο, είναι ντροπή για το ανθρώπινο είδος να υποκινείται ακόμα ο ρατσισμός ανάμεσα στα δύο φύλα.
Πώς αισθάνεστε ως γιαγιά; Είναι πολύ ξεχωριστό αυτό το συναίσθημα;
Φυτεύεις ένα σπόρο και φυτρώνει ένας βλαστός που τον φροντίζεις και γίνεται δέντρο. Κι αυτό το δέντρο κάνει καρπό. Και ο σπόρος του φυτρώνει. Και φύεται νέος βλαστός για να γίνει δέντρο. Αυτό νιώθω με λατρευτικό δέος: το θαύμα! Το ασύλληπτα τέλειο θαύμα της ζωής, που έχω στην αγκαλιά μου.
Όταν ξεκινούσατε στην υποκριτική, τα φανταζόσασταν όλα αυτά που έχετε ζήσει μέχρι σήμερα;
Δεν είχα φανταστεί πως ως άνθρωπος θα ντυθώ ολοκληρωτικά την αγάπη και θα κοιμηθώ αγκαλιά με τον πόνο. Πως θα ξαφνιαστώ από χαρές ανομολόγητες και θλίψεις πολυδάκρυτες και θα γονατίσω από άσκοπες υπερηφάνειες. Πως θα πάρω αποφάσεις δύσκολες με γενναιότητα και θα κάνω άλματα επικίνδυνα πάνω από χαράδρες. Πως θα έχω να θυμάμαι αποχωρισμούς που πλήγωσαν και ασύγκριτες ευτυχίες. Όχι, δεν φανταζόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να ζήσω. Για εμένα αυτή η διαδρομή έχει αξία. Η ζωή.
Είστε μια πολύ γοητευτική γυναίκα. Τι συμβουλές θα δίνατε στις πιο ώριμες γυναίκες; Το ρωτάω γιατί αρκετές τις πιάνει ένας πανικός και καταφεύγουν σε δραστικές λύσεις, που όμως το αποτέλεσμα δεν τις δικαιώνει. Ποιο είναι το μυστικό της ομορφιάς σας;
Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Νιώθω αμήχανα. Επειδή θεωρώ πως είναι πολύ προσωπική υπόθεση για μια γυναίκα ο τρόπος που επιθυμεί να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Εγώ προτιμώ να τον βλέπω στα μάτια του γιου μου και στα μάτια αυτών που αγαπώ. Αφήστε που θεωρώ πολύ λυπηρό να ντρέπεται μια γυναίκα να μεγαλώσει. Αυτό κι αν είναι ύπουλα επιβεβλημένος ρατσισμός.
Το καλοκαίρι θα σας δούμε σε κάποια θεατρική παράσταση;
Είμαι σε θέση να ανακοινώσω ότι το καλοκαίρι θα παίξω τον υπέροχο ρόλο της μάνας στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και μουσική Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Ένα από τα τραγούδια του νέου CD του Βασίλη Σκουλά το τραγουδάτε μαζί και αυτό είναι έκπληξη!
Το τραγούδι «Ρόδο μου» είναι ένα από τα τραγούδια του CD που θα κυκλοφορήσει αργότερα και τραγουδά ο Βασίλης Σκουλάς, σε μουσική και στίχους της Σούλας Δασκαλομαρκάκη. Οι στίχοι του τραγουδιού ήταν παραγγελιά μου στη στιχουργό Νικολέτα Καυγαλάκη. Περιγράφουν τα συναισθήματά μου για τον γιο μου. Γράφτηκε την περίοδο που ήμουν στην Αμερική… Είναι συγκινητικά τρυφερό και αληθινό…
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realife
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του δημοσιεύματος της Realife
