Η Μέριλ Στριπ μίλησε σε συνέντευξή της στους New York Times, για τη συνεργασία της με τον Ντάστιν Χόφμαν, με αφορμή τις καταγγελίες για ανάρμοστη συμπεριφορά του. Ο Χόφμαν ήταν συμπρωταγωνιστής της στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» το 1979. Ο δημοσιογράφος την ρωτά αν την είχε χαστουκίσει.
«Αυτό συνέβη όταν κάναμε το “Κράμερ εναντίον Κράμερ”. Είναι περίεργο, γιατί όταν είσαι ηθοποιός, όταν γυρίζεις μια σκηνή, πρέπει να νιώθεις ελεύθερος. Είμαι σίγουρος ότι έχω πληγώσει άθελά μου ανθρώπους σε σωματικές σκηνές. Αλλά υπάρχει πάντα ένα περιθώριο συγχώρεσης για όποιον το κάνει αυτό. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου ταινία και ήταν η πρώτη μου λήψη στην πρώτη μου ταινία και αυτός απλά με χαστούκισε. Και μπορείς να το δεις στην ταινία. Ξεπέρασε το όριο. Αλλά νομίζω πως τώρα τα πράγματα διορθώνονται. Και δεν διορθώνονται μέσω της πολιτικής ορθότητας. Διορθώνονται κανονικά. Και θα διορθωθούν γιατί ο κόσμος δεν το ανέχεται πια. Οπότε αυτό είναι ένα καλό βήμα.»
Στην ερώτηση για το πώς ένιωσε όταν κατάλαβε πως όλος ο κόσμος περίμενε να μιλήσει μετά το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα εναντίον του Χάρβεϊ Γουάινστιν, και πως όσο εκείνη αργούσε να το κάνει την έβαζαν στο στόχαστρο, η Στριπ απάντησε:
«Ξέρω. Το ανακάλυψα μια Παρασκευή που είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Και ξαφνικά μου είπαν πως στην τηλεόραση ούρλιαζαν ότι δεν έχω ακόμη απαντήσει. Δεν έχω Twitter ή οτιδήποτε. Και δεν έχω Facebook. Έπρεπε πραγματικά να σκεφτώ. Γιατί αυτό που συνέβαινε υπογράμμιζε τη δική μου άγνοια, αλλά επίσης και πόσο βαθιά κακός και διπρόσωπος ήταν ένας άνθρωπος που έκανε τόσο σπουδαία δουλειά. Κάνεις ταινίες. Νομίζεις ότι γνωρίζεις τα πάντα για όλους. Τόσα πολλά κουτσομπολιά. Οι άνθρωποι είναι τόσο ανεξερεύνητοι σε συγκεκριμένα επίπεδα. Και είναι ένα σοκ. Κάποιοι από τους πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους καταστράφηκαν απ’ όλο αυτό. Αυτός δεν ήταν ένας από αυτούς».
Ο δημοσιογράφος την ρωτά αν έχει αντιμετωπίσει τέτοιες συμπεριφορές και τι έκανε η ίδια. «Έχω αντιμετωπίσει διάφορα στο παρελθόν, όταν ήμουν νέα και όμορφη. Τώρα δεν μου την πέφτει κανείς. Εκείνη την εποχή όλοι έκαναν κοκαΐνη και οι άνθρωποι ξεπερνούσαν τα όρια συχνά. Τώρα που μεγαλώσαμε, και είναι όλοι πιο νηφάλιοι, πρέπει να υπάρξει συγχώρεση. Έτσι νιώθω. Ναι, πραγματικά με είχαν δείρει, αλλά δεν θέλω να καταστρέψω τη ζωή κάποιου που είναι σήμερα πάνω από εξήντα ετών. Νομίζω πως, αν θέλουμε ο κόσμος να προχωρήσει, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να δουλέψουμε από κοινού και να γνωρίζουμε όλοι πως είναι καλύτερο για τους άντρες να μας σέβονται βαθιά ως ίσες με αυτούς.»
Πηγή: New York Times
