Εννέα μήνες έχουν περάσει από τον θάνατο του Ανδρέα Κουλουμπή, όμως για την Κάρμεν Ρουγγέρη το κενό που άφησε πίσω του παραμένει δυσαναπλήρωτο.
Η ηθοποιός και σκηνοθέτις μίλησε στην εφημερίδα On Time και την δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου, περιγράφοντας τη βαθιά της απώλεια, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να μετατρέψει τον πόνο της σε δημιουργικότητα και δύναμη.
«Ζήσαμε μαζί πάνω από πέντε δεκαετίες», αναφέρει συγκινημένη. «Ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκα δίπλα σε έναν τόσο καλό και υπέροχο άνθρωπο για τόσα πολλά χρόνια», προσθέτει και όπως η ίδια λέει, ήταν «το άλλο της μισό».
Όπως εξομολογείται, το σπίτι της είναι γεμάτο από την παρουσία του Ανδρέα. Οι φωτογραφίες του βρίσκονται παντού, ενώ ακόμη και οι πιο μικρές λεπτομέρειες τής τον θυμίζουν. «Μέσα στο σπίτι είναι πολύ δύσκολο να ζήσω, γιατί όλα μου τον θυμίζουν. Τον βλέπω κάθε μέρα, τον σκέφτομαι συνεχώς. Είναι πληγή μέσα μου. Πονάω», λέει με συγκίνηση. Αν και κράτησε ορισμένα προσωπικά του αντικείμενα, τα περισσότερα ρούχα του τα μοίρασε, θέλοντας να προσφέρουν ζεστασιά και παρηγοριά σε άλλους ανθρώπους. Όμως η αίσθηση της απουσίας είναι έντονη. «Ώρες ώρες νιώθω ότι είναι δίπλα μου, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι», παραδέχεται.
Μετά την απώλεια, η Κάρμεν Ρουγγέρη στράφηκε με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στη δουλειά της, βρίσκοντας εκεί καταφύγιο και παρηγοριά. Το θέατρο για παιδιά είναι για εκείνη η απόδραση που την κρατά ζωντανή, δημιουργική και μακριά από τη θλίψη. «Επειδή δεν έχω πια να του ετοιμάσω το φαγητάκι του και να ασχοληθώ με εκείνον, έχω δώσει όλη μου την ενέργεια στο θέατρο. Διαβάζω, ετοιμάζω παραστάσεις, δουλεύω με τα παιδιά – όλα αυτά με βοηθούν να ξεχνιέμαι, να μη βουλιάζω στη στεναχώρια», αναφέρει.
Αυτή την περίοδο ετοιμάζει το νέο της έργο με τίτλο «Το παιχνίδι της χαράς», το οποίο θα ανέβει τον χειμώνα στο θέατρο «Κιβωτός». Πρόκειται για μια παράσταση με βαθιά συναισθηματικό πυρήνα, καθώς πραγματεύεται την ικανότητα του ανθρώπου να μετατρέπει τη λύπη σε χαρά. «Το έργο αυτό λέει ότι πρέπει να βρίσκουμε το καλό σε κάθε δύσκολη στιγμή. Και εγώ, παρ’ όλο τον πόνο, λέω ότι ήμουν τυχερή. Ζήσαμε 57 χρόνια μαζί. Υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύτηκαν και την άλλη μέρα σκοτώθηκαν, δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Αυτό είναι ένα παιχνίδι της χαράς – να λες “εγώ ήμουν τυχερή” και να μετατρέπεις τον πόνο σου σε κάτι πιο φωτεινό», τονίζει.
Η ίδια αντιμετωπίζει τη ζωή με ωριμότητα και φιλοσοφημένη στάση. Θυμάται τον πατέρα της, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών, και τη μητέρα της, που πέθανε μόλις στα 49. «Δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους. Πρέπει να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και να τα φιλοσοφούμε. Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής. Για άλλους είναι ολόκληρος, για άλλους μισός. Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζεις», καταλήγει.
